A Cure for Wellness (2017)

Ο βραβευμένος με Όσκαρ για το animation Rango, Αμερικάνος σκηνοθέτης και παραγωγός Gore Verbinski, που έχει σκηνοθετήσει μεταξύ άλλων την τριλογία των Πειρατών της Καραϊβικής, μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών, επιστρέφει στην κινηματογραφική δράση σχεδόν τρία χρόνια μετά το The Lone Ranger, με ένα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ, προσπαθώντας να θέσει προβληματισμούς πάνω σε έννοιες όπως η φιλαργυρία, η κενοδοξία αλλά και η αληθινή έννοια της ευεξίας.

Η ταινία ξεκινάει ιδιαίτερα υποβλητικά, με την μουντή Νέα Υόρκη και τον βάλτο της Wall Street, η κενοδοξία του οποίου ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο. Και χωρίς ιδιαίτερες χρονοτριβές μας μεταφέρει στο κεντρικό σκηνικό της ταινίας, ένα απομονωμένο σανατόριο σε μια κορυφή των ελβετικών Άλπεων, το οποίο κάποτε υπήρξε το κάστρο ενός βαρόνου με τραγική ιστορία, η οποία μας μεταφέρεται με ένα έξυπνο exposition από τον οδηγό της λιμουζίνας που μεταφέρει τον χρηματιστή, κατά την διαδρομή τους προς το κάστρο.

Η πλανοθεσία του σκηνοθέτη είναι εξαιρετική, με αρκετά ενδιαφέρουσες οπτικές γωνίες για κάθε πλάνο του, κάνοντας το φιλμ να είναι χάρμα οφθαλμών. Κάδρα που σε γεμίζουν, χορταίνοντας την αδηφάγο φύση των ανθρώπινων οφθαλμών, διανθισμένα με ιδιαίτερης κινηματογραφικής ευστροφίας πλάνα προκειμένου να μεταφέρουν σε μεγαλύτερο βαθμό την κλειστοφοβική αισθητική και μια αφήγηση η οποία συντελεί στον μέγιστο βαθμό στην συνολική υποβλητικότητα που σου μεταφέρει η ταινία.

Στο όλο αποτέλεσμα συνδράμει ως κορωνίδα η υπέροχη μουσική της ταινίας, που ντύνει με ονειρικό τρόπο όλες τις σκηνές, δίνοντας σου την εντύπωση ότι όντως βρίσκεσαι σε τούτο το αλλόκοτα ήσυχο περιβάλλον. Extra credits θα πρέπει να αποδώσουμε για την κινηματογράφηση της σκηνής στην σάουνα, που φέρνει στο νου σκηνές από την Λάμψη του Stanley Kubrick ή το Shutter Island του Martin Scorsese, καταφέρνοντας να σταθεί στο ίδιο επίπεδο, αλλά και για τον casting director της ταινίας που κατάφερε να βρει τόσους πολλούς μαζεμένους ηθοποιούς με όψη ικανή να τρομάξει και τον πιο ασυγκίνητο θεατή.

Προς τη μέση της ταινίας υπάρχουν μερικά πράγματα που αρχίζουν να σε ξενίζουν, κυρίως ως προς την υπερβολή με την οποία αποδίδονται, αλλά δεν αλλοιώνουν το, μέχρι εκείνο το σημείο, κλίμα της ταινίας αν και αρχίζουν να προδίδουν μια προδιαγεγραμμένη πορεία του σεναρίου. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Η ταινία αρχίζει να κουράζει, με τα επαναλαμβανόμενα οπτικά μοτίβα τα οποία όμως δεν συνοδεύονται από αντίστοιχη εξέλιξη στην πλοκή της ιστορίας, κάνοντας σε να αναρωτιέσαι το γλαφυρό “Πού την πάει την δουλειά ο καλλιτέχνης;”

Όλα αυτά μέχρι την τρίτη πράξη της ταινίας εκεί που γίνεται η κορύφωση και αποκαλύπτεται το μυστήριο. Το λιγότερο κακό που μπορεί να βρει κανείς στην κατάληξη της ταινίας είναι η μη ρεαλιστική ιστορία πίσω από το μυστήριο της λειτουργίας του σανατορίου. Η κατάσταση όμως χειροτερεύει ραγδαία, με απίστευτες γραφικότητες να λαμβάνουν χώρα, τους ηθοποιούς, που μέχρι αυτό το σημείο είχαν καταφέρει να κρατήσουν ένα επίπεδο, να ξεπέφτουν σε ερμηνείες-καρικατούρα και τον θεατή να αναρωτιέται αν μπήκε σε άλλη ταινία και ξαφνικά τηλεμεταφέρθηκε σε μια άλλη αίθουσα στην οποία παίζεται μια τελείως διαφορετική ταινία. Το ψυχολογικό θρίλερ μετατράπηκε σε gore αισθητικής φάρσα και η όση ατμόσφαιρα μεθοδικά χτίζονταν επί μιάμιση περίπου ώρα, κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, προκαλώντας στους θεατές άφθονο γέλιο και cult σκηνές που δύσκολα θα ξεχαστούν.

Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να γράψω αυτή την κριτική. Πως μπορείς να αξιολογήσεις ως κακή, μια ταινία η οποία είχε άψογη σκηνοθεσία, φωτογραφία, μουσική, καλλιτεχνική διεύθυνση. Κι όμως μπορείς, όταν το σενάριο της ταινίας παλινωδεί μεταξύ ψυχολογικού θρίλερ και ρετρό παραμυθιού, όταν ο σεναριογράφος είναι αναποφάσιστος και δεν ξέρει τι είδους ταινία θέλει να περιγράψει και κυρίως προς ποια κατεύθυνση θέλει να στρέψει την κατάληξη της.

Η συγκεκριμένη ταινία ανήκει δυστυχώς στην κατηγορία ταινιών με άψογο τεχνικό σχεδιασμό και χαρακτηριστικά που όμως πάσχει από ένα αδύναμο και έωλο σενάριο. Κάτι που επιβεβαιώνει τον υπέρτατο κανόνα της έβδομης τέχνης: Μπορεί να έχεις όλα τα μέσα για να γυρίσεις το ποιοτικότερο οπτικά αποτέλεσμα. Η ουσία όμως του σινεμά είναι το σενάριο, να έχεις δηλαδή να αφηγηθείς μια στιβαρή ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Αν δεν έχεις ένα τέτοιο σενάριο, τότε δεν έχεις ταινία.