Snowden (2016)

Πρόκειται για την τελευταία σειρά ταινία του ακτιβιστή σκηνοθέτη Oliver Stone, ο οποίος κατά το παρελθόν δεν δίστασε να θίξει φλέγονται ζητήματα της αμερικάνικης ζωής με ταινίες-αριστουργήματα, όπως τα «Platoon», «Born on the Fourth of July» και «Wall Street», αλλά και να ρίξει άπλετο φως σε ιδιαίτερα σημαίνουσες προσωπικότητες της ιστορίας με ταινίες όπως το «JFK» και το «Alexander». Εδώ καταπιάνεται ίσως με την συναρπαστικότερη ιστορία κατασκοπείας και συγκάλυψης-αποκάλυψης του 21ου αιώνα.

Ήδη από το ξεκίνημα της ταινίας, ο σκηνοθέτης επιχειρεί να σκιαγραφήσει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του πρωταγωνιστή του. Από την αποτυχία του να γίνει πεζοναύτης, την ένταξη του στις μυστικές υπηρεσίες, τους ηθικούς του προβληματισμούς, τα προβλήματα που όλα τα παραπάνω του προκάλεσαν στην προσωπική του ζωή, μέχρι και την στιγμή που κάτι σπάει μέσα του και αποφασίζει να αποκαλύψει στο ευρύ κοινό την αλήθεια για τους παράνομους τρόπους παρακολούθησης που χρησιμοποιούν οι μυστικές υπηρεσίες.

Ο Oliver Stone επιχειρεί μια καθαρή προσωπογραφία, και τα καταφέρνει περίφημα. Με την κάμερα στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας να παραμένει ορθά στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή. Η μαεστρία όμως ενός καλού σκηνοθέτη κατά την προσωπική μου άποψη, έγκειται στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τις σκηνές κατά τις οποίες συντελείται ο καταλύτης της ταινίας. Θεωρώ πως θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου και πως κατά τα επόμενα χρόνια θα διδάσκεται στις κινηματογραφικές σχολές, η σκηνή κατά την οποία ο διοικητής της CIA «ψαρεύει» τον Snowden προκειμένου να εκτιμήσει την ψυχολογική του κατάσταση. Μια σκηνή η οποία χρησιμοποιεί την τεχνολογία ως ένα μέσο μεταφοράς τρόμου και εκφοβισμού, παίζει πολύ έξυπνα με τις διαστάσεις (όσοι δείτε την ταινία θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ) καταφέρνοντας την μέθεξη του κοινού με το θέαμα, μεταφέροντας δηλαδή στον θεατή σε απόλυτο βαθμό τον τρόμο και την ψυχολογική κατάρρευση του πρωταγωνιστή ακριβώς εκείνη την στιγμή.

Πέραν όμως από την μαεστρία της σκηνοθεσίας σε συγκεκριμένες σκηνές, το συνολικό μοντάζ της ταινίας καταφέρνει να κρατήσει τον θεατή σε εγρήγορση, κατεύθυνση προς την οποία βοηθάει και η δομή του σεναρίου, το οποίο θέλει τον πραγματικό χρόνο του φιλμ να διαδραματίζεται τις μέρες που Snowden αποκαλύπτει σε δημοσιογράφους τα μυστικά, κρυμμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, καταδιωκόμενος από τις αρχές, ενώ οι σκηνές του παρελθόντος σκιαγραφούνται μέσα από flashbacks κατά την διάρκεια της συνέντευξης, με αποτέλεσμα μια ταινία με αρχή, μέση και τέλος, της οποίας η χρονική διάρκεια δεν αφήνει τον θεατή να κουραστεί (σε αντίθεση με τις πρόσφατες, μάλλον μέτριες, ταινίες του Oliver Stone).

Σαν ένα γενικότερο σχόλιο, θα λέγαμε ότι με το Snowden ο Oliver Stone κατάφερε να ανακτήσει λίγη από την παλιά του δόξα ως ακτιβιστή σκηνοθέτη, επιστρέφοντας στις βασικές αρχές και αξίες του σινεμά, παραδίδοντας μια μεστή δουλειά στο φιλοθεάμων κοινό.

«Terrorism is just an excuse.», Edward Snowden