Άλλες 5 Γαλλικές ταινίες που πρέπει να δεις

Bonjour!
Να’ μαι πάλι, ήρθα όπως σας υποσχέθηκα και συνεχίζω με το αφιέρωμα στον γαλλικό κινηματογράφο, το οποίο αφήσαμε στη μέση από… πέρυσι. Άλλες πέντε ταινίες για τη λίστα σας, λοιπόν, με πολλή αγάπη και τις ευχές μου για μια υπέροχη χρονιά!

Ποπ κορν και ξεκινάμε!

 

 

Σε μια τετραμελή οικογένεια κωφών που ζουν σε μια φάρμα, η έφηβη Πολά είναι η μοναδική που μπορεί να ακούσει και να μιλήσει. Έτσι τα βάρη της οικογένειας έχουν πέσει σε πολύ μεγάλο βαθμό πάνω της. Όταν ξαφνικά η Πόλα θα ανακαλύψει πως όχι μόνο μιλάει αλλά έχει και μια υπέροχη φωνή για τραγούδι, θα έρθει σε μεγάλη κόντρα με τον εαυτό της και θα το κρατήσει κρυφό από τους γονείς της.

Μια εξαιρετικά γλυκιά και ανθρώπινη ταινία που θα σας κάνει να γελάσετε πολύ αλλά και θα συγκινήσει οπωσδήποτε. Δεν είναι μια δραματική ταινία που εκβιάζει το συναίσθημα του θεατή. Δεν θέλει να σε βάλει σε διαδικασία να “λυπηθείς” κάποιον. Σου δίνει με χιούμορ την ιστορία, που στο κάτω κάτω πρόκειται για την ιστορία μιας ευτυχισμένης και πολύ δεμένης οικογένειας. Αυτό που συγκινεί τον κάθε θεατή τελικά, είναι το γεγονός πως έρχεται μια στιγμή στη ζωή των ανθρώπων που πρέπει να ανοίξουν τα φτερά τους και να χαράξουν τον δικό τους δρόμο, ο οποίος μερικές φορές μπορεί να είναι ασύμβατος με τις ανάγκες της οικογένειάς τους. Είναι όμως η φυσική πορεία της ενηλικίωσης.

Η σκηνοθεσία του Eric Lartigau, τα υπέροχα τραγούδια του Michel Sardou που ακούγονται σε όλη την ταινία σε συνδυασμό με την τόσο γλυκιά φωνή της Louanne, η οποία ήταν και η νικήτρια του Γαλλικού “The Voice”, τα ζεστά και φωτεινά χρώματα, το χιούμορ, οι υπέροχες ερμηνείες, η ανθρωπιά που αποπνέει η ταινία, είναι μερικοί μόνο από τους λόγους για τους οποίους προτείνω να τη δείτε οπωσδήποτε. Αξίζει τον κόπο.

Από την ταινία έγινε “viral” ένα βιντεάκι που κυκλοφόρησε παντού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό, στο οποίο η Πόλα τραγουδάει το “Je vole” και ταυτόχρονα κάνει τη μετάφραση στη νοηματική για να καταλαβαίνουν και οι γονείς της τι λέει. Σίγουρα κάπου θα το έχετε πετύχει και, μεταξύ μας, ίσως και να βουρκώσατε λιγουλάκι…

 

 

Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο που ξεκινάει καπως έτσι: Ήταν ένας Εβραίος, ένας Άραβας, ένας Κινέζος και ένας Αφρικάνος…

