Έξι επιφανείς άνδρες, πετυχημένοι επαγγελματικά σύμφωνα με τα πρότυπα του δυτικού πολιτισμού αλλά ο καθένας με την προσωπικότητα και τα προβλήματα του, βρίσκονται σε διακοπές με ένα πολυτελές σκάφος. Στα πλαίσια του ανάλαφρου κλίματος των διακοπών αποφασίζουν να παίξουν ένα ιδιαίτερο, και όπως θα αποδειχθεί, καθόλου εύκολο παιχνίδι. Βάζοντας δοκιμασίες ο ένας στον άλλο, παρατηρώντας ή ρωτώντας θα αναδείξουν τον “καλύτερο-σε-όλα” ανάμεσα τους. Οι ισορροπίες θα διαταραχθούν, οι φιλίες θα δοκιμαστούν, ο ανταγωνισμός θα βγει στην επιφάνεια κι όλα αυτά πριν τελειώσει το ταξίδι!
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Σε μία πρόταση: μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα! Ίσως όμως μόνο αυτό. Σε μια εποχή που ο καθένας μας βιώνει προβληματισμούς και ανασφάλειες είναι ωραίο το γέλιο που σου προσφέρει. Προσπαθεί και κάτω από το διάλογο να σε προβληματίσει γύρω από το αντρικό “εγώ” αλλά και να σου δείξει τα πραγματικά προβλήματα της ψυχοσύνθεσης των χαρακτήρων της, που στην τελική είναι άνθρωποι της κοινωνίας που ζούμε.
Χμ… Scratch that, εδώ είναι το πρόβλημα της ταινίας. Οι χαρακτήρες που σε ταξιδεύουν στην πορεία της ταινίας είναι υπαρκτοί μόνο σε ένα κομμάτι της κοινωνίας του σήμερα που δεν έρχεται σε επαφή και τριβή με τα καθημερινά προβλήματα τους καθενός από εμάς.
Σίγουρα πολλούς θα ενδιαφέρει το πρόβλημα στύσης του ενός ή ο πρώην της δικιάς του άλλου που ζει ακόμη στον ίδιο κοινωνικό περίγυρο, αλλά το γεγονός ότι όλα αυτά οι ήρωες της ταινίας τα βιώνουν με γεμάτο στομάχι και στα “ανώτερα” κλιμάκια της κοινωνίας (είπαμε, διακοπές με κότερο) θα ξενίσει πολλούς από τους θεατές.
Στη Βρετανία όπου και βραβεύτηκε, σχολιάστηκε ως μια βαθύτατη κριτική κατάθεση του ανδρισμού και των προτύπων του δυτικού πολιτισμού. Συγχωρέστε με, αλλά ως φιλμάκιας δεν είδα κάτι τέτοιο. Η μάλλον για να το θέσω σωστά, το είδα σε δεύτερο επίπεδο, σε πρώτο είδα έξι μαντραχαλάδες να κονταροχτυπιούνται σα μικρά παιδιά.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Για να μην αδικήσω την ταινία, έχει πλάκα να βλέπεις τα παιδιαρίσματα των ενηλίκων σε ένα παιχνίδι που διόλου επιφανειακό είναι. Οι Βαγγέλης Μουρίκης, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Ευθύμης Παπαδημητρίου, Πάνος Κορωνής, Γιάννης Δρακόπουλος, Κώστας Φιλλίπογλου, Γιώργος Κένδρος, Νίκος Ορφανός και ο Σάκης Ρουβάς (ναι καλά διάβασες) παίζουν από απολαυστικά μέχρι πολύ καλά σε ρόλους πρώτους ή βοηθητικούς. Σε πείθουν και σου μεταφέρουν τόσο το κλίμα της ταινίας όσο και τους προβληματισμούς που κρύβονται κάτω από το παιχνίδι.
Στη σκηνοθεσία και στην συν-συγγραφή του σεναρίου η Αθηνά Ραχήλ-Τσαγκάρη (Attenberg). Στέκεται όμορφα στις απαιτήσεις της ταινίας αλλά όχι και η καλύτερη δουλειά της, σε μια ταινία που μάλλον θα ξεχαστεί μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Διαχειρίστηκε πολύ καλά το ποικίλο cast της ταινίας αλλά τα εκφραστικά της μέσα κινήθηκαν σε ασφαλή κι όχι ιδιαίτερα μονοπάτια.
Για το σενάριο υποθέτω είναι περιττό να γράψω κάτι παραπάνω απ’ όσα έχεις ήδη διαβάσει μέχρι τώρα και για τη μουσική… εε… ωχ.. είχε; δεν είχε; δε θυμάμαι! Αλλά δε θυμάμαι να με κούρασε κιόλας, οπότε υποθέτω το ίδιο και για σένα φίλε αναγνώστη του filmakias.gr!
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Αν είσαι φαν του Greek Weird Cinema του Λάνθιμου και της Τσαγκάρη ρίξε μια ματιά και σ’ αυτό, θα απογοητευτείς λογικά αλλά, είπαμε, ως φιλμάκιας πρέπει να τα βλέπεις όλα. Δες το γιατί βλέπεται ευχάριστα κι ίσως να βρεις και μερικές ομοιότητες στους ήρωες και στον εαυτό σου. Δες το (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ) αν είσαι “ρουβίτσα”. Βασικά δες το γιατί ο Μουρίκης αφιερώνει για ακόμα μία φορά!