Μια ακόμα μεταφορά στον κινηματογράφο του κλασικού παραμυθιού της Belle- μιας πανέμορφης κοπέλας- και του Τέρατος, που ερωτεύονται, λύνοντας την κατάρα που μάστιζε το κάστρο του Τέρατος για χρόνια.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Η Πεντάμορφη και το Τέρας είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα παραμύθια όλων των εποχών με πολλαπλές μεταφορές στον κινηματογράφο. Η συγκεκριμένη ταινία φυσικά, είναι μια νέα μεταφορά της εκδοχής του παραμυθιού όπως το παρουσίασε το 1991 στο κοινό η Disney. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει επομένως είναι τι παραπάνω έχει να προσφέρει αυτή η νέα μεταφορά, πέρα από το γεγονός ότι είναι live action;
Αρχικά, η νέα ταινία μας παρέχει τα backstories των δύο χαρακτήρων, δηλαδή μια ματιά στη ζωή τους πριν γίνουν η Πεντάμορφη και το Τέρας. Από τη μια η ιστορία για το θάνατο της μητέρας της Belle μάλλον μας αφήνει αδιάφορους, από την άλλη η ιστορία του Τέρατος είναι πολύ ωραία τοποθετημένη μέσα στην ταινία κάνοντάς μας σχεδόν να σκεφτούμε ότι αποτελεί παράλειψη της πρωτότυπης ταινίας. Αν θέλαμε λοιπόν να εντοπίσουμε το στοιχείο της ταινίας που είναι αμιγώς καινούριο, τότε είναι αυτό.
Υπάρχουν όμως και άλλα νέα στοιχεία που αφορούν περισσότερο την ανάπτυξη των αγαπημένων μας χαρακτήρων, που είναι ιδωμένοι με μια διαφορετική ματιά. Από το χαρακτήρα της Belle έχουν αφαιρεθεί όλα τα στοιχεία της “damsel in distress” και εμφανίζεται απόλυτα δυναμική και αντισυμβατική. Σε κάποια σημεία μπορεί αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα της να υπερτονίζεται, δίνοντας την αίσθηση εξαναγκασμού του θεατή να αφομοιώσει το μήνυμα της ανεξάρτητης και ανοιχτόμυαλης γυναίκας κόντρα στην εποχή της, όμως αν λάβουμε υπόψη μας ότι το βασικό κοινό της ταινίας πρέπει να είναι τα παιδιά, αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό.
Η πιο ευχάριστη και φρέσκια αλλαγή στους χαρακτήρες όμως είναι αυτή του LeFou ο οποίος σταματά να ακολουθεί πιστά τον Gaston και περνά στο “στρατόπεδο των καλών”. Όσο για τις περίφημες γκέι σκηνές, που τόσο σκανδάλισαν τους γονείς, στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, ήταν σωστά και διακριτικά δοσμένες, χωρίς διάθεση να προκαλέσουν και σίγουρα η παρουσία τους ήταν θετική, αν θέλουμε τα παιδιά μας να σταματήσουν να μεγαλώνουν με απαρχαιωμένα πρότυπα.
Τέλος, είναι δεδομένο ότι η ευθύνη του να κάνεις το ριμέικ μιας τόσο αγαπημένης ταινίας είναι τεράστια, ειδικά όταν περιλαμβάνει το reenactment μιας τόσο iconic σκηνής, όπως αυτή του “Be Our Guest”. Για όσους δεν θυμούνται, είναι η σκηνή όπου τα μαγεμένα κουζινικά σκεύη του κάστρου μαζί με τον Lumiere, παρουσιάζουν στην Belle το δείπνο της. Το 1991, όταν αυτή η σκηνή τελείωσε στην animated ταινία, το κοινό χειροκροτούσε, ακριβώς γιατί ήταν τόσο εντυπωσιακή και άρτια εκτελεσμένη. Η live action εκδοχή της είναι εξίσου φαντασμαγορική, ένα οπτικό αριστούργημα που αξίζει να δείτε στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία γενικά βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην οπτική αρτιότητα την οποία και πετυχαίνει, χωρίς να γίνεται κακόγουστη και με απόλυτο σεβασμό στο πρωτότυπο.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Πίσω από την κάμερα, ο Bill Condon, με μια ετερόκλητη φιλμογραφία πίσω του και όλους τους περιορισμούς του να δουλεύεις για την Disney. Η αλήθεια είναι ότι σε τέτοιες παραγωγές, ο σκηνοθέτης γίνεται ένας απλός εκτελεστής των εντολών του στούντιο με ελάχιστα περιθώρια για πειραματισμό και την έκφραση της προσωπικής αισθητικής του. Τέτοια είναι και η συγκεκριμένη περίπτωση, με το βάρος να πέφτει περισσότερο στους υπεύθυνους των οπτικών εφέ και τον φωτογράφο και λιγότερο στο σκηνοθέτη.
