Split (2016)

Ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός των Sixth Sense, Unbreakable, Signs και The village, M. Night Shyamalan, μετά από περίπου 12 χρόνια ανεκδιήγητων κινηματογραφικών project όπως τo The Happening (αλήστου μνήμης η σκηνή κατά την οποία ο Mark Wahlberg μιλάει σε ένα φυτό εσωτερικού χώρου!!!) και μετά από ένα δημιουργικό διάλειμμα σαν παραγωγός του Wayward Pines, κατά το οποίο φαίνεται πως ήρθε στα συγκαλά του, επιστρέφει στον παλιό καλό του εαυτό με αυτό το ψυχολογικό και ταυτόχρονα κλειστοφοβικό θρίλερ, στο οποίο καταπιάνεται με τα όρια και τις δυνατότητες του ανθρωπίνου εγκεφάλου, μέσα από την ιδιάζουσα περίπτωση ενός πολυσχιδούς ασθενή με 23 διαφορετικές προσωπικότητες!

Η ταινία από την πρώτη σκηνή μπαίνει στο ψητό, χωρίς πολλές φιοριτούρες, κάτι που μπορώ να πω ότι με εξέπληξε θετικά σε σύγκριση με τον πρότερο κινηματογραφικό βίο του Shyamalan. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ένταση του θεατή να είναι στα κόκκινα ευθύς εξαρχής. Όταν όμως μια ταινία σε βάζει σε αγωνία τόσο νωρίς, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος το σασπένς στην πορεία να “ξεφουσκώσει” και το συνολικό αποτέλεσμα να καταντήσει βαρετό. Προς μεγάλη μου έκπληξη, κάτι τέτοιο δεν συνέβη σε αυτή την περίπτωση.

Η αγωνία και το ενδιαφέρον κλιμακώνονταν σταδιακά καθόλη την διάρκεια του φιλμ. Μέσα από το ξεδίπλωμα των διαφορετικών προσωπικοτήτων του πρωταγωνιστή, κάθε μια από τις οποίες είχε ιδιαίτερη συνεισφορά στην πλοκή του σεναρίου, ο σκηνοθέτης άλλοτε προσέδιδε αγωνία, άλλοτε τρόμο, πασπαλισμένα με μικρές μα έξυπνες και απολύτως απαραίτητες δόσεις comic relief, διατηρώντας έτσι μια εύθραυστη ισορροπία στην ψυχοσύνθεση του θεατή.

Η επιλογή του Shyamalan να χρησιμοποιεί καθόλη την διάρκεια της ταινίας extreme close shots, επικεντρώνει την προσοχή του θεατή στις εκφράσεις των προσώπων και ιδιαίτερα στην αλλαγή εκφράσεων του πρωταγωνιστή από την μια προσωπικότητα στην άλλη, εντείνοντας ακόμη περισσότερο την κλειστοφοβική χροιά του φιλμ. Ακόμη, η ελάχιστη έως μηδενική χρήση ψηφιακών εφέ, συνδράμει ούτως ώστε το συνολικό αποτέλεσμα να φαντάζει ιδιαίτερα πειστικό. Μοναδικό αδύναμο σημείο της ταινίας είναι ίσως η χιλιοφορεμένη σεναριακή ιδέα ενός ασθενή με πολλαπλές προσωπικότητες.