Το παρόν επεισόδιο αποτελεί το δεύτερο μέρος του αφιερώματος μου για “Τα καλύτερα Animation όλων των εποχών“. Προτείνω να διαβάστε πριν, το πρώτο επεισόδιο με τίτλο “Οι Κλασικές” επιστρέφοντας στο παρόν κείμενο.
Οι υπολογιστές με τον ίδιο τρόπο που μπήκαν στη ζωή μας, μπήκαν και στο Animation σινεμά. Οι μέθοδοι σχεδίασης αλλάζουν, μα το αποτέλεσμα μένει ίδιο. Ταινίες με μήνυμα που αγγίζουν την καρδιά, αλλά και με απρόσκοπτη δράση για απεριόριστη κατανάλωση ποπκόρν. Κανόνας πια τα “έξυπνα” σενάρια που αγγίζουν όλο και ευρύτερο κοινό.
Η πρώτη ταινία αποτέλεσε τον πρωτοπόρο του Computer Animation. Πέρα από το τεχνολογικό impact που είχε, ως προς το ξεκίνημα μιας εντελώς καινούριας εποχής στον χώρο του animation, με εκατοντάδες ταινίες και franchise να ακολουθούν τα επόμενα χρόνια, διέθετε επίσης το βασικό τρίπτυχο της επιτυχίας: διασκέδαση, συγκίνηση, γέλιο. Κι όμως μέσω ενός άψυχου υπολογιστή μπόρεσαν να δημιουργηθούν ταινίες με τόση ομορφιά. Και η Pixar είναι η αποκλειστική υπεύθυνη γι’ αυτό το θαύμα. Και οι τρεις ταινίες δεν υπολείπονται σε τίποτα η μία της άλλης και αποτελούν άξιο διάδοχο των ταινιών της δεύτερης χρυσής εποχής της Disney (1989-1994).
Γέλιο, γέλιο και πάλι γέλιο. Το πιο διασκεδαστικό Animation franchise ever, κατά τη γνώμη μου. Υπερεπιτυχημένη παρωδία σωρείας παραμυθιών και μεταφορών παραμυθιών στην μεγάλη οθόνη σε παλιότερες ταινίες του Disney. Για την ακρίβεια, δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Ο Shrek και ο – δεν βάζω γλώσσα μέσα- γάιδαρος κερδίζουν με διαφορά τον τίτλο των πιο συμπαθητικών ηρώων animation ever.
Το συγκινητικό ταξίδι προς την ενηλικίωση ενός νεαρού ψαριού, μέσα από το ταξίδι του πατέρα του για να το σώσει από την αιχμαλωσία, είναι μια ποιητική ταινία με πολλαπλά νοήματα, που ταξίδεψε και ταξιδεύει μικρούς και μεγάλους χρόνια τώρα (καθώς αποτελεί και την πρώτη ταινία όλων των εποχών σε πωλήσεις DVD, με 40 εκατομμύρια δολάρια). Μια πανέμορφή ωδή στην αξία τόσο της οικογένειας, της φιλίας αλλά και της ανεξαρτησίας. Η Pixar (ξανα)ξεπερνάει τον εαυτό της και το εν λόγω φιλμ δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από την λίστα.
Εδώ η Pixar συναντά τα κλασικά Animation της Disney, και το σενάριο μας μεταφέρει στο Παρίσι και σε εστιατόρια πολλών αστέρων. Χαμηλότερων τόνων σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες της, μα με ρυθμό κι έναν ευρωπαϊκό αέρα ο Ratatouille αποπνέει μια γλυκιά νοσταλγία. Νιώθεις σχεδόν ότι μυρίζεις τα αμέτρητα πιάτα που ξεπροβάλλουν μπροστά σου στη διάρκεια της. Γιατί ο έρωτας –για ένα φιλμ εν προκειμένω- περνάει από το στομάχι!
Ποιος περίμενε ότι το “magnus opus” της τεράστιας Pixar θα ερχόταν πέρσι. Όλοι πίστευαν πως τα κορυφαία της φιλμ βρισκόταν στο παρελθόν. Κι όμως! Με ένα πανέξυπνο φιλμ εντυπωσιάζει την υφήλιο και απευθύνεται πια καθολικά σε ένα μεγαλύτερο και πιο ψαγμένο κοινό, αποδεικνύοντας περίτρανα πως μια Animation movie, μπορεί πέρα από την διασκέδαση και το ξύπνημα της παιδικότητας που προκαλεί, να αποτελέσει και τροφή για σκέψη. Ένα εκ των έσω ψυχογράφημα της παιδικής, αλλά και της ενήλικης ψυχοσύνθεσης, και μια διασκεδαστική ματιά στην ενηλικίωση, αποτελεί ένα κομψοτέχνημα της τέχνης του σινεμά, που άνετα μπαίνει και στην λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Διάβασε την κριτική του Στάθη Νικολαΐδη αποκλειστικά για το filmakias.gr