Winchester (2018)

Η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο αρχοντικό σπίτι της Sarah’s Winchester στο San Jose, California. Άκρως βιογραφική, με μια δόση φαντασίας και σε επίπεδο ανατριχιαστικό είναι η ταινία μας. Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία του σπιτιού, θα πρέπει να αναφέρω εν τάχει και περιληπτικά το τι συνέβη εκεί. Αυτό όμως είναι αρκετά δύσκολο, γιατί υπάρχει πολύ ιστορικό υλικό και δεν μπορεί να ειπωθεί όλο, μέσα σε λίγες γραμμές.

Το μακρινό 1881, η Sarah Winchester, μετά τον χαμό του άνδρα της και της κόρης της, έγινε κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας. Ο πόνος της όμως ήταν μεγάλος και φημολογείται ότι η τρέλα της χτύπησε την πόρτα. Έτσι αποφάσισε να πουλήσει την ακίνητη περιουσία της στο New Heaven και να πάει δυτικά για να χτίσει ένα σπίτι, όπου θα κατοικούσαν τα πνεύματα που σκοτώθηκαν από το διάσημο τουφέκι της οικογένειας Winchester. Έτσι κι έγινε, ξεκινώντας το 1884 την ανακατασκευή και επέκταση του παράξενου και επιβλητικού αρχοντικού.

Εμπνευσμένο από το Βικτοριανό στυλ της Queen Anne, το αρχοντικό άρχισε να αποκτά όλο και περισσότερα δωμάτια και χώρους που δεν είχαν την λειτουργικότητα που θα έπρεπε, μη έχοντας κανέναν απολύτως νόημα και στην διαρρύθμιση. Οι εργάτες δούλευαν νυχθημερόν, για να κατασκευάσουν ένα σπίτι που θα μπερδέψει και θα εγκλωβίσει τα πνεύματα (θεωρία της ιδιοκτήτριας), με ασταμάτητες εργασίες ακόμα και μετά τον σεισμό του 1906. Οι αρχιτεκτονικές παραξενιές του κτιρίου ήταν μελετημένες και σχεδιασμένες από την ίδια την Sarah, η οποία έλεγε πως την καθοδηγούσαν τα πνεύματα για την εκάστοτε κατασκευή. Το αποτέλεσμα ήταν ένα χαοτικό επταώροφο κτίριο, με σκάλες να οδηγούν στο πουθενά, με 47 τζάκια και 17 καμινάδες, 3 ανελκυστήρες, 161 δωμάτια, 40 κρεβατοκάμαρες.

Το αρχοντικό δεν σταμάτησε να μεγαλώνει, παρά μόνο όταν απεβίωσε η γηραιά κυρία Winchester, το 1922. Η καταμέτρηση των δωματίων και λοιπών χώρων ακόμα δεν είναι ολοκληρωμένη και αυτό διότι κάθε φορά που γίνεται η καταμέτρηση, ανακαλύπτονται καινούργιοι χώροι. Πολλά από τα παράθυρα από βιτρό δημιουργήθηκαν από την Tiffany Company. Ένα συγκεκριμένο παράθυρο σχεδιάστηκε από τον ίδιο τον Tiffany, έτσι ώστε όταν το ηλιακό φως να χτυπήσει τους πρισματικούς κρυστάλλους, ένα ουράνιο τόξο να μπαίνει σε όλη την αίθουσα. Το παράθυρο τοποθετήθηκε σε εσωτερικό τοίχο σε ένα δωμάτιο χωρίς έκθεση στο φως, αποτρέποντας την εμφάνιση του αποτελέσματος.

Η ταινία λοιπόν μας βάζει εντελώς στο κλίμα στης κατασκευής. Σφυριά και καρφιά δεν σταματούν να ακούγονται καθ’ όλη τη διάρκεια της, η αρχιτεκτονική παράνοια μας συστήνεται και η ξενάγηση στο ποιο “Στοιχειωμένο αρχοντικό της Αμερικής” γίνεται πραγματικότητα. Η ιστορία που διάλεξαν να εξελιχθεί, δεν απέχει και πολύ από τα πραγματικά γεγονότα. Θα μπορούσε να είχε συμβεί κι αυτό. Το μόνο που αρνητικό που έχω να πω και πιστεύω ότι ήταν μείζονος σημασίας ήταν ότι δεν υπήρχε και πολύ χημεία μεταξύ όλων των ηθοποιών. Το αποτέλεσμα κατ’ εμέ θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο, αλλά έμεινε σε μια χαλαρή μετριότητα η οποία ακούμπησε επάνω στα αναμενόμενα. Να δώσει δηλαδή τον τρόμο με παιδικότητα.

Για ταινία του είδους θα πω πως ήταν αρκετά αναμενόμενη και καθόλου τρομακτική! Αλλά μη σας πάρω και στο λαιμό μου. Ο καθένας τρομάζει με τον δικό του τρόπο και σε άλλο βαθμό.