Φανταστείτε τώρα έναν τυπικό αστό, καθολικό Γάλλο που θεωρεί τη χώρα του την καλύτερη του κόσμου, να έχει αυτόυς τους τέσσερις για γαμπρούς. Βλέπετε έχει τέσσερις κόρες, όμως ούτε μία δεν του έφερε για γαμπρό έναν Γάλλο. Κάπως έτσι λοιπόν, δημιουργείται μια κωμωδία καταστάσεων που μας κάνει να γελάμε με την καρδιά μας. Είναι γεμάτη με τυπικά κωμικά κλισέ φαρσοωμωδίας, όμως δεν παύει να είναι χαριτωμένη και απολαυστική. Θυμίζει ταινία δεκαετίας ’60 που όμως καταπιάνεται με ένα πιο επίκαιρο θέμα, αυτό του ρατσισμού, του φόβου για το διαφορετικό κ.τ.λ κ.τλ. κ.τ.λ…Όχι δηλαδή πως παλιά δεν υπήρχε. Πάντα υπήρχε και ενδεχομένως θα υπάρχει, όμως τώρα είναι που έχει βγει πολύ στο προσκήνιο, μιας και μετά τον όρο “μπούλινγκ” καθιερώθηκε και ο όρος “politically correct” και έχει ξεκινήσει μια ολόκληρη εκστρατεία για αυτό το θέμα. Εν πάση περιπτώσει, όμως, αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον στην ταινία είναι το πόσο δύσκολο είναι να μπορέσουμε να αποδεχτούμε ως “νορμάλ” την κουλτούρα κάποιου άλλου και να συμπλεύσουμε μαζί του. Κάθε λαός έχει τα χούγια του και η κόντρα είναι αναπόφευκτη σε μια οικογένεια, ειδικά σε ανθρώπους μεγαλύτερους που είναι απίστευτα δύσκολο για αυτούς, να αλλάξουν αυτό που έμαθαν και να αποδεχτούν κάτι άλλο. Κάτι που έρχεται σε κόντρα με τη δική τους νοοτροπία.

Η ταινία είναι του Philippe de Chauveron και έσπασε κυριολεκτικά ταμεία στη Γαλλία, με τους θεατές να κάνουν ουρές για να τη δουν, αν και εδώ που τα λέμε η ταινία τους τρολλάρει για τα καλά. Είναι παγκοσμίως γνωστό πως οι Γάλλοι είναι λιγάκι… σοβινιστές, όμως για να αγκαλιάσουν τόσο πολύ τη συγκεκριμένη ταινία, μάλλον διαθέτουν και μπόλικο αυτοσαρκασμό τελικά!

 

Ένα μικρό κουτί. Ένα παιδικό παιχνίδι που κρατάει μια ολόκληρη ζωή. Το παιχνίδι ξεκινά ως παρηγοριά στη βαριά αρρώστια της μαμάς του Ζιλιάν (Ζοζεφίν Λεμπά-Ζολί) και στο μπούλινγκ που δέχεται από τους συμμαθητές της η Σοφι (Mαριόν Κοτιγιάρ). Καθώς, όμως, περνούν τα χρόνια, το παιχνίδι γίνεται το πιο όμορφο, το πιο δυνατό και σημαντικό πράγμα στη ζωή τους. Ο ένας δίνει στον άλλον τον κουτί, για να τον προκαλέσει να κάνει κάτι ακραίο. Και ο άλλος το κάνει… και αυτό συνεχίζεται εσαεί. Οι δυο τους είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα εκτός από ένα: Nα παραδεχτούν πως αγαπιούνται.

Μια πολύ τρυφερή και ιδιαίτερη ταινία του σκηνοθέτη Yann Samuell, η οποία αγαπήθηκε ιδιαιτέρως από το κοινό. Κυκλοφόρησε λίγο μετά την Αμελί, και μας σύστησε την άλλη μεγάλη πρωταγωνίστρια της Γαλλίας, τη βραβευμένη με Oscar πλέον Mαριόν Κοτιγιάρ. Ένα παραμύθι για μεγάλους, γλυκό, συγκινητικό μα και σκοτεινό στα χνάρια του μαγικού ρεαλισμού που μας χάρισε η Αμελί, η ταινία ενέπνευσε χιλιάδες ερωτευμένους σε όλον τον κόσμο, να παίξουν το παιχνίδι και να ξεστομίσουν τη φράση “Αγάπα με αν τολμάς”.

Η ταινία είναι ιδιότυπη και ως προς το φινάλε. Έχει δύο τέλη. Ο κάθε θεατής μπορεί να επιλέξει το δικό του και να ερμηνεύσει διαφορετικά την κατάληξη αυτού παράξενου και δίχως τέλος έρωτα των δύο πρωταγωνιστών.

