Cocaine Bear (2023)

Η έννοια του “Cult” στον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια έχει επαναπροσδιοριστεί, πολλές φορές μια ταινία αποκτά τέτοιο status, με μια exploitation διάσταση, ένα αδιάφορο σενάριο και μια εφιαλτική αισθητική, πήχτρα στον ήχο και την βαριά ατμόσφαιρα.

Η Elizabeth Banks μετά το παραλήρημα ανεντιμότητας για τους γυναικείους αγγέλους του Τσάρλι, παίρνει την απόφαση να φτιάξει μια απενοχοποιημένη ταινία, που δεν φαντάζεται την ύπαρξη των φρένων, τρέχει, τρέχει και ξανατρέχει, να γλιτώσει από χτίσιμο χαρακτήρων, πλοκή, κίνητρα. Απαλλαγμένη από πολιτικές ορθότητες θέλει να αντιγράψει το ύφος του Panos Cosmatοs απ’ το “Mandy”, να αγκαλιάσει το grindhouse, να αφήσει πίσω της κάθε έννοια δομής και σωστής οπτικής αφήγησης, απλά να ελευθερώσει την εικόνα να μιλήσει από μόνη της. Δυστυχώς η ταινία αποτυγχάνει σε κάθε επίπεδο, δεν υπάρχει τίποτα το αξιοσημείωτο. Μπαίνοντας στην αίθουσα πιστεύεις ότι θα δεις κάτι τόσο κακό που καταντάει καλό, που διασκεδάζεις με το πόσο κακό είναι, γουστάρεις να δεις τη κρύβεται πίσω από αυτό το έκτρωμα, (βλ. “The Room), να το αγαπήσεις στην ολότητα του, να μαζευτείς με την παρέα μετά από πολλά ποτά να το δεις και να γελάσετε με την ψυχή σας.

Σε επίπεδο σεναρίου η ταινία είναι το απόλυτο τίποτα, φαίνεται να θέλει να αποδώσει ένα φόρο τιμής στο Guy Ritchie, μην με βρίσετε, περιμένετε, εννοώ πως με μπουρδουκλωμένες πλοκές, τρία διαφορετικά στρατόπεδα, κυνηγάνε ένα macguffin, προσπαθεί να κατασκευάσει μια ensemble ταινία που όμως καταλήγει νεκρή απ’ τα γεννοφάσκια της. Απ’ την άλλη το γεγονός ότι υπάρχει μια υποτυπώδης πλοκή αναδεικνύει ότι οι δημιουργοί μάλλον διαφωνούσαν μεταξύ τους, τα χαλάσανε και βγήκε αυτό το ανοσιούργημα πασπαλισμένο με πολλά ναρκωτικά. Ταινία του κιλού. Ομολόγησε Elizabeth, πήρες την κοκαϊνη που πήρε η αρκούδα.