Μπορεί σε κάποια πράγματα η πρώτη σου φορά να ήταν άβολη και να θέλεις να την ξεχάσεις, αλλά σίγουρα ο συγκεκριμένος (άτυπος) κανόνας δεν αφορά την πρώτη σου επίσκεψη σε κινηματογράφο.
Δυστυχώς (ή ευτυχώς) ο ανθρώπινος νους αρέσκεται στο να αναπολεί στιγμές από το παρελθόν (νοσταλγία το λέμε αλλά δεν θέλω να σου πω ευθέως πως μεγαλώνεις επικίνδυνα) και γι’ αυτό η πρώτη φορά σε σινεμά στους περισσότερους από εμάς, μένει αξέχαστη.
Η συντακτική ομάδα του filmakias.gr κλείστηκε σε παραβάν εξομολόγησης καθολικής εκκλησίας (ξέρεις εκεί που μπαίνεις κρυφά και λες τα εσώψυχα σου στον παπά), απαλλαγμένη από φόβους να μαρτυρήσει τις αμαρτίες της και θυμήθηκε την πρώτη εμπειρία σε σκοτεινή αίθουσα.
Ήταν καλοκαιράκι του 1993, εγώ παιδί δημοτικού, η αδερφή μου νήπιο και οι γονείς μου αποφασίζουν ένα όμορφο βραδάκι καλοκαιριού να πάμε όλοι μαζί στο θερινό σινεμά της περιοχής να παρακολουθήσουμε την ταινία της χρονιάς, το Jurassic Park! (δυστυχώς το Σινέ Σταυρουπόλ δεν υπάρχει πια).
Η εμπειρία αξέχαστη! Το παιδικό μου πρόσωπο γέμισε με φοβερές εικόνες του μοναδικού παραμυθά Steven Spielberg, τα σαλάκια μου έτρεχαν στα (μεγάλα) μάγουλα μου καθώς εμφανίζονταν μπροστά στα μάτια μου ολοζώντανοι δεινόσαυροι, ενώ η καρδούλα μου χτυπούσε δυνατά σε κάθε σκηνή ανελέητου κυνηγητού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, που ενώ κορόιδευα την αδερφή μου ως μεγαλύτερος (ατρόμητος ντεμέκ) για τα κλάματα που έβαλε, ενώ ακόμα και σήμερα με πιάνει ταχυπαλμία ενθυμούμενος τα φλογερά μάτια του Βελοσιράπτορα…
Η επόμενη εμπειρία μου σε (πραγματικά) σκοτεινή αίθουσα ήταν σαφώς λιγότερο επεισοδιακή, στο Lion King, που παραμένει ακόμα και σήμερα η ταινία που έχω δει περισσότερες φορές και θα συνεχίσω να βλέπω κάθε φορά που έχω ανάγκη να νιώσω παιδί! Διάβασε αν θέλεις το Lion King, στοίχειωσες την παιδική μου ψυχή για να μάθεις περισσότερα.
Την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο cinema, την χρωστάω στην αδερφή μου. Ήταν το 1994, εγώ ήμουν 10 χρονών τότε. Ως οικογένεια ήμασταν φανατικοί του θεάτρου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τι σημαίνει κινηματογράφος. Η περιγραφή της μητέρας μου ήταν “Είναι σαν το θέατρο, αλλά μπροστά σου έχεις μια μεγάααααλη οθόνη, σαν μια μεγάλη τηλεόραση”. Ο συνοικιακός κινηματογράφος που επισκεφτήκαμε τότε, δεν είχε ούτε την έκταση αλλά ούτε την τεχνολογία που υπάρχει στις σημερινές αίθουσες. Αλλά στα μάτια ενός μικρού παιδιού που έμπαινε για πρώτη φορά στην σκοτεινή αίθουσα όλα έμοιαζαν μαγικά, βγαλμένα από έναν άλλο κόσμο. Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω την ανατριχίλα που ένιωσα όταν έσβησαν τα φώτα, άρχισα να ακούω τον ήχο του προτζέκτορα από κάπου πίσω μου και η μουσική ξεκίνησε να ηχεί τόσο δυνατά που έκανε την καρδιά σου να χορεύει στο ρυθμό της ταινίας.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, διότι η πρώτη ταινία που είδα στον cinema ήταν το ένα και μοναδικό (τώρα πάει για remake) The Lion King της Walt Disney. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη, ή έστω από εσάς που διαβάζετε τούτο το άρθρο που να μην έχει δει τον Βασιλιά των Λιονταριών. Το οπτικοακουστικό υπερθέαμα, πριν έρθει το CGI animation, θεωρήθηκε outsider διότι την επόμενη χρονιά η Walt Disney θα έβγαζε το Pocahontas στην οποία είχε τοποθετήσει την καλύτερη της ομάδα, περιμένοντας και τα περισσότερα έσοδα. Τελικά ο “Βασιλιάς” πλέον θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Σε ευχαριστώ αδερφούλα για το δώρο ζωής!
