Είναι αλήθεια ότι εμείς οι άντρες γουστάρουμε λίγο περισσότερο από τις γυναίκες να βλέπουμε θρίλερ και ταινίες τρόμου στο σινεμά, συνήθως με αντροπαρέα ή με καμιά γκόμενα για να μας αγκαλιάσει στις τρομαχτικές σκηνές. Η επιλογή αφορά συχνότερα χαζοθρίλερ που ακροβατούν μεταξύ του scary και του αστείου,άντε και με λίγη σπλατεριά με άντερα και μπόλικη κέτσαπ…Σε αυτό το κείμενο όμως θα αναφέρουμε κάποιες ταινίες που ανήκουν μεν στα είδη που αναφέρθηκαν παραπάνω, άλλα που σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να κάτσεις να τις δεις μόνος σου, ένα χειμωνιάτικο βράδυ που φυσάει και τα τζάμια τρίζουν.
Η Λάμψη (όχι του Φώσκολου, του Κιούμπρικ)
Θα ξεκινήσουμε από την πρώτη ενασχόληση με θρίλερ του σπουδαιότερου σκηνοθέτη του προηγούμενού αιώνα, του Στάνλει Κιούμπρικ. Μια φαινομενικά εύκολη δουλειά επιστάτη σε ένα άδειο ξενοδοχείο την περίοδο που αυτό είναι κλειστό θα γίνει εφιάλτης για τον Τζακ Νίκολσον και την οικογένεια του.Τεράστιοι χώροι,άδειοι που περιέργως και με τη χρήση της κατάλληλης μουσικής σε υποβάλλουν τρελά.Επιβλητικά επικές σκηνές με τα πιο τρομαχτικά παιδάκια να λούζονται στο αίμα, νεκρούς να ζωντανεύουν και με την πραγματικότητα να θολώνει όλο και περισσότερο. Μια παλιά κατάρα και…το αποκορύφωμα,όταν αρχίζει να θολώνει και το μάτι του Νίκολσον…Κι όταν αυτό συμβαίνει τότε είναι που τα κάνεις πάνω σου. Ταινία που τρυπάει το υποσυνείδητο και γεμίζει με άπειρες σκηνές εφιαλτών τις νύχτες σου
Hellraiser (Κόλαση έχει γίνει η ζωή μου!)
Συνεχίζουμε με ένα υποτιμημένο αριστούργημα τρόμου των 80s που το ακολούθησαν πολλές όχι και τόσο εμπνευσμένες συνέχειες. Κάτι τα minimal συνθεσάιζερ, κάτι οι πιο creepy δαίμονες (κυριολεκτικά) που έχεις δει, κάτι το πιο διεστραμμένο σενάριο που σκέφτηκε ποτέ κανείς ακόμα και για ταινία τρόμου.
Ένα κουτί που ο πρωταγωνιστής δεν έπρεπε ποτέ να ανοίξει και μετά η κόλαση η ίδια.Μόνο με φόρο αίματος θα ηρεμήσουν οι δαίμονες, αίμα που η γυναίκα του πρωταγωνιστή θα πρέπει να φέρει από άντρες που θα παραδώσει σε ένα περίεργο δωμάτιο.Και μετά βασανιστήρια που κάνουν το κάθε Hostel να φαίνεται εφηβική χαζοκωμωδία. Μιλάμε για πολύ καφρίλα,με σπλατεριές που προκαλούν ανατριχίλα και όχι γέλια…Μετά από αυτό πάπαλα ο ήρεμος υπνάκος…
Η σιωπή των αμνών (ανθρώπινο νουάρ στον φούρνο με πατάτες)
Ήρθε η ώρα να με κατηγορήσετε για κλισέ,ότι ακολουθώ την πεπατημένη και όλα τα κλασσικά ενοχικά σινεμαδοκουλτουριάρικα…Όμως το μόνο τρελότερο και πιο τρομακτικό βλέμμα από αυτό του Νίκολσον στη Λάμψη ,είναι αυτό του Άντονι Χόπκινς στην Σιωπή των Αμνών. Μια ταινία γυρισμένη πάνω του, παρόλο που στο σενάριο επιτελεί απλά τον βοηθητικό ρόλο του συμβουλάτορα ψυχοπαθή κανίβαλου ψυχιάτρου (ναι, όλα αυτά μαζί) που βοηθάει την κρυόκωλη μπατσίνα να πιάσει έναν έτερο ψυχοπαθή serial killer. Τα πλάνα του Χόπκινς με τη Φόστερ κυριολεκτικά παίζουν με τους ενδόμυχους φόβους του να βρίσκεσαι σε απόσταση αναπνοής με έναν κατά τα άλλα ιδιοφυή και ενδιαφέροντα άνθρωπο, με την διαφορά ότι ο τελευταίος μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε κατασπαράξει και να ψήσει τα πλευρά σου για βραδινό. Πέρα από αυτά τα ωραία, πρέπει να αναφέρουμε ότι μιλάμε για μια ταινιάρα που δικαίως κέρδισε τα 5 βασικά όσκαρ, καθώς και σε σκηνοθεσία,και σε σενάριο αλλά και σε ερμηνείες σκίζει…Αλλά όχι για να τη δεις μόνος σου…και με την πόρτα ξεκλείδωτη…
Ringu (Μη δεις την βιντεοκασέτα!)
