Καθώς βρίσκεται για διακοπές στο Βερολίνο, η Αυστραλή φωτορεπόρτερ Clare συναντά τον Andi, έναν χαρισματικό ντόπιο, και μεταξύ τους αναπτύσσεται άμεσα μια φλόγα. Αυτό που ακολουθεί είναι μια νύχτα πάθους. Αλλά αυτό που φαίνεται να είναι το ξεκίνημα ενός ρομάντζου, ξαφνικά παίρνει μια απροσδόκητη τροπή, όταν το επόμενο πρωί η Clare ανακαλύπτει ότι ο Andi έχει φύγει για τη δουλειά και την έχει κλειδώσει στο διαμέρισμα. Θα μπορούσε να είναι ένα απλό λάθος, όμως ο Andi δεν έχει σκοπό να την αφήσει να βγει ποτέ.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα της Αυστραλής συγγραφέως, Melanie Joosten, το Σύνδρομο του Βερολίνου είναι σίγουρα μια ταινία που θα σας αφήσει με πολλά συναισθήματα.
Η ιστορία είναι σίγουρα τετριμμένη (δυστυχώς), μιας και αναφερόμαστε σε μια απαγωγή. Η Clare συναντά τον Andi και μεταξύ τους ανάβει μια φλόγα πάθους. Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά, η κατάσταση γίνεται εγκλωβιστική και η επιβίωση ακροβατεί ανάμεσα στην παράνοια και την ψυχραιμία. Εμπνευσμένος ο τίτλος από το διάσημο “σύνδρομο της Στοκχόλμης”, μας παρουσιάζει μερικά από τα παράλογα συναισθήματα του θύματος προς τον θύτη. Όμως δεν μένει σ’ αυτό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η απαγωγή είναι η πιο ανάλαφρη έκδοση μιας απαγωγής. Ξεδιπλώνεται μπροστά μας όλο το χρονικό των συναισθημάτων του θύματος και οι προσπάθειες για να ελευθερωθεί.
Το μήνυμα είναι ένα και δυνατό. “Μην εμπιστεύεσαι όποιον να’ ναι” . Πρέπει λίγο να φυλάμε τα νώτα μας, έχοντας πάντα στο μυαλό τι θα πρέπει να κάνουμε αν μας τύχει κάτι παρόμοιο. Προς υπεράσπιση του θύτη, (μην βιάζεστε να τα βάλετε μαζί μου), δεν πρέπει να δίνουμε εντυπώσεις και πληροφορίες εύκολα σε αγνώστους. Νομίζω πως σας το έμαθε αυτό η μαμά σας, ε ;;
Αντικειμενικά όμως σαν θεματολογία η ταινία δεν έχει να προσφέρει κάτι. Αν έχεις δει μια ταινία που να έχει το ίδιο θέμα, δεν έχει ουσία να δεις άλλη μια τέτοιου είδους. Ιδιαίτερα αν είναι βασισμένο σε κάποια νουβέλα. Αν είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, ίσως και να αξίζει τον κόπο. Εδώ αξίζει για ένα και μόνο λόγο που θα τον αναλύσουμε πιο κάτω.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ο λόγος λοιπόν είναι η σκηνοθεσία. Ναι, αυτή η τέχνη είναι που κάνει την διαφορά σε κάθε μια ταινία που βλέπουμε. Εδώ λοιπόν δεν περνάει λεπτό που να μην λες “τι υπέροχη σκηνοθεσία είναι αυτή”. Δια χειρός λοιπόν της βραβευμένης Αυστραλής σκηνοθέτιδας, Cate Shortland (Lore – Soremsult) , έχουμε ένα σχεδόν δίωρο σκηνοθετικό αριστούργημα. Μια υπέροχη οπτική μιας άσχημης κατάστασης, που μας αγχώνει, μας τρελαίνει, μας έχει στην τσίτα με έναν αριστοτεχνικό τρόπο, έχοντας συνυπογράψει το σενάριο με τον εξίσου βραβευμένο Shaun Grant.
Σε συνδυασμό με την εξαιρετική ερμηνεία της Teresa Palmer (Lights Out) στον ρόλου της Clare, ζούμε το κάθε συναίσθημα και αγωνιούμε όλη την ώρα. Στην απέναντι πλευρά έχουμε τον Max Riemelt, στον ρόλο του Andi, που πραγματικά μας μπερδεύει. Είναι ο θύτης που συμπαθείς, που έχει αυτό το πρόσωπο που λες ” μπα, αυτός να κάνει τέτοιο πράγμα ; αποκλείεται ” και όμως το κάνει. Δεν μπορείς να τον μισήσεις, αλλά δεν τον αγαπάς κιόλας. Δυνατός ερμηνευτικά σε σωστά πλαίσια. Το μόνο πρόσωπο που αξίζει να τονίσω από όλο το υπόλοιπο cast, είναι η μαθήτρια του Andi, Franka Hummels (Emma Bading). Δεν επιτρέπεται να πω περισσότερα, γιατί δεν κάνει.
Η μουσική αν θυμάμαι καλά υπάρχει, αλλά δεν της δίνεις και πολλή σημασία.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Γιατί ταξιδεύεις συχνά μόνος/η και πρέπει να πάρεις μια γεύση, από το τι μπορείς να πάθεις στα καλά καθούμενα. Γιατί σου αρέσουν οι ταινίες με το ανάλογο θέμα. Γιατί έχει φοβερή σκηνοθεσία (μην λέμε συνέχεια το ίδιο πράγμα).
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Berlin Syndrome
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
20 Απριλίου 2017
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
116 λεπτά