Avatar: The Way Of Water (2022)

Δεκατρία χρόνια πέρασαν από τότε που ο James Cameron σέρβιρε στον κόσμο μια εντελώς πρωτότυπη κινηματογραφική εμπειρία. Το “Avatar” σε σκηνοθεσία ενός απ’ τους σημαντικότερους auter του Αμερικανικού action κινηματογράφου ήρθε το 2009 για να σπάσει τα ταμεία και να γίνει η πιο επικερδής ταινία όλων των εποχών, βγάζοντας περίπου 2,9 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Cameron ξέρει άρτια να φτιάχνει ένα δικό του κόσμο απ’ την αρχή, αγαπάει τα σοβαρά παραμύθια με καλό τέλος, όμως δεν είναι λίγες οι φορές που μας έχει κάνει να κλάψουμε σαν παιδάκια. Το “Avatar” υπήρξε-υπάρχει, όμως ποτέ δεν απέκτησε τεράστιο κοινωνικό στάτους, δεν έγινε φαινόμενο, ούτε μόδα, ξεχάστηκε γρήγορα, σαν μια ταινία μάρβελ (οκ την αδικώ), κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το σινεματικό της μεγαλείο.

Ήρθε λοιπόν η ώρα για το σίκουελ, δεκατρία χρόνια μετά, 10 χρόνια προετοιμασία έφερε στην επιφάνεια το “Avatar: The Way of Water”, η ανυπομονησία τεράστια, το μάρκετινγκ επιθετικότατο, τι θα βλέπαμε άραγε. Το hype κατά τη γνώμη μου άξιζε, η ταινία καταφέρνει να ξεπεράσει την πρώτη σε όλα τα επίπεδα, ερμηνείες, σκηνοθεσία, φωτογραφία, ψηφιακά εφέ.
Στον καταγάλανο κόσμο του πλανήτη Pandora επιστρέφουν μισθοφόροι-άβαταρ να πάρουν εκδίκηση απ’ τον προδότη Jake και να αποικίσουν τον, γεμάτο φυσικό και ορυκτό πλούτο, κόσμο τους.

Το στόρυ, ολόιδιο με το πρώτο, η οικογένεια ορκίζεται να μείνει για πάντα ενωμένη ενάντια στις δυσκολίες, και να αντιμετωπίσει με σθένος τους αποικιοκράτες. Το φιλμ απαρτίζεται από δυνατές συναισθηματικές σκηνές, η θεματική της οικογένειας βρίσκεται στο πρώτο επίπεδο και σέρνει την πλοκή μέχρι και το τέλος της, ποτέ άλλοτε μια ταινία δεν έκανε τόσο σαφές, τόσο φωναχτό την κρισιμότητα στο δέσιμο μιας οικογένειας, το ένας για όλους και όλοι για έναν. Στην ταινία παραλλάζουν επίσης διάφορα καρουζέλ από κριτικές ή και συζητήσεις πάνω σε προβληματισμούς που ο Cameron είχε θέσει απ’ το πρώτο, την οικολογία, την αποικιοκρατία, δείγματα διαθεματικότητας όταν δύο κοινότητες ενώνονται για το κοινό καλό, όμως το σημαντικότερο που είδαμε και υπάρχει και αυτό πολύ ψηλά στη φαρέτρα είναι η μεταφυσική σύνδεση με τη γη και η απόλυτη εναρμόνιση του ανθρώπου με τη φύση ( μην τα πετάτε τα σκουπίδια κάτω μωρέ).

Το σενάριο σε γενικές γραμμές είναι συμβατικό, κάτι που το περιμέναμε όμως, οι ταινίες του Cameron δεν στηρίζονται στον κεντρικό πυρήνα της ιστορίας, αλλά ποντάρουν στον χαρακτήρα του κόσμου που ζουν οι πρωταγωνιστές, στις σωστές δόσεις δράσης και συναισθηματικών διακυβευμάτων.