Να’ μαι πάλι εδώ αγαπητοί φιλμάκηδες όπως ακριβώς σας το είχα υποσχεθεί, με καινούριες προτάσεις από την άλλη μεριά του Ατλαντικού πλέον, πιστή όμως και πάλι στην Ισπανική γλώσσα που τόσο αγαπώ [1] [2]. Μετά τα ταξίδια μας λοιπόν στην Ισπανία, ώρα να σας πάω μια βολτίτσα και κάπου πιο εξωτικά. Ένα ταξίδι στη Λατινική Αμερική και ποιος δε θα το ήθελε άλλωστε, αλλά ακόμα κι αν δεν έχουμε τη δυνατότητα να το πραγματοποιήσουμε ας ταξιδέψουμε τουλάχιστον με τη φαντασία μας προς τα εκεί μέσα από την πολυαγαπημένη μας 7η τέχνη. Έχω επιλέξει αρχικά 5 πραγματικά αξιόλογες ταινίες διαφορετικής θεματολογίας, όχι μόνο θρίλερ όπως στα προηγούμενα αφιερώματα, που η καθεμία έχει πολλά να δώσει στο θεατή και σίγουρα έχει τον τρόπο να του μείνει αξέχαστη. ¡Vámonos!
Πρόκειται για μία ταινία σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου της Αργεντινής. Ένα μικρό αριστούργημα που σου δημιουργεί ένα χορό συναισθημάτων εντελώς αβίαστα με παραδειγματική απλότητα. Eμπεριέχει στοιχεία θρίλερ, μυστηρίου, ρομαντισμού, δράματος αλλά και κωμωδίας, όλα όμως σε τέλεια εξισορροπημένες δόσεις. Τίποτα δεν είναι υπερβολικό, τίποτα δεν περισσεύει αλλά και τίποτα δε λείπει. Ο μεγάλος μαέστρος Juan Jose Campanela ξέρει να διευθύνει την ορχήστρα του άψογα.
Το έργο είναι βαθιά συγκινητικό με πολύ ουσιαστικά νοήματα χωρίς όμως να γίνεται στιγμή δυσνόητο, βαρύγδουπο και κουραστικό. Τα θέματα που αγγίζει είναι πολλά και μας αφορούν όλους. Η αγάπη, ο έρωτας, η αξία της φιλίας, η αυτοθυσία, το καθήκον, η αδικία, η πολιτική διαφθορά, ο θάνατος, η βία, η διαστροφή, ο φόβος, το μέγεθος του ανθρώπινου πόνου, όλα όσα δεν τολμάμε να πούμε . Οι ήρωες είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι με τις αδυναμίες τους, τα λάθη τους και κυρίως τα πάθη τους. Και θα σταθώ στα “πάθη” αφού η ταινία με δίδαξε κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσω.
“Τα πάντα μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος. Εμφάνιση, σπίτι, οικογένεια, φίλους, θρησκεία, Θεό. Ένα πράγμα δε μπορεί να αλλάξει ποτέ. Το πάθος του.”
Όλα ξεκινάνε όταν ο Benjamín Esposito, ένας ερευνητής εισαγγελίας που έχει βγει πλέον στη σύνταξη (δηλαδή ο ένας και μοναδικός Ricardo Darin), έχει ξεκινήσει να γράφει ένα βιβλίο για μια υπόθεση φόνου στην οποία ποτέ δεν απονεμήθηκε δικαιοσύνη, γι’ αυτό και τον βασανίζει ακόμα. Τότε αποφασίζει να επισκεφτεί την παλιά του προϊσταμένη (και ανεκπλήρωτο έρωτά του) για να τον βοηθήσει. Η ταινία παίζει σε δύο χρόνους, στο τότε (δεκαετία ’70) και το τώρα (μετά το 2000) κάνοντας πολλά φλας μπακ στη δράση ενώ εμείς ταξιδεύουμε μαζί με τους ήρωες, βουτάμε στα συναισθήματά τους, ταυτιζόμαστε μαζί τους, αγωνιούμε για την έκβαση της υπόθεσης και φυσικά ως συνήθως έρχεται ένα ανατρεπτικό τέλος και μας τα αλλάζει όλα. Ένα συγκλονιστικό, απρόσμενο φινάλε που μας σηκώνει την τρίχα και είναι αδύνατον να ξεχάσουμε, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Ο αυθεντικός ισπανικός τίτλος (El secreto de SUS ojos) θα μπορούσε να έχει τριπλή σημασία. “Το μυστικό στα μάτια ΤΟΥΣ”, “Το μυστικό στα μάτια ΤΗΣ”, “Το μυστικό στα μάτια ΤΟΥ”. Αυτή η ασάφεια του τίτλου φυσικά είναι εσκεμμένη (και ευφυής) καθώς δεν είναι εύκολο να αποφασίσουμε ποιος από τους ήρωες είναι τελικά αυτός που κουβαλάει το μεγαλύτερο μυστικό στην ταινία. Έτσι καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Πρόκειται για μια συμπαραγωγή Αργεντινής- Ισπανίας, γυρισμένη στην Αργεντινή και βασισμένη στο υπέροχο μυθιστόρημα του Eduardo Sacheri ενώ ο ίδιος το διασκεύασε σε σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη Juan Jose Campanela. Μερικοί από τους ηθοποιούς είναι οι Ricardo Darín, Soledad Villamil, Pablo Rago, Javier Godino που βάζουν τη δική τους μοναδική πινελιά στους ήρωες του μυθιστορήματος που ζωντανεύει στις οθόνες μας. Η επιβλητική μουσική είναι του Federico Jusid με τον ήχο του βιολιού και του πιάνου να κυριαρχούν στη μελωδία.
