Η ταινία μικρού μήκους “Οξυτοκίνη” του Κωνσταντίνου Καρδακάρη επιλέχθηκε στις περσινές Νύχτες Πρεμιέρας και ο σκηνοθέτης μας μίλησε για τη δημιουργία της πρώτης του ταινίας.
Σύνοψη: Η οξυτοκίνη είναι η ορμόνη που προκαλεί όλα τα έντονα συναισθήματα όταν κάποιος είναι ερωτευμένος. Αλλά είναι η ίδια ακριβώς ορμόνη που εκκρίνεται και κατά τη διάρκεια του τοκετού και ευθύνεται για το δέσιμο μεταξύ 2 ανθρώπων.
Δείτε δωρεάν την ταινία εδώ
Πες μας λίγα λόγια για το ίδιο το σενάριο και την ιδέα της ταινίας.
Την ιστορία την έγραψα 7 χρόνια πριν και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα πως θα γίνει ταινία. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα παραμύθι που έγραψα σε 2 σελίδες και περιείχε τόσο προσωπικά στοιχεία όσο και διάφορους προβληματισμούς. Έπειτα σκέφτηκα: “Πώς θα κάνω μια ταινία για την απώλεια των αισθήσεων;” Έτσι, κατέληξα να γυρίσω μια ταινία με ¾ blurred εικόνα. Μεγάλο ρόλο φυσικά στην ταινία παίζει και όλος ο ήχος που σχεδιάστηκε να περικλείει την ιστορία. Άλλωστε, ήταν και η πρώτη φορά που προσπαθούσαμε να «πειράξουμε» τους ήχους ώστε να μοιάζουν φυσικοί αλλά ταυτόχρονα να μην είναι οι ίδιοι.
Υπάρχουν άτομα που μπορούν και κάνουν κοινωνικό και πολιτικό σινεμά. Σε αντίθεση εγώ πιστεύω πως είμαι πιο κοντά σε ένα σινεμά που μιλά για την υπερβατικότητα του κόσμου που ζούμε. Ως τώρα, καταπιάνομαι με ζητήματα που έχουν ως στόχο να κάνουν το θεατή να ξεχάσει τα προβλήματα της καθημερινότητας του αλλά και να παρέχω μια μορφής διασκέδαση που απαλύνει την ψυχή και προβληματίζει με άλλο τρόπο.
Τί ακριβώς είναι η Οξυτοκίνη και πώς συνδέεται με την ταινία;
Η Οξυτοκίνη είναι μια ορμόνη υπεύθυνη για τα έντονα συναισθήματα, είτε αυτά είναι θετικά είτε είναι αρνητικά. Επίσης, είναι η ορμόνη που μεταφέρεται από τη μητέρα στο παιδί και είναι υπεύθυνη για το δέσιμο δύο ανθρώπων.
Ο τίτλος, ωστόσο, ακολούθησε το διήγημα. Όταν είχα ολοκλήρωσα την αρχική ιστορία, ο τίτλος ήταν κενός. Έψαχνα κάτι που να μιλά για τη γέννηση και τον έρωτα. Μετά από μερικές ημέρες έτυχε να διαβάσω κάπου τη λέξη «Οξυτοκίνη». Στην πορεία κατάλαβα ότι στην ορμόνη αυτή προσδίδονται και πολλές ακόμα «κοινωνικές» προεκτάσεις. Για παράδειγμα είχα βρει μια έρευνα που έλεγε πως η Οξυτοκίνη είναι ο καταλυτικός παράγοντας για τη διατήρηση των ανθρώπινων σχέσεων εναντίον των δοκιμασιών και του χρόνου. Το δέσιμο με άλλα λόγια.
Έχω γράψει και ένα μουσικό κομμάτι με τον ίδιο τίτλο αλλά επειδή δεν ταίριαζε με την ταινία, δεν το χρησιμοποίησα.
Ποια ήταν τα πιο απαιτητικά κομμάτια στη δημιουργία της ταινίας;
Το πιο απαιτητικό κομμάτι αυτής της περιπέτειας ήταν το μοντάζ. Δεδομένου ότι δεν θα είχαμε ούτε καθαρή εικόνα, ούτε καθαρό ήχο, το μοντάζ ήταν αρκετά απαιτητικό και χρονοβόρο. Έτσι, καταλήξαμε με μια πειραματική ταινία, χωρίς αυτός όμως να ήταν εξαρχής ως στόχος. Άλλωστε, αυτό ήταν μια ανάγκη που προέκυψε στο ερώτημα πώς να μεταφέρεις και τις πέντε αισθήσεις του ανθρώπου μέσω των δύο μέσων του σινεμά (εικόνας και ήχου).
Πώς αισθάνθηκες με την ολοκλήρωση της ταινίας και πώς ήταν να την βλέπεις στη μεγάλη οθόνη;
Καταρχάς χάρηκα με το ότι ολοκληρώθηκε. Δεδομένου του ότι ήταν η πρώτη μου ταινία μικρού μήκους όλα έμοιαζαν πιο ρευστά. Η αλήθεια είναι πως με αυτή την ταινία έβγαλα πολλά πράγματα που είχα μέσα μου και με ‘τρώγανε’, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Όταν καταφέρνεις στην πρώτη σου ταινία να βγάλεις όλα αυτά, είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Έτσι, είσαι έτοιμος για την επόμενη.
Τρομακτικό συναίσθημα να βλέπεις την πρώτη σου ταινία μικρού μήκους να προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη. Κατά τη διάρκεια της προβολής, ήμουν αρκετά αγχωμένος και μαζεμένος. Μια από τις πιο αστείες στιγμές, ήταν όταν άκουσα την κυρία που καθόταν από πίσω μου να λέει “Δεν έχω καταλάβει τίποτα”. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν κάτι που με αποθάρρυνε, η αλήθεια είναι πως αυτό το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς ό,τι είχαμε να δώσουμε και ήμουν πολύ ικανοποιημένος με αυτό.
Βιογραφικό σκηνοθέτη: Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του Κωνσταντίνου Καρδακάρη, Οξυτοκίνη, έκανε πρεμιέρα στο 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας. Τα τελευταία χρόνια έχει εργασθεί στο σινεμά, την τηλεόραση και ως βοηθός σκηνοθέτη σε θεατρικές παραγωγές με πιο πρόσφατη τον Άνθρωπο που Γελάστο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Θ. Αμπαζή. Κατά το 74ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας επελέγη μέλος της κριτικής επιτροπής του βραβείου Venice Days. Έχει συνθέσει επίσης μουσική για την τηλεόραση και το θέατρο ενώ πέρυσι συμμετείχε στο Transmedia Labworks της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Έπειτα, βρέθηκε στα studio Nu Boyana στη Σόφια και συν-επιμελήθηκε το πρόγραμμα Transition 1989-2019 για το 17ο Tirana International Film Festival για τα 30 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Αυτή την περίοδο, σπουδάζει στο Τμήμα Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου.
