Black Panther: Wakanda Forever (2022)

Μάρβελ εσύ; Μετά από έξι μέτριες έως κακές ταινίες του phase 4, η κινηματογραφική μάρβελ επιστρέφει με το σίκουελ του “Black Panther”, που μετέφερε για πρώτη φορά το φανταστικό Αφρικανικό έθνος με την αφύσικα εξελιγμένη τεχνολογία, μια ταινία που χαρακτηρίστηκε ιστορική για το “all black cast” της και τα μηνύματα της.
Στον απόηχο του θανάτου του Chadwick Boseman, η ταινία έχει δύο πολύ σημαντικά εμπόδια να ξεπεράσει, πρώτον να φερθεί με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη του αδικοχαμένου πρωταγωνιστή της και δεύτερον να εισάγει μια νέα ενδιαφέρουσα ιστορία στο μύθο του Μαύρου Πάνθηρα. Θα έλεγα ότι το καταφέρνει πανηγυρικά.
Ο Ryan Coogler μαζί με το Joe Robert Cole στο σενάριο έβαλαν τη διπλάσια αγάπη στο υλικό τους σε σχέση με το πρώτο, επαναπροσδιορίζουν την αφήγηση τους, κρατάνε το φόρο τιμής εκεί που πρέπει και ταυτόχρονα φροντίζουν το έργο τους να μην στερείτε σεναριακών και συναισθηματικών διακυβευμάτων, ένα χαρακτηριστικό το οποίο είχε χάσει το MCU εδώ και αρκετά χρόνια, για χάρη του χιούμορ και της κακώς εννοούμενης αποδόμησης (γελοιότητας).
Το φίλμ διακατέχεται από παραμυθένια υφή, μα η αντιμετώπιση της απώλειας έχει τον πρώτο λόγο, όλοι λυγίζουν μπροστά στο χαμό του Βασιλιά και η ταινία απ’ το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο σε οδηγεί στην πίστη για την παράδοση (τι να κάνουμε τώρα χωρίς τον ηγέτη μας;) ακόμα και να διαφωνείς με το θεσμό ο Coogler το τυλίγει μυθικά με την ψυχή να είναι στο επίκεντρο .
Στο μέτωπο της καθαρής πλοκής, το ενδιαφέρον κρατάει μια άγνωστη υποθαλάσσια πολεμική φυλή, καταπιεσμένη από τους λαούς της επιφάνειας θέλει να συνεργαστεί με τη Γουακάντα εναντίον των αποικιοκρατών. Εδώ η ταινία θέτει κάποια δήγματα διαθεματικότητας, δηλαδή την ένωση δύο καταπιεσμένων λαών απέναντι στον δυνάστη τους, τη Δύση, όμως δεν κερδίζεται μέχρι τέλους, αν ήθελε να το κάνει.