Η ταινία κέρδισε το 2010 το Oscar ξενόγλωσσης ταινίας και μαζί με αυτό ακόμα 51 βραβεία και 40 υποψηφιότητες παγκοσμίως.
Όσο για μένα τη θεωρώ όχι μόνο μία από τις πιο ωραίες ταινίες που έχω δει ποτέ αλλά και τη ζωντανή απόδειξη πως η απλότητα είναι η μορφή του αληθινού μεγαλείου.
Φτάσαμε στην εξωτική Κολομβία λοιπόν. Το “La cara occulta” που μου ζητήσατε πολλές φορές γιατί όσοι το έχετε δει το έχετε προφανώς αγαπήσει, είναι μια συμπαραγωγή Κολομβίας με Ισπανία, γυρισμένη εξολοκλήρου στην Κολομβία (Bogota) . Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο θρίλερ, απίστευτα ανατρεπτικό (για άλλη μια φορά) που θα σας κάνει να τραβάτε τα μαλλιά σας και να φωνάζετε “Αν είναι δυνατόν”. Η υπόθεση ίσως σας ακουστεί απλή αρχικά, αλλά πιστέψτε με, μόνο αυτό που δεν είναι.
Ένας μαέστρος συμφωνικής ορχήστρας μετακομίζει από την Ισπανία στην Κολομβία με την αγαπημένη του. Όλα μοιάζουν να κυλάνε κατ ‘ ευχήν ώσπου εκείνος γυρίζοντας σπίτι από την πρόβα του βρίσκει ένα βίντεο στο οποίο η κοπέλα του τον αποχαιρετά και του λέει πως τον εγκαταλείπει για πάντα. Από κει και μετά τα ίχνη της εξαφανίζονται και δε μπορεί να τη βρει κανείς πουθενά…
Σκηνοθετεί ο Andrés Baiz. Και αν 2 μυαλά είναι καλύτερα από ένα, σκεφτείτε τι κάνουν τα 3. Έτσι στο σενάριο έχουμε τους Arturo Infante , Hatem Khraiche και ξανά Andrés Baiz. Η μουσική είναι του Federico Jusid ενώ τους 3 βασικούς ήρωες ενσαρκώνουν οι Quim Gutiérrez, Martina García, María Soledad Rodríguez.
