Την ώρα που στη Βενετία, χτυπάει η καρδιά του παγκόσμιου ανεξάρτητου και μη κινηματογράφου, οι ίντριγκες με την Olivia Wilde και το Shia Labeouf δίνουν και παίρνουν, ο Brendan Fraser αποθεώνεται για την μεγάλη επιστροφή του, ο Inarritu βιογραφεί και άλλα πολλά ενδιαφέροντα, πολλά χιλιόμετρα μακριά στην Δράμα διεξάγεται για 45η φορά το Διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους. Από το 1978 που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά, ο κόσμος της Δράμας το αγκάλιασε δείχνοντας πόσο ανεκμετάλλευτο ταλέντο υπάρχει στην Ελλάδα. Στο φετινό Event είδαμε ενδιαφέρουσες ιστορίες, πολυπρισματικές θεματικές, πολυποίκιλες ταινίες από ταλαντούχους δημιουργούς. Άλλες ξεχώρισαν, άλλες όχι, κάποιες ενθουσίασαν, κάποιες απογοήτευσαν. Ας δούμε τι ξεχώρισε απ’ το φετινό φεστιβάλ:
25η Μαρτίου. Eνα κορίτσι βάζει μια μικρή φωτιά και λέει ένα μικρό ψέμα για τον Βλαντ. Τα μικρά ψέματα ξεφεύγουν εύκολα. Το ίδιο και οι μικρές φωτιές.
Ενδιαφέρουσα προσπάθεια από τον ταλαντούχο σκηνοθέτη του “Η ιστορία του ανθρώπινου είδους”, Ανδρέα Βακαλιό, για μια χώρα που 200 χρόνια μετά την απελευθέρωση, εσωτερικά παλεύει ακόμα να απογαλακτιστεί απ’ τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τη βία. Ίσως η νέα γενιά να δείξει το δρόμο…
Η Άννα πηγαίνει στο σχολείο με τη συνοδεία της μητέρας της, λίγο πριν ξεσπάσει ένας κυκλώνας πάνω στην πόλη. Το σκάει από το μάθημα και με τη βοήθεια του φίλου της επισκέπτονται ένα νοσοκομείο. Εκεί, θα έρθει απότομα αντιμέτωπη με την ενηλικίωσή της.
Όμορφη και ρεαλιστική ιστορία για τον απότομο ερχομό της ενηλικίωσης, η οποία έρχεται σαν ένας κυκλώνας, “Ηβη η θεά της ομορφιάς και της νεότητας” και την ξεχνάς σαν μια καταιγίδα που άκουσες λανθασμένα στην απογευματινή πρόγνωση του καιρού. Παρέα με ανθρώπους άξιους εμπιστοσύνης και το γλυκό νοσταλγικό κόκκο του φιλμ η Σοφία Γεωργοβασίλη μας συστήνει μια σκληρή πραγματικότητα.
Μια νεαρή μητέρα και η κόρη της, ένα υπερκινητικό, γεμάτο ορμή κοριτσάκι, θα αναγκαστούν να «μεγαλώσουν» απότομα. Ένα πρωινό θα αφήσουν πίσω τους ό,τι τους ήταν οικείο και θα ξεκινήσουν οδικώς για τη Σερβία, τη χώρα καταγωγής της μητέρας, χωρίς εξηγήσεις και αντίο.
Τσίχλα-τσιγάρα, παιδιά-ενήλικοι, μητέρα-κόρη, ή μικρή μιλάει ελληνικά, η μαμά μιλάει σέρβικα, δύο διαφορετικοί κόσμοι που αναγκαία πρέπει να συνδεθούν μπροστά σε μια δύσκολη στιγμή. Η σκηνοθέτιδα πραγματεύεται μια προσωπική ιστορία οικογενειακής αλληλοκατανόησης με κάτι από “Autumn Sonata” του Bergman.
Ο Αντρέας είναι λοστρόμος στο Ro-Ro Cargo, «Kαπετάν Χρήστος» .Ταξιδεύει 40 χρόνια και τώρα βγαίνει στη σύνταξη. Έχει ξοδέψει όλη τη ζωή του στις θάλασσες. Η ταινία σκιαγραφεί το τελευταίο του ταξίδι.
