10 Cloverfield Lane (2016)

Είναι γεγονός πως εκτιμώ τον J.J. Abrams και τις δουλειές του στην τηλεόραση (κυρίως το Alias και το αγαπημένο μου Fringe), την άνοδό του στο σινεμά ως παραγωγός πρώτης γραμμής, αλλά και αυτή καθεαυτή την δουλειά του στην σκηνοθεσία. Έπεσα όμως σαν πρωτάρης σε παγίδα με αυτή του την τελευταία δουλειά, καθώς το αποτέλεσμα δείχνει πως δεν ασχολήθηκε πολύ περισσότερο από το να βάλει απλά την υπογραφή του (και τα λεφτά του), ενώ το φιλμ δεν ανήκει σε καμία περίπτωση στον κόσμο φαντασίας που μας έδωσε το Cloverfield του 2008. Δεν είναι σε καμία περίπτωση σεναριακό sequel, παρά μόνο παραγωγή της ίδιας γνωστής πλέον εταιρίας (Bad Robot Productions).

Η ιστορία αφορά μία γυναίκα που ξυπνά δεμένη σε ένα υπόγειο, με τον απαγωγέα της να ισχυρίζεται πως βρίσκονται στο καταφύγιό του ενώ έξω από αυτό έχει επέλθει Βιβλική καταστροφή. Το σενάριο δουλεύει αρκετά καλά ως ιδέα, με την πρωταγωνίστρια να προσπαθεί να κατανοήσει αν έχει απαχθεί από κάποιον διεστραμμένο ή αν όντως έχει έρθει το… τέλος του κόσμου.

Με εξαίρεση το τελευταίο τέταρτο του φιλμ, παρακολουθούμε μία ιστορία κλειστοφοβικού θρίλερ που κάνει τον θεατή να αλλάζει συνεχώς άποψη για τι πραγματικά συμβαίνει στη περιρρέουσα ατμόσφαιρα εκτός του σπιτιού που βρίσκονται τα πρόσωπα ενδιαφέροντος. Η μεγάλη μου ένστασή δεν βρίσκεται στην αποκάλυψη της αλήθειας, αλλά στον τρόπο και κυρίως τα χρονικά πλαίσια που μου δόθηκε για να την απολαύσω κινηματογραφικά.

Έτσι το 10 Cloverfield Lane αποφασίζει να μεταλλαχθεί σε ένα διαφορετικό κινηματογραφικό είδος (sci-fi), μόλις λίγα λεπτά πριν ολοκληρωθεί, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι τον λόγο που το έκανε όντας απλά μια αυτοτελής ιστορία που δεν ανήκει σε κάποια προϋπάρχουσα μυθοπλασία. Η ταινία μοιάζει περισσότερο με πιλότο καινούριας τηλεοπτικής σειράς φαντασίας, αφήνοντάς μου μια “ξενέρα” στον ολοκλήρωσή της.