Το μόνο ελάττωμα της ταινίας είναι το official trailer. Nαι, ναι, το trailer. Είναι σκέτο spoiler και σας προτείνω να ΜΗΝ το δείτε γιατί έτσι θα χάσετε το μισό ενδιαφέρον. Ειλικρινά δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το έκαναν αυτό, προκαλώντας έτσι τις αντιδράσεις των χιλιάδων θεατών που κατά λάθος το είδαν και χάσανε τη μαγεία του μυστηρίου που αποπνέει η ταινία. Αν θέλετε λοιπόν να δείτε κάποιο trailer πριν βάλετε την ταινία, χίλιες φορές καλύτερα να δείτε τα fanmade video. Σας παραθέτω παρακάτω 2 link . Διαλέξτε και πάρτε:
Πάτα εδώ για να δεις το πρώτο trailer Πάτα εδώ για να δεις το δεύτερο trailer
“Ο κλέψας, του κλέψαντος, τω κλέψαντι, τον κλέψαντα, ω παλιοκλέψαντες και παλιοκλεφταρέοι!” που έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος στην ταινία “Φωνάζει ο κλέφτης”
Εδώ έχουμε μια πανέξυπνη περιπέτεια που διαδραματίζεται στους δρόμους της Αργεντινής με πρωταγωνιστές δύο επαγγελματίες λωποδύτες που έχουν κάνει διατριβή στην κομπίνα. Χρησιμοποιούν διάφορα κόλπα για να τρώνε λεφτά από τους συμπολίτες τους και να τους αποσπούν μικρά ή μεγάλα ποσά, πολλά από τα οποία μάλιστα γνώρισαν και στην Ελλάδα μεγάλη άνθιση τα τελευταία χρόνια ένεκα κρίσης. Εκεί λοιπόν που βγάζουν το “μεροκάματό” τους ξεγελώντας τους υπαλλήλους του σούπερ μάρκετ ή της καφετέριας και χτυπώντας τα κουδούνια κοροϊδεύοντας ανυπεράσπιστες γιαγιάδες, εμφανίζεται μπροστά τους η ευκαιρία της ζωής τους. Μια συλλογή γραμματοσήμων ιστορικής σημασίας ( Οι 9 βασίλισσες ) έρχεται στα χέρια τους. Τα λεφτά πάρα πολλά, αλλά τα περιθώρια στενά. Έχουν 24 ώρες για να καταφέρουν να την πουλήσουν σε έναν πάμπλουτο συλλέκτη, έλα όμως που όλα θα πάνε στραβά!
Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Fabián Bielinsky, ενώ στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε πάλι τον Ricando Darin. Λογικό, εφόσον πρόκειται για τον πιο διάσημο ίσως ηθοποιό της Αργεντινής με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Μαζί του στην απάτη ο Gastón Pauls, η πανέμορφη Leticia Brédice και πολλοί ακόμα ταλαντούχοι ισπανόφωνοι ηθοποιοί . Η πλοκή είναι γρήγορη, χειμαρρώδης, πανέξυπνη, με τη μία ανατροπή πίσω από την άλλη και ένα τέλος που θα σας αποσβολώσει . Βλέπεται πολύ ευχάριστα, θα σας συνεπάρει και δε θα βαρεθείτε δευτερόλεπτο. Απέσπασε 22 βραβεία σε φεστιβάλ της Αργεντινής αλλά και παγκοσμίως, ενώ σίγουρα έχει κερδίσει μια θέση στο ΤΟP 10 των καλύτερων ταινιών της πανέμορφης χώρας .
Η ταινία έχει χιούμορ, είναι ένα εύστοχο κοινωνικό σχόλιο για τη διαφθορά της Αργεντινής και δεν παραλείπει να μας δώσει μια μικρή (πικρή) γεύση της οικονομικής κρίσης της χώρας και της ξαφνικής κατάρρευσης των τραπεζών που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη, όμως δε θα σας πω άλλα, τα υπόλοιπα σας αφήνω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας, αξίζει τον κόπο!
Οι αδυναμίες ως γνωστόν δεν κρύβονται. Γι΄ αυτό κι εγώ θα εκμεταλλευτώ το γεγονός πως η ταινία είναι συμπαραγωγή Ισπανίας και Αμερικής με το ΜΕΞΙΚΟ συν το γεγονός ότι ο πασίγνωστος πλέον Guillermo Del Toro είναι Μεξικάνος και θα εντάξω το σκοτεινό αυτό παραμύθι που λατρεύω στο αφιέρωμά μου.
