Ένας μοναχικός τσαγκάρης της Νέας Υόρκης αισθάνεται ότι η ζωή τον έχει προσπεράσει, αφού το μόνο που κάνει είναι να επισκευάζει παπούτσια ανθρώπων που ζουν την περιπέτεια, πάνε διακοπές, έχουν οικογένειες.
Τα πάντα αλλάζουν όταν ανακαλύπτει πως έχει κι ο ίδιος ένα παράδοξο οικογενειακό χάρισμα. Αυτό του επιτρέπει να μπαίνει κυριολεκτικά στα παπούτσια των πελατών του και να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Την απόδειξη πως όταν υπάρχουν ενδιαφέροντα σενάρια με προοπτική, πέφτουν σε κάτι χέρια που τα καίνε απ’ όλες τις μπάντες.
Ας κάνω όμως το μπάσιμο για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Η οικογένεια του Max, από πάππου προς πάππου ήταν τσαγκάρηδες και Εβραίοι. Στον παππού Elia Hanavi έτυχε να του έρθει μια νύχτα ένας περιπλανώμενος. Ο Elia τον περιποιήθηκε, του έφτιαξε τα παπούτσια, του έδωσε φαγητό και ο τύπος το πρωί έφυγε και στην θέση του ήταν μια ραπτομηχανή. Και από εδώ το πιάνουμε και ερχόμαστε στο σήμερα που ο Max είναι μόνος του πια, με την μητέρα του, η οποία περιμένει ακόμα να γυρίσει ο πατέρας του (που εξαφανίστηκε μια ωραία πρωία).
Ένας υποτονικός τύπος ο Max γενικά δέχεται την μοίρα του και “κοτεύει” παντού, από το κορίτσι που τον ενδιαφέρει, μέχρι τους απαιτητικούς πελάτες του. Ώσπου μια μέρα ανακαλύπτει την μαγική ραπτομηχανή που είχε στο υπόγειο. Μόλις φτιάξεις τα παπούτσια σε αυτή την μηχανή και μετά τα φορέσεις, γίνεσαι ο κάτοχος τους! Και αρχίζει το παιχνίδι (βάζει – βγάζει παπούτσια) και εκπληρώνει κρυφές του επιθυμίες και πράγματα που θα έκανε αν είχα τα “κότσια”.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Από που να ξεκινήσω να χώνω; Από τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Thomas McCarthy, που είχε ένα πολύ καλό σενάριο στο μυαλό του και το έκανε πράξη, αλλά αντί σε στυλ παραμυθιού (που τόσο πολύ θα του ταίριαζε) πάει και το κάνει σαν τα μούτρα του Adam Sandler; Χάλια μαύρα δηλαδή. Μαζί του είναι οι Steve Buscemi και Dustin Hoffman. Η σκηνοθεσία είναι συμπαθητική και η μουσική στην αρχή τουλάχιστον αρκετά νοσταλγική.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Για να περάσει η ώρα σου, γιατί για κάποιο παράξενο λόγο είσαι fan του Adam Sadnler, γιατί σου αρέσουν τα έτσι κι έτσι εργάκια της σειράς και για κανέναν άλλον λόγο, αλλά αν επιμένεις τόσο, δες το.