Η Ελισάβετ είναι μία φιλόδοξη αστυνομικός της αντιτρομοκρατικής στην Αθήνα, η οποία αναγκάζεται να αναλάβει διοικητής στο Μεσολόγγι όπου μετά από δέκα χρόνια ζει μία δυστυχισμένη και αυτοκαταστροφική ζωή. Παράλληλα, μία γυναικά που μεγάλωσε εκεί, η Ρίτα ζει μία ζωή κάτω από την επιρροή του αδερφού της, γνωστού λαϊκού τραγουδιστή της περιοχής από την οποία δείχνει να ψάχνει τρόπο να διαφύγει.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, μετά την πειραματική “Χώρα προέλευσης” και την πιο συγκροτημένη, αλλά κάπως φλύαρη “Έκρηξη”, έρχεται με δυναμισμό και αρκετό κυνισμό με διεθνή αέρα από το φεστιβάλ του Βερολίνου και στις ελληνικές αίθουσες.
Η ταινία κάνει μία διπλή αφήγηση με δύο πρωταγωνιστικά πρόσωπα. Το πρώτο πρόσωπο είναι η Ελισάβετ μία γυναίκα με βλέψεις που εγκλωβίζεται σε μία επαρχιακή πόλη, πράγμα που δεν μπορεί να διαχειριστεί και βρίσκεται σε μία μόνιμη κατάσταση hang over. Το δεύτερο πρόσωπο είναι η Ρίτα στην οποία προσωποποιείται η γυναίκα που την περικλείουν οι προκαταλήψεις, η γυναίκα της κλειστής κοινωνίας, η γυναίκα της επαρχίας. Το κοινό στις ιστορίες των δύο βασικών μας προσώπων είναι το ένστικτο και η ανάγκη διαφυγής των δύο αυτών γυναικών από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται εγκλωβισμένες για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία.
Η υπόθεση μας τοποθετεί στο Μεσολόγγι και κάνοντας μία σχετικά μεγάλη εισαγωγή παρουσιάζει τους βασικούς χαρακτήρες και το πως εμπλέκονται μεταξύ τους. Η μεγάλη αυτή εισαγωγή δεν είναι εντελώς νωθρή, καθώς η αντίθεση της Ελισάβετ και της Ρίτας σαν χαρακτήρες δημιουργούν ερωτήσεις για την πορεία τους. Η μία είναι δυναμική, ωμή, κυνική και αθυρόστομη, ενώ η άλλη σκυθρωπή, ήσυχη και απ’ ότι βλέπουμε χειραγωγημένη. Γενικά, δεν βλέπουμε το γνωστό μοντάζ που έχουν αυτού του είδους οι ταινίες ακόμη και οι σειρές (Twin Peaks, Mystic River) που μας δείχνουν ότι όλοι κάτι κρύβουν και όλοι είναι ένοχοι στις κλειστές κοινωνίες. Παρ’ όλα αυτά μας δημιουργούνται υποψίες για το τί περίπου συμβαίνει από μικρές ενδείξεις που παίρνουμε μέσα από συμπεριφορές των χαρακτήρων. Ο ρυθμός της ταινίας και η γρήγορη αλλά ήπια εναλλαγή των σκηνών βοηθά στην δημιουργία σασπένς ειδικά από το σημείο που ξεκινά η αστυνομική έρευνα και έπειτα. Επιπλέον, η υπόθεση έχει δύο διαστάσεις την πραγματική ροή γεγονότων που βλέπουμε, αλλά σε πολλά σημεία έχει και μία αλληγορική χροιά που ταιριάζει και δένει με την βασική υπόθεση. Η ηθική των χαρακτήρων και το όνειρο της απελευθέρωσης που εκφράζεται μέσα από τις δυστοπικά γυρισμένες σκηνές με τον Ιησού, τα πλάνα με τα τοπία του Μεσολογγίου που συνδυάζουν την φυσική ομορφιά με τους βάλτους και τα σκουπίδια αντίθεση την οποία βλέπουμε να αντικατοπτρίζονται σε πολλούς χαρακτήρες της υπόθεσης είναι μερικά από τα παραδείγματα των αλληγοριών αυτών.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Στο τεχνικό κομμάτι, ο σκηνοθέτης ακολουθεί την γνωστή πλέον γρήγορη ροή του βέβαια με ήπιο τρόπο, χωρίς να δημιουργεί κενά. Ο γρήγορος ρυθμός αυτός συμβάλλει αρκετά στην δημιουργία του σασπένς που η παρουσία του είναι αισθητή στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Το σενάριο είναι πολυδιάστατο έχει μία κύρια υπόθεση την οποία βλέπουμε να εκτυλίσσεται, αλλά και πολλές αλληγορικές πτυχές με βασικότερη την αινιγματική “έξοδο” των χελιών που “κατοικούν” στα νερά της περιοχής προς την θάλασσα των Σαργασσών, μία έξοδο που επιδιώκουν και οι πρωταγωνίστριες μας.
Σε γενικά πλαίσια οι αλληγορίες είναι εύστοχες και ομορφαίνουν την αφήγηση, ακόμη και όταν αυτές έχουν ωμό και σκληρό ύφος. Η ωμότητα δεν λείπει γενικότερα στην ταινία και ο έντονος κυνισμός, όπως ακριβώς και στο Blast, σκληρές σκηνές και έντονη βωμολοχία δείχνουν να πλάθουν το ύφος του δημιουργού, πράγμα που ίσως δούμε και στις επόμενες δουλειές του. Όσον αφορά τις ερμηνείες, όλες είναι αξιέπαινες, με ένταση και συναίσθημα που αποδίδει στις σκηνές που χρειάζεται, ενώ την παράσταση “κλέβει” η εκπληκτική, για ακόμη μία φορά, Αγγελική Παπούλια.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Συνεπώς, το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών είναι μία ταινία προσεγμένη στο σύνολό της, η οποία δεν χαρίζεται στον θεατή της και του παρουσιάζει μία βαριά και σκληρή ιστορία με έντονες προσωπικότητες που τον κρατάει σε αγωνία και του δημιουργεί ενδιαφέρον για αυτό που έρχεται όσο η υπόθεση προχωρά προς το τέλος της. Σίγουρα, σε κάποια σημεία η υπόθεση “κολλάει”, εξαιτίας της μεγάλης εισαγωγής της μέσα από την οποία ο δημιουργός δείχνει να θέλει να μας ξεκαθαρίσει τις σχέσεις των ατόμων που θα μας απασχολήσουν. Ο ρυθμός και η ένταση αυξάνεται από το σημείο που ξεκινά το αστυνομικό σκέλος της υπόθεσης, το οποίο είναι και το σημείο με το μεγαλύτερο σασπένς. Γενικά, ο σκληρός και ωμός χαρακτήρας, η αλληγορική σε κάποια σημεία αφήγηση, οι καλές ερμηνείες, η κάπως ιδιαίτερη υπόθεση και η απόδοση της, συνθέτουν ένα αξιοπρεπές σύνολο που δεν βλέπουμε συχνά από Έλληνες δημιουργούς και σίγουρα είναι μία ταινία που προκαλεί συνεχώς το ενδιαφέρον και απαιτεί την προσοχή στον θεατή.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
12 Σεπτεμβρίου 2019
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
120 λεπτά