Λίγες μέρες πριν, έκανα ένα αφιέρωμα στον αγαπημένο μου ισπανικό κινηματογράφο και πιο συγκεκριμένα ασχολήθηκα με τα θρίλερ που παράγει η όμορφη αυτή χώρα, τα οποία αν μη τι άλλο είναι από τα πιο δυνατά και διάσημα της παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας. Όπως είχα πει και στο προηγούμενο αφιέρωμα, νομίζω πως ένας πολύ βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί οι Ισπανοί τείνουν να έχουν πολύ πρωτότυπες ιδέες ξεφεύγοντας από τα γνωστά κλισέ των συνηθισμένων θρίλερ που κάπου έχουμε κουραστεί να βλέπουμε πια τόσα χρόνια. Τί εννοώ κλισέ; Π.χ “Mια οικογένεια μετακομίζει σε ένα απομονωμένο σπίτι έξω από την πόλη στην ερημιά και όλα κυλάνε ήρεμα και ευτυχισμένα ώσπου ξαφνικά ο σκύλος αρχίζει να έχει μια περίεργη συμπεριφορά γιατί -να μη σας τα πολυλογώ- το σπίτι τελικά είναι στοιχειωμένο”. Κάτι σας θυμίζει όλο αυτό; To έχετε δει πάμπολλες φορές πλέον; Δε λέω, είναι ένα σενάριο που έχει πολλές δυνατότητες εξέλιξης και μας έχει χαρίσει πάρα πολύ καλές ταινίες αλλά εντάξει, κάπου πολυφορέθηκε.
Σε περίπτωση που ψάχνετε να δείτε κάτι διαφορετικό σαν ιδέα και σαν πρόταση για θρίλερ, μάλλον θα πρέπει να στραφείτε προς Ισπανία μεριά όπου θα βρείτε πολύ υλικό για να τρομοκρατηθείτε με την ησυχία σας, να μη βαρεθείτε, αλλά και να εκπλαγείτε στο τέλος όταν ανακαλύψετε πως οι υποψίες και οι υποθέσεις σας για την έκβαση της ταινίας έπεσαν θεαματικά στο κενό. Μετά την πρώτη δυνατή πεντάδα λοιπόν συνεχίζω με άλλα πέντε τρομακτικά διαμαντάκια. Φτιάξτε μερικά ποπκόρν και πάμε:
To ζητήσατε επανειλημμένως απορώντας γιατί λείπει από τη λίστα και έχετε απόλυτο δίκιο, γιατί πράγματι πρόκειται για άλλο ένα εκπληκτικό θρίλερ του Orion Paulo, σκηνοθέτη του “Contratiempo“, το οποίο είναι εξίσου ανατρεπτικό και ατμοσφαιρικό. Το “El Cuerpo” είναι προγενέστερο του “Contratiempo” που γυρίστηκε τέσσερα χρόνια μετά και οφείλω να ομολογήσω πως έχουν πάρα πολλά κοινά σημεία μεταξύ τους αφού αν κάποιος δει το ένα, τότε θα μπορεί με ευκολία να αντιληφθεί πως πρόκειται για τον ίδιο σκηνοθέτη μόλις δει και το άλλο. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως κάποιο από τα δύο χάνει την αξία του αλλά πως μάλλον έχουμε να κάνουμε με έναν σκηνοθέτη με πολύ χαρακτηριστική υπογραφή.
Τεταμένη και σκοτεινή ατμόσφαιρα από το πρώτο λεπτό, γρήγορη και ευρηματική σκηνοθεσία, μουντά χρώματα σε πράσινες και μπλε αποχρώσεις κυρίως, οι ηθοποιοί να παίζουν τις σκηνές με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αναπαριστώντας όλες τις πιθανές εκδοχές και μια υπόθεση γρίφος για πολύ δυνατούς λύτες.
Ένα πτώμα εξαφανίζεται μυστηριωδώς μέσα στη νύχτα από το νεκροτομείο ενώ ο φύλακας που είναι και ο μόνος που είδε τί έχει συμβεί, είναι βαριά χτυπημένος στο νοσοκομείο, γιατί από την τρομάρα του έφυγε σαν τρελός στο δρόμο και τον χτύπησε αυτοκίνητο. Τί μπορεί να έχει συμβεί; Αυτή τη φορά την υπόθεση προσπαθεί να εξιχνιάσει ως ντετέκτιβ ο υπέροχος ηθοποιός Jose Conorado (που τον είδαμε και στο Contratiempo στο ρόλο του Tomas Garrido) ενώ κατηγορούμενος θα βρεθεί να είναι ο Hugo Silva, σύζυγος της γνωστής και μη εξαιρετέας Belen Rueda, η οποία υποδύεται… το πτώμα! Η υπόθεση και πάλι θα πάρει τρομακτικές διαστάσεις και η βαλίτσα θα φτάσει πολύ μακριά, γιατί όπου βάζει το χεράκι του ο Orion Paulo τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται!