 

 

Ο γιατρός Άλεξ Μπεκ προσπαθεί να συνέλθει και να συνεχίσει τη ζωή του, οκτώ χρόνια μετά τη φρικτή δολοφονία της γυναίκας του, Μαργκό, από έναν serial killer. Όταν ανακαλύπτονται δυο πτώματα στο κτήμα του, το οποίο είναι και η περιοχή του φόνου, και εκείνος λαμβάνει ένα ανώνυμο e-mail που του ανατρέπει τα δεδομένα. Το mail περιέχει ένα βίντεο στο οποίο καταγράφεται η γυναίκα του να κυκλοφορεί ανάμεσα στο πλήθος ολοζώντανη… Δεν περιγράφω άλλο!

Πρόκειται για αστυνομική ταινία όπως καταλάβατε, από αυτές που σε τρελαίνουν στις ανατροπές και σου βγάζουν την ψυχή μέχρι να συνδέσεις τα κομμάτια του παζλ και να καταλάβεις τι στο καλό μπορεί να συμβαίνει. Ξέρω όμως πόσο πολύ σας αρέσουν αυτά (όπως κι εμένα), γι’ αυτό και φυσικά φρόντισα να τη βάλω οπωσδήποτε στη λίστα μου.

Πρωταγωνιστεί ο πασίγνωστος πλέον Φρανσουά Κλουζέ, τον οποίο γνωρίσαμε και αγαπήσαμε μέσα από την ταινία “Οι άθικτοι”, αλλά τον είδαμε επίσης, να κάνει μια μικρή συμμετοχή στο δικό μας, ελληνικό “Έτερος Εγώ” του Σωτήρη Τσαφούλια. Ο Γάλλος ηθοποιός βραβεύτηκε για την ερμηνεία του στη συγκεκριμένη ταινία με το Σεζάρ (Πείτε το και γαλλικό Οσκαρ), αλλά το ίδιο συνέβη και με τον Γκιγιόμ Κανέ που πήρε το αντίστοιχο βραβείο για τη σκηνοθεσία του. Η ταινία απέσπασε συνολικά τέσσερα βραβεία Σεζάρ και είναι βασισμένη στο ομώνυμο αστυνομικό μυθιστόρημα του Harlan Coben, το οποίο έγινε παγκόσμιο best seller.

 

 

Εντάξει, ναι, τα καλύτερα μου αρέσει να τα αφήνω για το τέλος ως συνήθως, γι’ αυτό θα κλείσω αυτό το αφιέρωμα με μία τεράστια επιτυχία της Γαλλίας και της Μαριόν Κοτιγιάρ προσωπικά, αφού η συγκεκριμένη ταινία την καθιέρωσε ως μία από τις καλύτερες ηθοποιούς τους κόσμου. Πρόκειται φυσικά για τη βιογραφία της μεγαλύτερης τραγουδίστριας της Γαλλίας, Edith Piaf. Η πολυτάραχη ζωή, τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η αρρώστια, οι θάνατοι που σημάδεψαν τη μεγάλη καλλιτέχνιδα του 20ου αιώνα, αποτυπώνονται με μοναδικό τρόπο στη συγκλονιστική αυτή ταινία  του Olivier Dahan που είναι σίγουρα ένα από τα πιο δυνατά δείγματα του γαλλικού κινηματογράφου. Η ερμηνεία της Μαριόν Κοτιγιάρ είναι συγκλονιστική. Ο ρόλος της ως Edith Piaf της χάρισε το βραβείο Σεζάρ, το BAFTA, τη χρυσή σφαίρα και εν τέλει το Oscar. (Αυτά μόνο!).

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τη συγκεκριμένη ταινία. Άλλωστε είναι πασίγνωστη και όσοι δεν την έχετε ήδη δει, νομίζω είναι καιρός να τη δείτε και να σας σηκωθεί η τρίχα!

 

 

Δέκα στο σύνολο –μαζί με το προηγούμενο αφιέρωμα– ταινίες από Γαλλία για τη λίστα σας και αν δεν σας φτάνουν, εδώ είμαστε, δεν χανόμαστε. Υπάρχει κι άλλο υλικό για να ξεψαχνίσουμε από την όμορφη αυτή χώρα.
Au revoir!