Ένα σκοτεινό, ναυτικό έργο γεμάτο με φαντασιώσεις, συμβολισμούς και υπαρξιακό τρόμο βγαλμένο απ’ τις βαθύτερες ανησυχίες ενός θαλασσοπόρου που 40 χρόνια απ’ τη μέρα που μπάρκαρε πρώτη φορά, έχει μόνο ένα απωθημένο, να πιάσει το πηδάλιο. Ο σκηνοθέτης του αξιοπρόσεχτου “The Waiter”, υμνεί την θάλασσα ως κάτι θαυμαστό και θείο, κάτι που φαίνεται να είσαι πολύ κοντά του, αλλά ταυτόχρονα δεν το άγγιξες ποτέ, δεν ανακάλυψες ποτέ την πραγματική ομορφιά του.
Ο Ηλίας δουλεύει ως διανομέας διαφημιστικών φυλλαδίων για να καλύψει τα έξοδά του. Στις κουραστικές διαδρομές της δουλειάς συναντάει ανθρώπους και αντιμετωπίζει δυσκολίες πρωτόγνωρες γι’ αυτόν. Eνας χυμός πορτοκάλι και ένα χαρτονόμισμα των πενήντα ευρώ θα βάλει τον Ηλία σε μια απρόσμενη δοκιμασία.
Ένα προσγειωμένο, συμπονετικό γράμμα προς όλους τους ανθρώπους εκεί έξω που υποφέρουν από μοναξιά. Ο Δημήτρης
Ζάχος, δημιουργός του “Βούτα”, που απέσπασε το βραβείο κριτικής επιτροπής στο φεστιβάλ του 2020, καθησυχάζει σε μια παγωμένη από συναίσθημα Αθήνα, “θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι να στηριχθείς σε μια δύσκολη στιγμή”.
Ένας ταξιτζής βιάζεται να τελειώσει την τελευταία κούρσα του για να δει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλά μια 90χρονη γιαγιά επιβραδύνει τη διαδρομή και τον εμπνέει να αναδιατάξει τις προτεραιότητές του.
Αυτή η ταινία απευθύνεται σε εσένα που μίλησες απότομα στην μαμά σου γιατί έχεις πολλά στο κεφάλι σου. Αληθινή, συγκινητική, χτυπάει κατευθείαν τις ευαίσθητες χορδές κάθε ανθρώπου. Μια κούρσα απ’ το σπίτι μέχρι το γηροκομείο, η διαδρομή απ’ τις αναμνήσεις της νεότητας, στη μοναξιά των γηρατειών, και φυσικά ο Μάκης Παπαδημητρίου με την Έφη Παπαθεοδώρου στην οθόνη σου, δεν είναι και λίγο…
Στα 40α γενέθλιά του, ο Νίκος, ένας µοναχικός οδηγός φορτηγού, φτάνει σε µια αποµακρυσµένη παραλία για να συναντήσει τον Χρήστο, τον οποίο έχει να δει από το στρατό. Μέσα από ένα παράξενο τελετουργικό πνιγμού, τα καταπιεσμένα αισθήματα τους βγαίνουν και πάλι στην επιφάνεια…
“Η ταινία μου μιλά για δύο άντρες που δεν μπορούν να εκφράσουν τα όσα νιώθουν” δήλωσε ο Αυστριακός δημιουργός της ταινίας. Η αλήθεια είναι ότι συμφωνούμε απόλυτα, τα πάντα δηλώνουν καταπιεσμένα συναισθήματα, μάτια που γυαλίζουν, οι πρώτες βοήθειες ως ένα εργαλείο απελευθέρωσεις και λύτρωσεις, ένα ερωτικό ραβασάκι στις μοναχικές ψυχές που δεν φωνάζουν (στον εαυτό τους πρώτα απ’ όλα) την ταυτότητα τους. Η ταινία πανάξια απέσπασε το χρυσό Διόνυσο και ο πρωταγωνιστής Αντώνης Τσιοτσιόπουλος μετά την επιτυχία του με τα “Μαγνητικά Πεδία” κέρδισε το βραβείο ερμηνείας.