Ο ισπανικός κινηματογράφος θεωρείται δικαίως ένας από τους πιο σημαντικούς στο παγκόσμιο στερέωμα, όχι μόνο λόγω της εμπορικής του επιτυχίας αλλά κυρίως λόγω των πρωτότυπων ιδεών και των πολύ χαρισματικών δημιουργών του. Οι Ισπανοί δε στερούνται έμπνευσης και το έχουν αποδείξει επανειλημμένως, χαρίζοντάς μας μεγάλες συγκινήσεις στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Υπάρχει όμως ένας τομέας του σινεμά που εκεί πραγματικά είναι μεγάλοι μάστορες και αυτός ο τομέας είναι το θρίλερ. Έχουν τον τρόπο τους να δημιουργούν ατμόσφαιρα και να σου σηκώνουν την τρίχα, ενώ ταυτόχρονα είναι ειδικοί στο να σε αφήνουν έκπληκτο στο τέλος της ταινίας γιατί όσα σενάρια και αν κάνεις εσύ με το μυαλό σου εκείνοι τελικά θα στη φέρουν, δίνοντας ένα τέλος που όχι, δεν το περίμενες. Αν λοιπόν είστε λάτρεις των θρίλερ και ψάχνετε να δείτε κάτι ενδιαφέρον απόψε, πάμε να δούμε στην παρακάτω λίστα μερικά από τα πιο δυναμικά του είδους που -εμένα τουλάχιστον- θα μου μείνουν πράγματι αξέχαστα, ελπίζω το ίδιο και σε εσάς…
Βρισκόμαστε «Στη ραχοκοκαλιά του Διαβόλου» και όχι δεν πρόκειται για ένα θρίλερ σατανιστικό. Δεν υπάρχει κάποια κούκλα του σατανά στην ταινία ούτε αιμοδιψείς δαίμονες να κυνηγάνε τους πρωταγωνιστές. Είμαστε σε ένα ορφανοτροφείο της Ισπανίας τη δεκαετία του ’30 κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο. Στη χώρα υπάρχει εμφύλιος όμως το ορφανοτροφείο είναι απομονωμένο στην ερημιά και τα παιδιά προστατευμένα. Στο προαύλιο υπάρχει μία βόμβα που έπεσε τυχαία ένα βράδυ χωρίς όμως να εκραγεί και αφού την αφόπλισαν, την κρατήσαν εκεί ως «αξιοθέατο» ενώ το ίδιο ακριβώς βράδυ εξαφανίστηκε και ένα από τα παιδιά του ιδρύματος. Όταν ο 10χρονος πρωταγωνιστής της ταινίας θα πάει να μείνει στο ορφανοτροφείο εγκαταλελειμμένος από τους γονείς του θα ανακαλύψει πως υπάρχει ένα φάντασμα που κάτι προσπαθεί να του πει…
Πρόκειται για την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Guillermo Del Toro, με τη γνωστή σκοτεινή ατμόσφαιρα τω ταινιών του και τη βαθιά ευαισθησία προς την τρυφερή παιδική ηλικία την οποία και αντιπαραβάλλει με τον πόλεμο και τον φασισμό (όπως θα κάνει μερικά χρόνια αργότερα και με το Λαβύρινθο του Πάνα). Υπέροχος και με απόλυτη φυσικότητα στο ρόλο του (όπως και όλο το καστ φυσικά) ο δεκατετράχρονος τότε Fernando Tielve, παραδίδει μαθήματα υποκριτικής στους μεγαλύτερους. Στην ταινία υπάρχει βέβαια και το μεταφυσικό στοιχείο το οποίο ο Del Toro έχει παντρέψει με την ιστορική πραγματικότητα του εμφυλίου πολέμου μιας και ο ίδιος είναι από τους κυριότερους εκφραστές του Μαγικού Ρεαλισμού στον κινηματογράφο. Την παραγωγή υπογράφει Ο Pedro Almodovar μαζί με τον αδερφό του, Augustin, και την ανατριχιαστική μουσική ο Javier Navarrete (Ο ίδιος έχει ντύσει μουσικά και τον λαβύρινθο του Πάνα). Όταν λοιπόν ενώνουν τις δυνάμεις τους ο Pedro Αlmodovar με τον Guillermo Del Toro και τον Javier Navarrete δε μπορεί παρά να έχουμε μια υψηλής αισθητικής ταινία, φουλ ατμοσφαιρική, την οποία δεν πρόκειται να ξεχάσει κανείς εύκολα…
Ένας άγνωστος άντρας υποχρεώνει μια τυφλή γυναίκα να αυτοκτονήσει. Η αδερφή της, Belen Rueda, που είναι και η πρωταγωνίστρια του έργου, έχει κι αυτή την ίδια ασθένεια στα μάτια και χάνει σταδιακά την όρασή της ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να ανακαλύψει το δολοφόνο της πολυαγαπημένης της αδερφής. Πρόκειται για ένα θρίλερ για γερά νεύρα αφού ο σκηνοθέτης, Guillem Morales, φροντίζει με μαεστρία να μας βάλει μέσα στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που τυφλώνεται την ίδια στιγμή που τον κυνηγάει ένας ψυχοπαθής δολοφόνος. Τί χειρότερο θα μπορούσε να του συμβεί δηλαδή; Τώρα βέβαια θα μου πείτε… να τον πιάσει τελικά ο δολοφόνος! Αυτή την αγωνία έχεις συνέχεια λοιπόν κατά τη διάρκεια της ταινίας που βλέποντάς την δεν ησυχάζεις στιγμή και έχεις όλες σου τις αισθήσεις τεντωμένες!
