O Αugust Pullman, ένα παιδί γεννημένο με κρανιακή δυσμορφία , δεν πάει στο σχολείο γιατί ντρέπεται για την εμφάνισή του. Έτσι κάνει κατ’ οίκον μαθήματα με τη μητέρα του. Όταν τελικά μετά από προτροπή της οικογένειάς του αποφασίζει να πάει για πρώτη φορά στο σχολείο και να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο, θα αντιμετωπίσει την αποστροφή και την απόρριψη των συμμαθητών του. Θα καταφέρει τελικά να τον αποδεχθούν οι άλλοι και να τον αγαπήσουν;
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Έναν κινηματογραφικό καταιγισμό κοινωνικών μηνυμάτων για την αγάπη, τη φιλία, το θάρρος, την αυτοεκτίμηση και κυρίως το ζήτημα του bulling (εκφοβισμός) και τη δυσκολία των ανθρώπων να δεχτούν οτιδήποτε διαφορετικό από τα δικά τους δεδομένα. Κάτι τέτοιο βέβαια οδηγεί τους ανθρώπους που δεν πληρούν τα κριτήρια του “φυσιολογικού” στην κοινωνική απομόνωση εξαιτίας της απόρριψης που νιώθουν. Ο μικρός Auggie ας πούμε, όταν φοράει την αγαπημένη του κάσκα του αστροναύτη είναι ένα χαρούμενο, γεμάτο ζωντάνια παιδί. Όταν όμως τη βγάζει έχει σκυμμένο το κεφάλι από ντροπή και κοιτάζει τους άλλους όχι στα μάτια, αλλά στα παπούτσια.
Αυτό το λεπτό ζήτημα του κοινωνικού ρατσισμού θίγει η ταινία που έχει ως κεντρικό ήρωα έναν δεκάχρονο που καλείται να πιστέψει στον εαυτό του, να αντιμετωπίσει τη ζωή και να κάνει τους άλλους να δουν την ομορφιά πίσω από το παραμορφωμένο του πρόσωπο.
Αν και προφανώς δε μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για κάποιο βαρύ δράμα με στενάχωρη ατμόσφαιρα. Αντιθέτως πρόκειται για ένα inspiring story , ενώ ο σκηνοθέτης έχει βάλει στην ταινία και πολύ χιούμορ ώστε να ελαφραίνει την ατμόσφαιρα όταν αυτό είναι απαραίτητο, δίνοντάς της τον αέρα της κομεντί και κάνοντας την φιλική προς το ευρύ κοινό και κυρίως προς τα παιδιά που μπορούνε να τη δουν ευχάριστα χωρίς να βαρυγκωμήσουν, λαμβάνοντας ταυτόχρονα και όλα τα μηνύματα που θέλει να περάσει η ιστορία.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της R.J.Palacio που έκανε πάταγο στην Αμερική, έγινε best seller και αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται ο Stephen Chbosky που έχει μετατρέψει επίσης το μυθιστόρημα σε κινηματογραφικό σενάριο μαζί με τους Steve Conrad και Jack Thorne. Aν και έχει φτιάξει μια ταινία «γλυκόπιοτη» και με χιούμορ, ο Chbosky μας παρουσιάζει την ιστορία με προφανή τρόπο, προσπαθώντας να εκμαιεύσει τη συγκίνησή μας λίγο “χειριστικά” θα τολμούσα να πω, γι’ αυτό και δε θα χαρακτήριζα τη σκηνοθεσία του τόσο ευφυή και ξεχωριστή. Αν η μυθοπλασία της συγγραφέως R.J. Palacio δεν ήταν έτσι κι αλλιώς τόσο ιδιαίτερη και άξια συγκίνησης, το πιθανότερο είναι να είχαμε απλώς άλλη μια αμερικάνικη κομεντί.
Ο μικρός Jacob Tremblay ως Auggie μας κάνει να τον αγαπήσουμε και να τον θαυμάσουμε για το εκ φύσεως ταλέντο του αλλά και για την ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει το ρόλο του παρά το τόσο νεαρό της ηλικίας του. Το ίδιο όμως ισχύει και για τον Noah Jupe που υποδύεται τον κολλητό του φίλο εξαιρετικά, παρόλο που ο ρόλος του δεν είναι τόσο απαιτητικός όσο του πρωταγωνιστή. Η Julia Roberts ως μητέρα του Auggie δε χρειάζεται συστάσεις, όπως πάντα εκφραστική στους ρόλους της με μια φυσικότητα και ευκολία που την έχει καθιερώσει ως μία από τις καλύτερες πρωταγωνίστριες του Xόλιγουντ. Ο Owen Wilson, μια συμπαθητική φυσιογνωμία ως συνήθως, στο ρόλο του πατέρα που κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για την οικογένειά του και η ταλαντούχα Izabela Vidovic στο ρόλο της μεγάλης αδερφής του Auggie που λόγω της κατάστασης έχει παραμεληθεί πολύ από τους γονείς. (Αυτό είναι άλλο ένα ζήτημα που θίγεται από την ταινία. Το πως δηλαδή τα παιδιά που έχουν κάποιον αδερφό με ιδιαίτερα προβλήματα και ανάγκες παραμελούνται συχνά από τους γονείς και αισθάνονται πως βρίσκονται στο περιθώριο).
Η μουσική του Βραζιλιάνου Marcelo Zarvos αρκετά καλή, κατάλληλη για μια οικογενειακή ταινία σαν αυτήν, ακολουθεί τη συναισθηματική κατάσταση των ρόλων, χωρίς όμως να είναι αυτό που θα σου μείνει αξέχαστο στο τέλος της ταινίας.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Γιατί είναι μια ταινία κατάλληλη για όλη την οικογένεια. Γιατί αγαπάς πολύ τα παιδιά ή έχεις κι εσύ ο ίδιος παιδιά και είναι μια πολύ καλή ιδέα να κάτσετε να τη δείτε όλοι μαζί. Γιατί σε αγγίζουν τέτοιες ιστορίες και είσαι ευαισθητοποιημένος στο θέμα του κοινωνικού ρατσισμού. Γιατί θέλεις να δεις μια ιστορία που θα σε συγκινήσει και θα σε εμψυχώσει να αντιμετωπίσεις και τα δικά σου προβλήματα ή γιατί κι εσύ ο ίδιος δεν αισθάνεσαι “συνηθισμένος”. Εξάλλου όπως λέει κι ο Auggie κάποια στιγμή στην ταινία: «Ίσως αν γνωρίζαμε τι σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι, θα ξέραμε ότι κανένας δεν είναι συνηθισμένος…»