Η ταινία είναι η Βίβλος του Μαγικού Ρεαλισμού στον κινηματογράφο, που βρίσκει έναν από τους κυριότερους εκφραστές του στο πρόσωπο του Del Toro ο οποίος τον αποτυπώνει στο πανί όπως μόνο αυτός ξέρει. Τι ακριβώς είναι όμως ο Μαγικός Ρεαλισμός; Συνοπτικά, πρόκειται για ένα κίνημα που γεννήθηκε στη Λατινική Αμερική γύρω στο 1920 και γνώρισε μεγάλη άνθιση στα μέσα του 20ου αιώνα. Από τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία έφτασε μοιραία και στον κινηματογράφο και όπως προδίδει κι η έκφραση από μόνη της, είναι το “πάντρεμα” του ρεαλιστικού στοιχείου με το φανταστικό. Ρεαλισμός και μαγεία συγκατοικούν δίνοντας έτσι ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα με πολλαπλά νοήματα. Είναι μια αντίδραση απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα. Το αλλόκοτο, το μεταφυσικό γίνεται κι αυτό μέρος της πραγματικότητας στα μάτια των ηρώων. Μόλις σας περιέγραψα λίγο πολύ τις ταινίες του Del Toro;
Βρισκόμαστε λοιπόν στην Ισπανία του 1944 την περίοδο της δικτατορίας του Φράνκο. Κάποιοι αντάρτες αντιστέκονται στα βουνά ενώ η μικρή Οφέλια δραπετεύει από την πραγματικότητα και μπαίνει μέσα στο δικό της παραμύθι. Γνωρίζει τον Πάνα, ο οποίος της ανακοινώνει πως στην πραγματικότητα είναι μια πριγκίπισσα, η κόρη του φεγγαριού και πως για να επιστρέψει στο βασίλειό της θα πρέπει να περάσει από κάποιες δοκιμασίες. Έτσι το έργο χωρίζεται σε δύο κόσμους. Στην άγρια πραγματικότητα του πολέμου από τη μία, σ’ ένα μαγικό παραμύθι μέσα απ’ τα μάτια ενός παιδιού από την άλλη, χωρίς να παραλείπονται φυσικά τα στοιχεία θρίλερ και η γνωστή σκοτεινή Γκιγιερμική ατμόσφαιρα. Έχουμε τα τέρατα του κάτω κόσμου και τα τέρατα του πάνω κόσμου. Μαντέψτε ποια είναι τα χειρότερα.
Ο Guillermo Del Torro μας χαρίζει εσκεμμένα σκληρές σκηνές γιατί με αυτόν τον τρόπο τονίζεται η αντίθεση ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους. Κάτι που έκανε μερικά χρόνια αργότερα ακολουθώντας την ίδια συνταγή και στο “Shape of Water” που βαδίζει στα ίδια χνάρια, όμως παρόλο που η ταινία έχει προταθεί για 13 Oscar, κατά τη γνώμη μου ο Λαβύρινθος του Πάνα είναι κλάσεις ανώτερος. Ένα αυθεντικό αριστούργημα με χαρακτηριστική ταυτότητα. Το κίνητρο του δημιουργού βέβαια είναι πάντα το ίδιο: H επιλογή της αγάπης, της αθωότητας και της μαγείας αντί του μίσους, του ρατσισμού και της βίας, ενώ οι ήρωες του δε βρίσκουν ποτέ τη λύτρωση σε αυτόν κόσμο αλλά σε έναν άλλο θεϊκό, ανώτερο κόσμο.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω φυσικά και τη μουσική που ήταν απλώς συγκλονιστική και απογείωσε την ταινία ραγίζοντας μας την καρδιά. Το γλυκό και ταυτόχρονα ανατριχιαστικό νανούρισμα που θα ηχεί στα αυτιά μας όσα χρόνια κι αν περάσουν αφού ο Javier Navarrete φρόντισε να καταθέσει ένα κομμάτι της ψυχής του σε αυτή τη μελωδία. Υπέροχη και η μικρή πρωταγωνίστρια Ivana Baquero φυσικά, η κεντρική ηρωίδα που τόσο πολύ αγαπήσαμε .Όσο για την τελευταία σκηνή του φινάλε, μάλλον είναι απαραίτητα τα χαρτομάντηλα. Δε μπορώ να θυμηθώ έστω ένα πρόσωπο που δεν ήτανε δακρυσμένο όταν βγήκαμε από το σινεμά, τότε που παιζόταν στους κινηματογράφους.
Ο Λαβύρινθος του Πάνα είχε κερδίσει 3 Oscar και μαζί μ’ αυτά άλλα 98 (!) βραβεία παγκοσμίως δίνοντας έτσι πανηγυρικά στον Del Toro τον τίτλο ενός σύγχρονου Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Ποια ταινία θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλη για να κλείσω αυτό το αφιέρωμα, από κάποια που συμπεριλαμβάνει όλες σχεδόν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, υμνεί την ομορφιά της, τους λαούς της και την κουλτούρα της.
