The Forest (2016)

“To Δάσος” είναι η ολόφρεσκη ταινία τρόμου αμερικανικής παραγωγής που παρακολούθησα την εβδομάδα που πέρασε. Ένα μεταφυσικό θρίλερ που παντρεύει το αμερικάνικο με το ιαπωνικό στοιχείο (βέβαια να μιλάμε ξεκάθαρα, υπερισχύει το πρώτο). Η ταινία καταπιάνεται έχοντας σαν βασικό μοτίβο της μία απλή και δυνατή ιστορία βασισμένη σε έναν παλιό αστικό θρύλο κάπου στην Ιαπωνία. Με ένα σενάριο ιδιαίτερο και έξυπνο, το “The Forest” διαθέτει τη δυναμική να εξελιχθεί σε κάτι πραγματικά καλό, κερδίζοντας τον θεατή.

Η ταινία ακολουθεί τα βήματα της κεντρικής πρωταγωνίστριας, της Sara, η οποία μαθαίνει πως η δίδυμη αδερφή της χάθηκε κάπου κοντά στο βουνό Fuji της Ιαπωνίας και συγκεκριμένα στο δάσος Aokigahara ή αλλιώς “Δάσος των αυτοκτονιών”, όπου σύμφωνα με έναν παλιό ιαπωνικό μύθο οι άνθρωποι που πηγαίνουν εκεί, πολεμούν με τους “δαίμονές” τους, αλλά στο τέλος τα ίχνη των περισσότερων χάνονται για πάντα ή βρίσκονται τελικά να έχουν διαπράξει αυτοκτονία. Η Sara θα ταξιδέψει από τις ΗΠΑ μέχρι την Ιαπωνία για να αναζητήσει τα ίχνη της αδερφής της και σ’ αυτό της το εγχείρημα θα δεχθεί βοήθεια από τον Αμερικανό δημοσιογράφο Aiden, ο οποίος ζει εκεί μόνιμα και ενδιαφέρεται για την ιστορία της.

Αρχικά, και ενώ πρόκειται για ένα εύπλαστο και γεμάτο δυνατότητες σενάριο, ο σκηνοθέτης (ο οποίος έως τώρα περιορίζονταν σε ταινίες μικρού  μήκους) μοιάζει να μην ξέρει πώς να διαχειριστεί το υλικό του και  το χάνει κυριολεκτικά μπροστά απ’ τα μάτια του. Το “The Forest” σε γενικές γραμμές είναι ένα φιλμ τρόμου, με τρομερές ικανότητες, διαθέτει στοιχεία από ιαπωνικό κινηματογράφο, που θεωρείται ιδιαίτερα ευφυής και εξελιγμένος, ενώ ταυτόχρονα δεν χάνει το κομμάτι του “αμερικάνικου”, κρατώντας ένα σταθερό tempo στην εξέλιξη των γεγονότων. Η ιστορία που διαδραματίζεται βασίζεται σε αληθινά γεγονότα (αυτό θα έπρεπε να προσδίδει έναν ακόμα τόνο τρόμου).

Το φιλμ  διαθέτει ένα υποβλητικό τοπίο, έτοιμο να σου ξυπνήσει τους χειρότερους εφιάλτες σου, ενώ και η φωτογραφία, οι κινηματογραφικές λήψεις και το spooky μουσικό υπόβαθρο, οι ήχοι και οι ψίθυροι, το κάνουν ακόμα πιο ζοφερό και αποκρουστικό. Όλα αυτά καλά και όμορφα, αλλά μέχρι εκεί.

Η ταινία δεν καταφέρνει δυστυχώς να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, υποπίπτει σε αδυναμίες και η σκηνοθετική υπόδειξη στους ήρωες είναι μηδαμινή, καθώς το αποτέλεσμα δεν φαίνεται να κρατά τα προσχήματα. Η δυνατότητα αξιοποίησης του ιαπωνικού horror στοιχείου βρίσκεται φυσικά εκεί, ανάμεσα στο σκοτεινό, μουντό σκηνικό και τις μορφές πνευμάτων που διασχίζουν τα δέντρα του  Aokigahara, όμως και πάλι ο σκηνοθέτης δεν δείχνει να παίρνει μαθήματα από αυτό.