H Nadine Labaki μετά από 3 χρόνια έρευνας για τη ζωή – σωματικά αλλά και ψυχικά –στερημένων και ταλαιπωρημένων ανθρώπων σε υποβαθμισμένες γειτονιές της Βηρυτού, μοιράζεται μαζί μας τα ευρήματά της, επιλέγοντας να αναθέσει τους βασικούς ρόλους σε άτομα, των οποίων οι προσωπικές ιστορίες μοιάζουν με αυτές των χαρακτήρων τους. Μία ιστορία που θίγει πάρα πολλά κοινωνικά ζητήματα, όμως, πάνω από όλα μας μιλάει για τα παιδιά, τα οποία, όπως υποστηρίζει η Labaki, πληρώνουν με τις ζωές τους τα σφάλματα των ενηλίκων.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Η ταινία ξεκινάει δυναμικά με το δωδεκάχρονο Zain να βρίσκεται στην φυλακή, αφού επιτέθηκε σε κάποιον με μαχαίρι. Όταν έρχεται η ώρα της δίκης του, παίρνει το λόγο και κατηγορεί τους γονείς του “που τον έφεραν στον κόσμο”. Έπειτα, επιστρέφουμε στο παρελθόν για να γνωρίσουμε τον Zain και την οικογένειά του. Βλέπουμε μικρά παιδιά να πεινούν, να εργάζονται, να πέφτουν θύματα σωματικής και συναισθηματικής κακοποίησης, να εξαναγκάζονται να παντρευτούν. Με λίγα λόγια, βλέπουμε την παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών με χίλιες διαφορετικές μορφές. Ο ωμός ρεαλισμός της ταινίας την κάνει σε πολλά σημεία να μοιάζει με ντοκιμαντέρ.
Τα πλάνα που μας δείχνουν τη Βηρυτό από ψηλά, σε συνδυασμό με τη συγκλονιστική μουσική του Khaled Mouzanar (συμπαραγωγού της ταινίας και συζύγου της Labaki), μας αποκαλύπτουν την μαζικότητα της φτώχειας και της εξαθλίωσης και μας ανοίγουν τα μάτια, απέναντι σε μία πραγματικότητα, που πολλοί θα προτιμούσαν να αγνοήσουν, και λίγοι θα άντεχαν να παραδεχτούν.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Η Nadine Labaki αποφασίζει να καθίσει στην σκηνοθετική καρέκλα για το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας και να αφήσει τους “ηθοποιούς” να ξεδιπλώσουν την αλήθεια τους. Όσον αφορά το σενάριο, η Labaki μαζί με τους συνεργάτες της έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά. H πλοκή εξελίσσεται με ρυθμούς αρκετά γρήγορους, ώστε να μην χάσει ούτε στιγμή το ενδιαφέρον σου, και αρκετά αργούς, προκειμένου να σου δώσει αρκετό χρόνο κι ευκαιρίες να σκεφτείς για αυτές τις ανθρώπινες ψυχές που πεθαίνουν κάθε στιγμή της ύπαρξής τους.
Η ερμηνεία του νεαρού Zain Al Rafeea (Zain), Σύριου πρόσφυγα και κατοίκου της Λιβύης, σε συνεπαίρνει. Δεν πρόκειται για ένα απλά γλυκό παιδάκι που παίζει χαριτωμένα. Εδώ μιλάμε για ένα παιδί που σε κάθε του ατάκα και βλέμμα κρύβει ένα θυμό, όχι μόνο απέναντι στους γονείς του, αλλά κι απέναντι στον κόσμο για τις άθλιες και βάναυσες συνθήκες διαβίωσης – ή καλύτερα επιβίωσης- που του έχει επιβάλλει. Το υπόλοιπο καστ, το οποίο, όπως είπαμε, απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από ανθρώπους με ζωές παρόμοιες με αυτές των ηρώων που υποδύονται, είναι επιλεγμένο με πολλή προσοχή και αυτό φαίνεται. Η φυσικότητα με την οποία παίζουν και εκφράζονται μπροστά στον φακό σου δίνει την εντύπωση ότι αυτό που παρακολουθείς δεν είναι ταινία.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Η ταινία είναι σκληρή. Έτσι, όμως, είναι κι η πραγματικότητα. Τα ονόματα και τα μέρη μπορεί να αλλάζουν, αλλά η ανθρώπινη εξαθλίωση βρίσκεται σε όποια γωνιά και να κοιτάξεις. Η ταινία αυτή μας μιλά για την ασχήμια αυτού του κόσμου, την οποία οφείλεις να γνωρίσεις ή να θυμηθείς παρακολουθώντας την.