Το “ Ημερολόγια μοτοσυκλέτας” είναι ένα βιογραφικό road movie που μας εξιστορεί την περιπέτεια δύο νεαρών, κολλητών φίλων που πήραν μια μηχανή και ξεκίνησαν ένα ταξίδι κατά μήκος της Λατινικής Αμερικής χωρίς σχεδόν καθόλου χρήματα στην τσέπη. Αυτό το ταξίδι έμελλε να αλλάξει όχι μόνο τη ζωή τους αλλά και τη μοίρα της Λατινοαμερικάνικης ιστορίας. Γιατί ; Επειδή πολύ απλά ο ένας από τους δύο νεαρούς δεν ήταν άλλος από τον πιο διάσημο επαναστάτη του 20ου αιώνα Ernesto Guevara de la Serna ή όπως είναι ευρέως γνωστός Τσε Γκεβάρα.
Η ταινία είναι βασισμένη στα ημερολόγια του ίδιου του Τσε, που τα είχε μόνος του ονομάσει ημερολόγια μοτοσυκλέτας, αλλά και στου αγαπημένου του φίλου Alberto Granado. Οι δυο τους ξεκίνησαν το ταξίδι τους στις 4 Ιανουαρίου του 1952 από την Αργεντινή (τη γενέτειρά τους) με σκοπό να γνωρίσουν καινούρια μέρη, να αποκτήσουν εμπειρίες και να δουν πως ζουν και οι υπόλοιποι λαοί της Νότιας Αμερικής. Οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων έξω από την οικονομικά εύρωστη τότε Αργεντινή και οι εμπειρίες που αποκόμισε ο Γκεβάρα, τον άλλαξαν μια για πάντα και γύρισε πίσω άλλος άνθρωπος. Τη συνέχεια λίγο ή πολύ την ξέρουμε όλοι…
Στην ταινία ωστόσο δε βλέπουμε καθόλου την επαναστατική δραστηριότητα του Τσε ή όπως τον αποκαλεί ο κολλητός του, “Φούσερ” (αυτό ήταν το παρατσούκλι του) αντίθετα βλέπουμε ένα άλλο κομμάτι του, τότε που ήταν ακόμα φοιτητής της ιατρικής, παιδί σχεδόν, ευαίσθητο, ονειροπόλο, άγαρμπο πολλές φορές, που αναζητούσε ακόμα τον εαυτό του. Μην περιμένετε λοιπόν να δείτε στην οθόνη σας τη σκληροτράχηλη ηγετική μορφή της Κουβανέζικης επανάστασης με το πούρο και τα μούσια. Θα δείτε ένα παλικαράκι με εύθραυστη υγεία, που πάσχει από άσθμα και που παίρνει μαζί στο ταξίδι ένα μικρό σκυλάκι για να το πάει δώρο στην αγαπημένη του.
Πρόκειται για μια συμπαραγωγή πολλών χωρών : Aργεντινή, ΗΠΑ, Χιλή, Περού, Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Βραζιλία. Σκηνοθέτης είναι ο Βραζιλιάνος Walter Salles και το σενάριο είναι του Πορτορικανού Jose Rivera. Στο ρόλο του Τσε βρίσκεται ο Μεξικάνος ηθοποιός Gael García Bernal και στο ρόλο του Alberto Granado o Αργεντίνος Rodrigo De La Serna (Δεν είναι συνωνυμία. Ο προπάππους του ήταν δεύτερος ξάδερφος της μητέρας του Τσε). Εδώ λοιπόν έχουμε μια πολυεθνική κινηματογραφική δουλειά, αφού είναι τεράστιος ο αριθμός των χωρών που συμμετέχουν σε αυτήν με ποικίλους τρόπους.
Η ταινία έχει πάρει 1 Oscar, 2 BAFTA και άλλα 33 βραβεία και 47 υποψηφιότητες σε Κάννες, Ισπανία και πολλά ακόμα Φεστιβάλ.
Θα περάσουν μπροστά από τα μάτια σας υπέροχες εικόνες από τα πανέμορφα τοπία της Νότιας Αμερικής. Αργεντινή, Περού, Χιλή, Βολιβία, το επιβλητικό Μάτσου Πίτσου, έρημοι, χιόνια, δάση, ποτάμια, δεν περιγράφω άλλο…! Θα ζηλέψετε κι εσείς αυτό το απίθανο ταξίδι και αν μάλιστα αγαπάτε και τις μηχανές, ε τότε μάλλον θα ζηλέψετε διπλά. Αν είστε δε και πολύ πιεσμένοι από τη δουλειά σας τώρα τελευταία, ποιος ξέρει, μπορεί να σας τη βαρέσει κι όλας ,να τα παρατήσετε όλα και να φύγετε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Άλλωστε μεταξύ μας, μη μου πείτε πως δε σας πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό!
¡Hasta la vista!