Εντάξει, το σενάριο δεν ξεφεύγει από το να χαρακτηριστεί η παραπάνω ταινία άλλη μια b-movie τρόμου από αυτές που κυκλοφορούν δέκα,δέκα κάθε χρόνο στην Αμερική. Απλά οι Ασιάτες are doing it better.Much better θα προσέθετα εγώ.Οι άνθρωποι είναι δεξιοτέχνες. Και γι αυτό δεν αναφέρομαι στο αμερικάνικο ριμέικ,άλλα στο αυθεντικό ιαπωνικό ταινιάκι.
Έφηβοι λαμβάνουν βιντεοκασέτα που όποιος την παρακολουθεί πεθαίνει μετά από 7 μέρες. Ψάχνοντας τα γιαπωνεζάκια να βρουν τι παίζει, ανακαλύπτουν ότι είναι έρμαια της κατάρας ενός παντοδύναμου ,με παραψυχικές δυνάμεις ,και ταυτόχρονα πολύ, μα πολύ νευριασμένου παιδιού, της Sadako. Η ταινία χτίζει υπέροχα μια ανασφάλεια,μια δυσφορία και έναν υποθάλποντα τρόμο μέσα στα σωθικά σου καθώς αναπτύσσεται ατμοσφαιρικά και αργά, οδηγώντας τον θεατή της προς την απάντηση στο μυστήριο.Και εδώ δεν υπάρχουν happy endings.Εδώ η Sadako, που το πρώτο πλάνο στην μάπα της είναι από τα πιο τρομακτικά που έχω δει σε ταινία (που την βρήκαν αυτήν την ανωμαλοσκατόφατσα ρε σεις;), θα κάνει αυτό που θέλει, οδηγημένη από μίσος εξωπραγματικό, και θα σε καθηλώσει στον καναπέ σου για 95 ολόκληρα λεπτά…
Ο εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ (και όχι ο Εξορκιστής,μας τα πρήξατε πια 50άρηδες + κριτικοί ταινιών)
Εδώ έχουμε να κάνουμε με την πιο τρομακτική ταινία εξορκισμού. Βασισμένη σε αληθινή ιστορία που συνέβη στα 60s στη Γερμανία η ταινία πολύ επιτυχώς μας ξεναγεί στην σταδιακή κάθοδο στον Άδη της Έμιλυ Ρόουζ. Κανείς, ούτε καν η αγνή έφηβη με καθολική ανατροφή μπορεί να τη γλιτώσει από το μάτι μιας στρατιάς δαιμόνων τόσο αρχαίων όσο κι ο χρόνος. H ταινία σε υποβάλλει τόσο πολύ, που νιώθεις πως αυτό που συμβαίνει, συμβαίνει σε σένα. Είναι αληθοφανής και σοβαρή, σε μια εποχή (στα 00s) που είναι πολύ δύσκολο να αφηγηθείς ταινία εξορκισμού που να μην καταντάει γραφική, και αυτή η ταινία καταφέρνει πολλά περισσότερα.Να καρφωθεί στο υποσυνείδητό σου. Και ναι, είναι πιο τρομακτική από τον Εξορκιστή, που ίσως να έκανε τη γενιά των πατεράδων μας να κλάνουνε μέντες, αλλά για μας ήταν ακόμα μια pop corn movie. Αν τη δεις μόνος σου, μάλλον θα πρέπει να κοιμηθείς πριν τις 3 το βράδυ, ώρα που κάνουν τσάρκα οι δαίμονες…
Καλή θέαση…μόνο με παρέα…