Το σενάριο υπογράφει ο μοναδικός Oriol Paulo, ο σκηνοθέτης των ταινιών “Contratiempo” και “El Cuerpo” (άρα είναι προφανές πως θα υπάρξουν ανατροπές στην ταινία) και η παραγωγή είναι του μεγάλου μετρ του είδους Guillermo Del Toro ( που και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του μυρίζεται κανείς τη σκοτεινή ατμόσφαιρα ). Αν σας φοβίζουν τα θρίλερ ίσως είναι καλύτερα να τη δείτε με παρέα και προς Θεού μην την βάλετε σε mood “ας δούμε μια ταινία να χαλαρώσουμε”.
Η ανατροπή, της ανατροπής, την ανατροπή, ω ανατροπή. Ο Oriol Paulo αγαπάει πολύ τις εκπλήξεις και το ξέρουμε, αλλά σε αυτήν την ταινία βρίσκεται πραγματικά σε οίστρο. Πρόκειται για ένα καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ με πολύ έξυπνο σενάριο και πολύ δυνατές ερμηνείες. Για την ακρίβεια ο κάθε ηθοποιός καλείται να παίξει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους την κάθε κατάσταση μιας και ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης συνηθίζει να δείχνει στο κοινό την κάθε ιστορία με όλες τις πιθανές εκδοχές. Όλα ξεκινούν όταν ο πρωταγωνιστής (Mario Casas) ξυπνάει σε έναν δωμάτιο ξενοδοχείου χτυπημένος ενώ δίπλα του κείτεται νεκρή η παράνομη ερωμένη του (αφού ο ίδιος είναι παντρεμένος με άλλη). Η αστυνομία μπουκάρει κυριολεκτικά στο δωμάτιο και συλλαμβάνει εκείνον για τον φόνο που δε θα μπορούσε να τον έχει διαπράξει κάποιος άλλος γιατί το δωμάτιο ήταν κλειδαμπαρωμένο και δε μπορούσε ούτε να μπει, ούτε να βγει κανείς.
Την εξήγηση στην υπόθεση προσπαθεί να βρει η τετραπέρατη και αδίστακτη δικηγόρος Virginia Goodman , την οποία υποδύεται η Anna Wagener ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ και έτσι ξεκινά μια σειρά αποκαλύψεων που πρόκειται να φτάσει πολύ πιο μακρυά απ’ όσο φαντάζεστε! Δε θα μπορείτε να πάρετε τα μάτια σας από την οθόνη και δε θα θέλετε να χάστε δευτερόλεπτο αφού η αγωνία σας θα έχει χτυπήσει κόκκινο. Μην ξεχάσετε να δώσετε σημασία στις λεπτομέρειες. Παίζουν καθοριστικό ρόλο!