(Διάβασε το review για το “El Cuerpo” από τον Νάσσο Ζώτη)
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ψυχολογικό θρίλερ που δεν έχει φαντάσματα, ούτε μια σειρά δολοφονιών που πρέπει να εξιχνιάσουμε, ούτε καν μια μυστηριώδη εξαφάνιση. Το μόνο που έχει είναι έναν άκρως διεστραμμένο θυρωρό που ως ένας άλλος Freddy Krueger σκοπεύει να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης σας. Πρόκειται για ένα βαθιά δυστυχισμένο και μίζερο πλάσμα που δε μπορεί να νιώσει ποτέ χαρά, γι’ αυτό και δεν αντέχει να διαχειριστεί ούτε τη χαρά των άλλων και στην προκειμένη περίπτωση της Κλάρα (Marta Etura), μιας νέας και όμορφης ενοίκου της πολυκατοικίας, την οποία ερωτεύεται μα ταυτόχρονα και μισεί γιατί η ίδια σε αντίθεση με αυτόν είναι πάντα θετική και χαμογελαστή. Έτσι, προσπαθεί απεγνωσμένα να την κάνει κι εκείνη δυστυχισμένη. Πως; Παίρνει τα κλειδιά της και μπαίνει κρυφά στο διαμέρισμά της κάθε βράδυ όσο εκείνη κοιμάται, εξ’ ου και ο τίτλος mientras duermes (ενώ κοιμάσαι).
Ξεκινάει με το να της χαλάει απλά πράγματα (όπως π.χ την κρέμα προσώπου της) όμως όσο εκείνη συνεχίζει να χαμογελάει απτόητη κάθε πρωί που τη βλέπει στην είσοδο της πολυκατοικίας, τόσο εκείνος “σκυλιάζει” και χοντραίνει το παιχνίδι. Η κατάσταση φτάνει στα άκρα και κάνει το θεατή να προβληματίζεται πολύ για την ανθρώπινη φύση και για το τι είναι ικανός να κάνει ένας άνθρωπος που νιώθει τρομερή απαξίωση για τον εαυτό του προκειμένου να νιώσει πως αποκτά εξουσία πάνω σε κάποιον άλλον (γιατί γι’ αυτό πρόκειται, για την ανάγκη της εξουσίας). Ένα σαδιστικό παιχνίδι δίχως τέλος με αρκετές δόσεις black humor από τον σκηνοθέτη Juame Balaguero ενώ το ευφυές σενάριο είναι του Alberto Marini.
Στο ρόλο του ανατριχιαστικά αρρωστημένου θυρωρού “κεντάει” ο Luis Tosar (Κελί 911) που υποδύεται εξαιρετικά πειστικά το ρόλο του χωρίς να φοβάται να τσαλακωθεί και να μας κάνει να νιώσουμε πλήρη αποστροφή προς το πρόσωπό του. Αν μένετε σε πολυκατοικία με θυρωρό μην τη δείτε ή αν τη δείτε προσπαθήστε τουλάχιστον να μην τον κοιτάτε τόσο καχύποπτα την επόμενη μέρα!
Ο «Μότσαρτ της διαστροφής» Pedro Amlodovar ξαναχτυπά με ένα ακραίο ψυχολογικό θρίλερ για γερά στομάχια. Η ταινία μας γεννά τρομακτικά συναισθήματα βλέποντας έναν αδίστακτο πλαστικό χειρούργο (τον Antonio Banderas) ο οποίος προσπαθώντας να γιατρέψει τις πληγές του παρελθόντος του, κάνει τα πειράματά του πάνω σε ένα ζωντανό και αβοήθητο πλάσμα. Μόνο που το πλάσμα αυτό δεν είναι κάποιο ποντίκι (όπως είθισται στα ιατρικά πειράματα) αλλά μία νεαρή γυναίκα, την οποία έχει αιχμαλωτίσει και χρησιμοποιεί ως πειραματόζωο χωρίς καθόλου ενδοιασμούς προκειμένου να βρει τον τρόπο να φτιάξει άφθαρτο ανθρώπινο δέρμα!
