The Stranger (2022)

Συνήθως αυτό το “βασισμένη σε αληθινή ιστορία” είναι το πρώτο αυτογκόλ που βάζεις στον εαυτό σου ως δημιουργό, συχνά δεν αφουγκράζονται σωστά την κατάσταση και η πραγματική ιστορία δεν συνδυάζεται με καλογραμμένη δραματουργία, έτσι καταλήγεις στην καλύτερη να απογοητεύεις και στην χειρότερη να προσβάλλεις (ειδικά αν πρόκειται για προβεβλημένο πρόσωπο).

Στην περίπτωση του “The Stranger”, τη δεύτερη ταινία του Αυστραλού ηθοποιού Thomas Wright, γνωστό για το πειραματικό “Acute Misfortune”, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς έχει γίνει επιλογή να γνωρίζει ο θεατής απ’ την αρχή την υπόθεση και να περιμένει απλά την περάτωση του σχεδίου. Η ιστορία επικεντρώνεται σε έναν αστυνομικό, ο οποίος αναλαμβάνει μια μυστική αποστολή, να προσεγγίσει φιλικά έναν απόμακρο τύπο, κοινωνικά ασταθή, που είναι ύποπτος για την απαγωγή και το φόνο ενός μικρού αγοριού, στόχος αποτελεί η ομολογία του και η οδήγηση των αρχών στον τόπο του εγκλήματος.

Η ταινία στήνει δύο ψυχολογικές οδύσσειες, του αστυνομικού και του εγκληματία, θέλει να καταδείξει τους δύο τόσο διαφορετικούς αλλά συνάμα συγγενικούς κόσμους γι’ αυτό καταλήγει  με τα δύο θλιμμένα και κατεστραμμένα πρόσωπα τους. Χαμηλότονη στο ύφος αλλά ψυχολογική στο modus operandi της, η ταινία στέκεται πάντα πάνω στον άνθρωπο, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, θέλει να διεισδύσει στους αμέτρητους κρυφούς φόβους, στα όρια, στη σχέση των ανθρώπων μεταξύ τους, στο αδιόρατο κακό που ξαφνικά συνειδητοποιείς. Αυτός είναι ο λόγος που κερδίζει πόντους σε σχέση με άλλες αποτυχημένες προσπάθειες μεταφοράς αληθινών γεγονότων στη μεγάλη οθόνη, μπουκώνει με εικόνες και πλάνα που μπορεί να συνέβησαν μπορεί και όχι, μένει πάνω σε πρόσωπα, σε στιγμές, αν κάτσεις και σκεφτείς λίγο, νιώθεις σαν να βλέπεις την αληθινή ιστορία της διαφώτισης του εγκλήματος. Μια εισπνοή και μια εκπνοή κοντά σου.