Για ακόμα μια φορά ο Guillermo Del Toro βάζει την υπογραφή του ως παραγωγός, η Belen Rueda προσθέτει άλλη μία συγκλονιστική ερμηνεία στην καριέρα της , μόνο που τώρα σκηνοθέτης είναι ο Juan Antonio Bayona. To σενάριο είναι του Sergio G.Sanchez και πρόκειται για ένα μεταφυσικό θρίλερ όπου νεκροί και ζωντανοί μπλέκονται σε ένα ανατριχιαστικό παιχνίδι. Τί είναι αυτό που το κάνει τόσο ανατριχιαστικό; Το γεγονός ότι αυτοί οι νεκροί είναι μικρά παιδάκια…
Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα σπίτι που κάποτε ήταν ορφανοτροφείο. Εκεί θα μετακομίσει η Laura (Belen Rueda) με τον άντρα της και τον υιοθετημένο γιο της λόγω συναισθηματικού δεσμού με το μέρος, μιας και πρόκειται για το ορφανοτροφείο στο οποίο έχει μεγαλώσει και η ίδια. Γρήγορα ο γιος της, της λέει πως έχει αποκτήσει καινούριους αόρατους «φίλους» στο σπίτι, όμως εκείνη θεωρώντας πως πρόκειται για προϊόντα της φαντασίας του, δεν τον πιστεύει ώσπου εκείνος εξαφανίζεται και η Laura συνειδητοποιεί πως το σπίτι είναι όντως στοιχειωμένο!
Χρώματα, μουσική, ερμηνείες, πλάνα. Τα πάντα συνθέτουν την τέλεια ατμόσφαιρα για ένα μεταφυσικό θρίλερ που θα σας παρασύρει σε ένα ταξίδι στην «απέναντι όχθη» και δε θα αρκεστεί μόνο στο να προκαλέσει το φόβο σας, αλλά θα αγγίξει και τις πιο ευαίσθητες χορδές σας στο φινάλε που είναι σχεδόν αδύνατον να σας αφήσει ασυγκίνητους.
Θα ήταν άδικο να λείπει από τη λίστα μου ο Alejandro Amenabar, ένας από τους πιο δυνατούς παίκτες του Ισπανικού κινηματογράφου με διεθνή καριέρα και ένα σωρό βραβεία στο βιογραφικό του. Το “TESIS” ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του 23χρονου τότε σκηνοθέτη, η οποία σηματοδότησε τη λαμπρή του πορεία στην 7η τέχνη. Σενάριο δικό του, μουσική επίσης δικιά του και ένα budget που δεν ξεπερνά τα €721,214 , την ώρα που οι άλλες ταινίες κοστίζουν εκατομμύρια και παρόλα αυτά η ταινία κατακτά 7 βραβεία Γκόγια.
Το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η βία στο σινεμά ή μάλλον η ανάγκη του ανθρώπου για να βλέπει βία στο σινεμά (και όχι μόνο) και τα “snuff films” (αληθινά βίντεο εξαιρετικής βιαιότητας και διαστροφής). Πρωταγωνιστεί η Anna Torrent που υποδύεται μια φοιτήτρια κινηματογράφου η οποία κάνει μια διατριβή (Τesis) πάνω σε αυτό το ζήτημα, όταν τυχαία ανακαλύπτει μια κασέτα στην οποία βασανίζεται και δολοφονείται φρικιαστικά μια νεαρή κοπέλα, φοιτήτρια κι εκείνη της σχολής, που εδώ και δυο χρόνια θεωρούταν αγνοούμενη. Από κει και μετά ξεκινά ένα κυνήγι ανακάλυψης του δολοφόνου ο οποίος πιθανότατα κυκλοφορεί ακόμα ανενόχλητος στη σχολή.
Αν η ταινία σας θυμίζει το “8mm” με τον Νicolas Cage, να σας υπενθυμίσω πως αυτό κυκλοφόρησε το 1999, δηλαδή 3 χρόνια μετά το “ΤESIS”, που υπήρξε ένα πολύ πρωτότυπο για την εποχή του θρίλερ, έκανε πάταγο και θεωρείται μέχρι και σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα διαμάντια του Ισπανικού κινηματογράφου. Όσο για τον Alejandro Amenabar έμελλε να σκηνοθετήσει λίγο αργότερα ένα από τα διασημότερα θρίλερ όλων των εποχών και να χαρίσει στη Nicol Kidman μια από τις πιο αποκαλυπτικές ερμηνείες της καριέρας της. Αναφέρομαι προφανώς στο “The Others”, την τεράστια επιτυχία του 2001 που μη σας ξεγελάει η αγγλική γλώσσα, πρόκειται για άλλο ένα ισπανικής καταγωγής θρίλερ!
Με αυτό όμως, ίσως ασχοληθούμε μελλοντικά σε κάποιο άλλο αφιέρωμα γιατί πιστέψτε με, όσον αφορά το ισπανικό σινεμά, έχουμε πολύ υλικό μπροστά μας να ξεψαχνίσουμε…
Hasta luego λοιπόν!
ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ “ΑΛΛΑ 5 ΙΣΠΑΝΙΚΑ ΘΡΙΛΕΡ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ” ΕΔΩ