Ο Paul, ένας άτυχος σεναριογράφος, παίρνει σε ωτοστόπ έναν διαβάτη και του προσφέρει ένα μέρος να μείνει. Αλλά όταν αυτός ο διαταραγμένος, όπως αποδεικνύεται, άγνωστος πιάνει όμηρο τον Paul και τον υποχρεώνει να γράψει, η ασταθή τους αυτή σχέση φέρνει στην επιφάνεια θαμμένα μυστικά.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Βασισμένο στην ομώνυμη Γαλλική ταινία “Papillon Noir”, εδώ έχουμε ένα δυνατό θρίλερ που παίζει με το μυαλό μας.
Η ταινία αφορά έναν συγγραφέα που ζει τα τελευταία χρόνια μόνος, παλεύοντας να βρει την χαμένη του έμπνευση με αρνητικό αποτέλεσμα και πολλά άδεια μπουκάλια από αλκοόλ. Μια βόλτα στην πόλη θα αποβεί μοιραία για τον ίδιο και εκεί είναι που αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον η όλη κατάσταση.
Στη μιάμιση ώρα που κρατά η ταινία, η ένταση αρχίζει να κλιμακώνεται από το πρώτο σαραντάλεπτο, ενώ από την αρχή είμαστε συνέχεια με το φρύδι σηκωμένο, μπας και καταλάβουμε γιατί να μας ενδιαφέρει η ζωή του. Όμως , γρήγορα το ξεχνάμε και επικεντρωνόμαστε στα γεγονότα που εκτυλίσσονται στο απομονωμένο σπίτι του Paul, με την πανέμορφη θέα. Η ευγενική αγένεια του Jack, είναι το ζητούμενο και τα όσα “κουβαλάει” μαζί του.
Οι δυο αυτοί χαρακτήρες πέφτουν θύμα ο ένας του άλλου, με αποτέλεσμα να έχουμε μια χειραγωγική συμπεριφορά άνευ προηγουμένου. Στο μυαλό μας παίζουν ένα “νοητικό πίνκ – πόνκ” έχοντας τα νεύρα μας για φιλέ, αφήνοντάς το στη μέση ακούνητο μερικές φορές και άλλοτε τρεμάμενο από τα χτύπηματα.
Για την ιστορία, το όνομα της ταινίας πάρθηκε από την “Μαύρη Πεταλούδα” της Ινδονησίας με το όνομα Delias kristianiae, που σε πολλά μέρη του κόσμου είναι οιωνός ατυχίας και θανάτου.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Εδώ τα εύσημα ανήκουν στους σεναριογράφους Justin Stanley και Mark Frydman. Ένα πολύ ωραίο και παρανοϊκό σενάριο, δοσμένο όμορφα σκηνοθετικά από τον Brian Goodman, και όπως του έπρεπε. Δεν μας εξέπληξε σε κάτι (η σκηνοθεσία), όμως μας χάρισε όμορφα πλάνα απ’ το μαγευτικό τοπίο της τοποθεσίας που έλαβαν χώρα τα γεγονότα. Δεν μπορώ να πω πολλά ή όσα θα ήθελα για το σενάριο, γιατί θα προδώσω το όλο θέμα και δεν είναι σωστό. Ένα τελευταίο θα πω, είναι παρανοϊκό.
Τώρα θα μπω στο κυρίως θέμα. Πρωταγωνιστή έχουμε τον γνωστό σε όλους μας Antonio Banderas, να μας δίνει μια υπέροχη ερμηνεία. Εκεί όμως που ξαφνιάστηκα πολύ ήταν στον Jack. Επίτηδες δεν διάβασα όλους τους πρωταγωνιστές όταν πήγα να δω την ταινία και όταν έκανε το πρώτο “ντού” ο Jonathn Rhys Meyers , λέω “Μπα αποκλείετε να είναι ο Βασιλιάς μου”, βλέπετε τον αποκαλούσα έτσι από τότε που έπαιζε στην σειρά “The Tudors”. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη και η χαρά μου ακόμα μεγαλύτερη βλέποντας τον να στέκεται στον ρόλο του επάξια και να τον απογειώνει. Είναι βλέπετε που του έχω μια κάποια αδυναμία (επειδή έχουμε το ίδιο ζώδιο, χιουμοράκι). Αντικειμενικά τώρα όλη η ταινία είναι ο Jonathan (Jack). Δεν θέλω να αναφέρω κανέναν άλλον από το cast, γιατί ειλικρινά εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει, κάνουν παιχνίδι οι δυο τους.
Όσο για την μουσική, εκτός από τους πυροβολισμούς και τις φωνές όλων, έχω την εντύπωση πως ακούστηκε λιγάκι πιάνο προς το τέλος.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Γιατί θα περάσεις πολύ όμορφα με αυτό το διανοητικά διαταραγμένο σενάριο. Γιατί παίζει ο Antonio Banderas και τον γουστάρεις πολύ. Γιατί παίζει ο Jonathan R.M, παιδιά μη λέμε τα ίδια όλη την ώρα, ο άνθρωπος είναι εκπληκτικός. Τι; Ακόμα δεν το είδες; Έχεις φύγει κιόλας!