Το σενάριο από τους Steven Chbosky και Evan Spiliotopoulos είχε τα κλασικά χαρακτηριστικά ενός σεναρίου της Disney, με ελαφριές δόσεις χιούμορ (λιγότερο από άλλες ταινίες αφού πρόκειται κατά βάση για τραγική ιστορία) και με τα νέα στοιχεία που άλλοτε προσέθεταν στην πρωτότυπη ταινία και άλλοτε δεν εξυπηρετούσαν κάποιο ιδιαίτερο σκοπό.
Όσον αφορά το καστ, το “Βeauty and the Beast” είναι ίσως η πιο star-studded ταινία της χρονιάς με διάσημους ηθοποιούς ακόμα και σε πολύ μικρούς ρόλους. Από το δίδυμο Ewan McGregor – Ian McKellen, τον απολαυστικό Stanley Tucci και τον υπέροχο Kevin Kline μέχρι την Emma Thompson που κλήθηκε να ενσαρκώσει το ρόλο που αρχικά ανήκε στην αξεπέραστη Angela Lansbury, οι ερμηνείες δεν απογοητεύουν.
Η Emma Watson, φαίνεται να ξεκινάει λίγο φλατ αλλά στην πορεία βρίσκει την ισορροπία της ερμηνεύοντας ένα ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της, αποτυγχάνει όμως λίγο στο μουσικό κομμάτι (το Auto-Tune κάνει υπερβολικά αισθητή την παρουσία του) , χωρίς να μας ενοχλεί ιδιαίτερα όμως. Όσο για τον Dan Stevens, δίνει μια άψογη ερμηνεία και αποδίδει τέλεια την μεταστροφή του Τέρατος που είναι σίγουρα ο πιο δύσκολος και ταυτόχρονα ο πιο σημαντικός ρόλος της ταινίας, ενώ στην ερμηνεία τον τραγουδιών (αν και έχει μόνο ένα δικό του) ξεπερνά κατά πολύ την συμπρωταγωνίστριά του.
Έτσι λοιπόν, ερχόμαστε στη μουσική, που είναι πιθανώς το πιο υπέροχο κομμάτι της ταινίας. Ο βραβευμένος με 8 Oscar Αlan Menken, έκανε πάλι τα μαγικά του προσθέτοντας και νέα τραγούδια στα ήδη κλασικά και πολυαγαπημένα αριστουργήματά του από την πρώτη ταινία. Είναι απόλυτα σίγουρο ότι το νέο τραγούδι του Τέρατος “Evermore”, που δεν θα βγαίνει από το μυαλό σας μόλις αφήσετε την σκοτεινή αίθουσα, θα πάρει τη θέση του στο Πάνθεον των κλασικών τραγουδιών της Disney. Η μουσική και τα τραγούδια του “Beauty and the Beast” είναι το στοιχείο που εξυψώνει τόσο αυτή, όσο και την original ταινία γι αυτό δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στην ιδιοφυΐα του Alan Menken, που έντυσε με μουσική τα παιδικά μας χρόνια.
Τέλος, ειδική μνεία στα κοστούμια που ήταν το λιγότερο εντυπωσιακά, συμβάλλοντας ακόμα περισσότερο στην οπτική απόλαυση της ταινίας.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Είναι βέβαιο ότι οι σκεπτικιστές θα απορρίψουν με ευκολία τη νέα εκδοχή της κλασικής ταινίας της Disney αφού ένα ριμέικ είναι δύσκολο να ξεπεράσει ποτέ το πρωτότυπο. Επειδή όμως δεν τίθεται θέμα ανταγωνισμού, η σύγκριση των δύο ταινιών δεν έχει νόημα. Το “Beauty and the Beast” έχει νέα στοιχεία με σεβασμό στο original, είναι απολαυστικό οπτικά και γεμάτο αγαπημένους ηθοποιούς. Θα σας κάνει να νοσταλγήσετε την παιδική σας ηλικία βάζοντάς σας στον μαγικό κόσμο που μόνο η Disney ξέρει πως να κατασκευάσει γι αυτό και είναι προτιμότερο να το δείτε στη μεγάλη οθόνη, όπως του αξίζει. Τέλος, αν δεν σιγοτραγουδάτε το “Be Our Guest” με γαλλική προφορά φεύγοντας, κάτι έχετε κάνει λάθος!