O Pedro Almodovar ως γνωστόν είναι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες παγκοσμίως με φανατικούς οπαδούς αλλά και εχθρούς. Αυτό είναι απόλυτα λογικό γιατί οι ταινίες του είναι τόσο ιδιαίτερες που το πιθανότερο είναι ή να σου αρέσουν πάρα πολύ ή να μη σου αρέσουν καθόλου. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι δεν γίνεται να περάσουν απαρατήρητες. Με πολύ χαρακτηριστική αισθητική και αλληγορίες, την περίπλοκη ψυχολογία και τη σεξουαλικότητα της ανθρώπινης φύσης στο επίκεντρο, ο Αlmodovar έχει βάλει τη δικιά του σφραγίδα στην ιστορία του κινηματογράφου. Επίσης έχει τον τρόπο του να σπρώχνει τους ηθοποιούς του να δίνουν τις καλύτερες ερμηνείες τους και θα το διαπιστώσετε μόλις δείτε τον Antonio Banderas σε μια ερμηνεία έκπληξη, ίσως και την πιο δυνατή της καριέρας του.
Η ταινία είναι βασισμένη στο σκοτεινό μυθιστόρημα “Ταραντούλα” του Τιερί Ζονκέ και πρόκειται για μια πολύ πρωτότυπη ιστορία με απρόβλεπτο τέλος που μόνο ένα διεστραμμένο μυαλό θα μπορούσε να σκαρφιστεί. Θα σας εξιτάρει, θα σας σοκάρει, θα σας προβληματίσει, θα σας εκπλήξει. Όμως αν σκοπεύετε να τη δείτε, καλό θα ήταν να αφαιρέσετε πρώτα από το λεξιλόγιό σας τη λέξη «νορμάλ».
Μια συγκλονιστική ιστορία που θα σας κρατήσει σε αγωνία το κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και δε θα σας αφήσει να χαλαρώσετε, πόσο μάλλον να βαρεθείτε. Πρόκειται για άλλο ένα ιδιαίτερο ισπανικό σενάριο από μια πολύ δυνατή ομάδα σεναριογράφων (τρεις παρακαλώ). Τους Jorje Guerricaechevarria, Francisco Perez Gandul και Daniel Monzon, σκηνοθετημένο από τον τελευταίο.
Η υπόθεση διαδραματίζεται μέσα σε μια φυλακή όπου ο Juan Oliver (Alberto Ammann σε μια μοναδική ερμηνεία που του χάρισε το βραβείο Γκόγια καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού) παίρνει μετάθεση ως φύλακας. Την πρώτη κι όλας μέρα στην καινούρια του δουλειά όμως, καθώς οι άλλοι φύλακες τον ξεναγούν και του δείχνουν τα κατατόπια του σωφρονιστικού ιδρύματος, γίνεται εξέγερση των κρατουμένων οι οποίοι καταλαμβάνουν το κτίριο και ο Juan εγκλωβίζεται μέσα στις φυλακές μαζί τους. Το πρόβλημα είναι πως αν καταλάβουν πως έχουν ανάμεσά τους έναν φύλακα, τότε δεν πρόκειται να βγει ζωντανός από κει μέσα. Έτσι αποφασίζει να τα παίξει όλα για όλα προσποιούμενος πως κι ο ίδιος είναι κρατούμενος. Η υπόθεση εξελίσσεται σε θρίλερ αγωνίας ειδικά από τη στιγμή που εμφανίζεται στην οθόνη μας ο επιβλητικός Luis Tosar (Ο θυρωρός) υποδυόμενος τον σκληροπυρηνικό αρχηγό των φυλακών ονόματι Malamadre που είναι ο φόβος κι ο τρόμος όλων των φυλακόβιων.
Ο θεματικός πυρήνας της ταινίας είναι παρόμοιος με “Το πείραμα” (Γερμανική ταινία του 2001) μόνο που “Το πείραμα” είναι μια αληθινή ιστορία ενώ εδώ πρόκειται για μυθοπλασία. Και οι δύο ταινίες όμως ασχολούνται με τη σχέση εξουσιαζόμενου – εξουσιαστή και πως λειτουργεί η ανθρώπινη ψυχολογία μέσα σε μια τέτοια σχέση κι από τις δύο πλευρές. Μπορεί άραγε ένας καθώς πρέπει άνθρωπος να εξελιχθεί σε άγριο θηρίο μέσα στις κατάλληλες συνθήκες και πόσο βοηθά τελικά η κοινωνία σε αυτό; Κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι πολύ πιθανόν να αναρωτηθείτε τι θα κάνατε εσείς αν ήσασταν στη θέση του πρωταγωνιστή. Μη βιαστείτε όμως να δώσετε απάντηση σε αυτό το ερώτημα αν δε φτάσετε πρώτα ως το τέλος.
