120 battements par minute (120 Beats per Minute) (2017)

Μία από τις αρκετές, καλές φετινές ταινίες που ασχολούνται με την LGBT κοινότητα (Call Me by Your Name, Beach Rats, A Fantastic Woman). H νέα ταινία του Robin Campillo έκανε πρεμιέρα στο φετινό φεστιβάλ Καννών όπου κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής. O τίτλος αναφέρεται στους σφυγμούς μιας καρδιάς σε διέγερση, αλλά και στο σύνηθες tempo της techno μουσικής που ακούγεται σε αρκετά σημεία.

Καταγράφει τη δράση της ACT UP, μιας ομάδας ακτιβιστών που “καταπολεμούσαν” τη μάστιγα του AIDS στο Παρίσι των αρχών της δεκαετίας του ’90. Προσπαθούν να ενημερώσουν και να προφυλάξουν το κοινό από τον HIV και να φέρουν στο φως την άγνοια της κυβέρνησης και των μεγάλων φαρμακευτικών στην επικείμενη απειλή, αλλά και την αδιαφορία τους απέναντι στους οροθετικούς ομοφυλόφιλους.

H ταινία παίρνει ξεκάθαρη πολιτική θέση, αλλά επικεντρώνεται στο κοινωνικό υπόβαθρο. Βλέπουμε επιθέσεις σε γραφεία ή σε ομιλίες πολιτικών προσώπων, αλλά ο Campillo ασχολείται κυρίως με τις ζωές των μελών της ACT UP “γύρω” από τη δράση. Βλέπουμε τις συνελεύσεις της οργάνωσης και ακολουθούμε τις -πολύ- προσωπικές ζωές των πρωταγωνιστών από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το 120 BPM είναι ένα βαριά συναισθηματικά φορτισμένο φιλμ για τη φιλία, τη ζωή και τον έρωτα που σίγουρα υπερβαίνει τα όρια της γκέι κοινότητας και θα ενδιαφέρει αρκετό κόσμο. Είναι απόλυτα ειλικρινές για τις δυσκολίες της ζωής ενός οροθετικού, αλλά δεν χάνει ποτέ την ελπίδα και το χιούμορ του.

Ένα αρνητικό κομμάτι της ταινίας είναι ο ρυθμός της σε κάποια μέρη, και ειδικά στην τελευταία πράξη που κατεβάζει αρκετά στροφές, κάτι το οποίο προκαλεί προβλήματα σε μια ταινία διάρκειας 144 λεπτών.