Ναι, το “The Others” είναι ένα ισπανικό θρίλερ δια χειρός Alejandro Amenabar που το σκηνοθέτησε, έγραψε το σενάριο αλλά και τη μουσική όπως ακριβώς έκανε και με το “Tesis”. Μπορεί στην ταινία να πρωταγωνιστεί η Αυστραλιανή Σούπερ Σταρ Nicole Kidman και να μην υπάρχει μέσα στο έργο ούτε μία Ισπανική λέξη, όμως πρόκειται για ένα έργο ισπανικής «ιδιοκτησίας». Μάλιστα κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ στην ιστορία των βραβείων Γκόγια καθώς είναι η πρώτη και μοναδική ταινία που σάρωσε κυριολεκτικά τα Γκόγια χωρίς να είναι ισπανόφωνη. Αυτό είναι πραγματικά αξιοσημείωτο αφού οι Ισπανοί δε δέχονται καθόλου εύκολα να ξεφύγουν από τη γλώσσα τους και αν έχετε πάει ποτέ στην Ισπανία, τότε καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ.
Η υπόθεση γνωστή: Mια γυναίκα μένει σε μια απομονωμένη έπαυλη μαζί με τα παιδιά της τα οποία πάσχουν από μια σπάνια ασθένεια (φωτοευαισθησία) κι δεν κάνει να εκτίθενται καθόλου στο φως του ήλιου. Αργά ή γρήγορα όμως συνειδητοποιεί πως ανάμεσά τους υπάρχουν και κάποιες «άλλες» παρουσίες και πως το σπίτι είναι μάλλον στοιχειωμένο.
Το “The others” είναι ένα μεταφυσικό θρίλερ, εξαιρετικά σκοτεινό, που σου σηκώνει την τρίχα και σε καθηλώνει. Το τέλος του είναι ένα από τα πιο ανατρεπτικά που είδαμε ποτέ στις κινηματογραφικές αίθουσες και παρόλο που κατηγορήθηκε πως ήταν αντιγραφή της “έκτης αίσθησης” κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού το “The Others” είναι βασισμένο στο αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Henry James “Το στρίψιμο της βίδας” που γράφτηκε το 1898 και μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη στα μέσα της δεκαετίας του ’60 από τον Τζακ Κλέιτον. Το 2001 επέστρεψε με το όνομα “The Others” σε μια διασκευή που θα μας μείνει αξέχαστη και που μπήκε στη λίστα με τις πιο κλασικές ταινίες τρόμου όλων των εποχών, ενώ ίσως να έχει και ένα μερίδιο ευθύνης για την αλυσίδα των “κλισέ” σεναρίων που σας έλεγα πριν και που ακολούθησαν μεταγενέστερα στην προσπάθειά τους να μιμηθούν την τεράστια επιτυχία του.
Αυτά λοιπόν ήταν τα 10 συνολικά –μαζί με το προηγούμενο αφιέρωμα– θρίλερ του ισπανικού κινηματογράφου που αποτελούν, κατ’ εμέ, το “TOP 10” του είδους καθώς το καθένα από αυτά έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μου με το δικό του μοναδικό τρόπο. Ασφαλώς όμως δεν είναι τα μόνα καλά θρίλερ της χώρας, αφού έχει μεγάλη παραγωγή ταινιών και όπως μας έχει περίτρανα αποδείξει, ειδικεύεται στο να μας κόβει το αίμα. Αν αποφασίσετε να ξεκινήσετε το ταξίδι στο ισπανικό σινεμά κάτι μου λέει πως θα ανακαλύψετε κι άλλα αξιόλογα έργα και αργά ή γρήγορα θα φτιάξετε τη δική σας χρυσή δεκάδα. Εγώ προς το παρόν σας αποχαιρετώ και θα επιστρέψω σύντομα με καινούριες προτάσεις για έναν νέο κινηματογραφικό προορισμό, λίγο πιο μακρινό αυτή τη φορά.
Επόμενη στάση… Λατινική Αμερική. Μέχρι τότε, καλή θέαση!