Η πρώτη μου κινηματογραφική εμπειρία ήταν στο υπέροχο σινεμά “Oscar” της Αχαρνών. Ξέρετε, αυτό το παλιό αρχοντικό σινεμά με τα κόκκινα βελούδινα καθίσματα και τη μεγάλη θεατρική σκηνή. Ταινία: «Oι τρεις σωματοφύλακες». ‘Ημουνα μικρό παιδάκι τότε και όπως όλα τα παιδάκια ενθουσιαζόμουνα με οτιδήποτε καινούριο και εντυπωσιακό. Γι’ αυτό και έμεινα άναυδη με τη μεγάλη οθόνη (πολύ πιο μεγάλη από αυτήν που είχαμε στο σαλόνι μας!), τα κουστούμια των ηθοποιών, την επιβλητική μουσική, τη μυρωδιά του ποπ κορν… Όλα. Μια όμορφη, αξέχαστη εμπειρία από τα παιδικά μου χρόνια και ένα μότο που με ακολούθησε και στην υπόλοιπη ζωή μου. «Ένας για όλους και όλοι για έναν!».
H πρώτη μου φορά στο σινεμά ήταν στην τρυφερή ηλικία των 7 ετών. Οικογενειακή επίσκεψη μετά γονέων και αδερφού στον πλησιέστερο δημοτικό κινηματογράφο της περιοχής (στα early 90’s οι δημοτικοί κινηματογράφοι ήταν σε άνθιση) για να δούμε το blockbuster της τότε χρονιάς, την υπέρτατη ταινία δράσης, το “ιστορικό” πλέον Jurassic Park, από τον μάστορα του είδους, Steven Spielberg. Ακόμα θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου που θα πήγαινα για πρώτη φορά στον κινηματογράφο. Μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα, φυσικά υπήρχαν και άλλοι γονείς με ζωηρά παιδάκια (σαν κι εμένα) που χοροπηδούσανε στις καρέκλες τους παρακαλώντας για ποπ-κορν, αδημονώντας να ξεκινήσει η ταινία. Και τότε ξεκίνησε η μαγεία.
Χαμηλώσανε τα φώτα και οι πρώτες ανατριχίλες διατρέξαν το παιδικό μου κορμί. Η πρώτη σεκάνς με τον αιχμαλωτισμένο δεινόσαυρο να κατασπαράζει τον άτυχο εργάτη, με έκανε να κρυφτώ στην αγκαλιά του μπαμπά και στοίχειωσε τα όνειρα μου για αρκετές νύχτες. Καθόλη την διάρκεια της ταινίας έμεινα κολλημένος στην οθόνη, μιας και οι σκηνές δράσης και τρόμου σκλάβωσαν το παιδικό μου μυαλό, με αποτέλεσμα να μην καταλάβω πότε τελείωσε η ταινία. Φυσικά, τον επόμενο μήνα, ζούσα και ξανά-ζούσα συγκεκριμένες σκηνές της ταινίας στο μυαλό μου. Η φλόγα είχε ανάψει και μια σχέση ζωής για εμένα μόλις είχε ξεκινήσει.
Προσπαθώντας να θυμηθώ ποια ήταν ακριβώς η πρώτη ταινία που είδα στο σινεμά, ανακάλυψα ότι η μνήμη μου δεν την έχει συγκρατήσει. Οπότε θα σας πω ποια ήταν η ταινία που θυμάμαι πιο έντονα, σαν να ήταν η πρώτη. Θα σας πάω στο αρκετά μακρινό 1997 και στην ταινία που περίμενε πολύς κόσμος πως και πως για να τρέξει στις αίθουσες. Φυσικά μιλάω για τον ξακουστό “Τιτανικό”, με πρωταγωνιστή τον Leonardo DiCaprio και την Kate Winslet σε σκηνοθεσία του James Cameron. Πιστεύω πως όλοι γνωρίζεται την υπόθεση του και έτσι δεν θέλω να σας κουράσω περαιτέρω με την υπόθεση.
Διαλέγω λοιπόν να σας μεταφέρω το κλίμα της αίθουσας. Η ταινία προβλήθηκε σε μια αίθουσα που είχε αρκετό χώρο για τον κόσμο, μιας και είχε εσωτερικά και ακόμη μια αίθουσα με “μπαλκόνι” ας το πούμε έτσι. Υπήρχε κόσμος παντού και αρκετοί ήταν όρθιοι. Ενώ λοιπόν η ταινία ήταν δραματική, κατάντησε από μια ατάκα κάποιου να γίνει κωμωδία. Όλοι θυμάστε την σκηνή που είναι επάνω στην ξύλινη επιφάνεια η Rose (Kate Winslet) και μέσα στα παγωμένα νερά ο Jack (Leonardo DiCaprio). Κάποια στιγμή λοιπόν ο Jack έχει κοκαλώσει και η Rose τον σκουντάει λέγοντας “Jack, Jack”. Εκείνος εξαφανίζεται σιγά σιγά μέσα στα παγωμένα νερά (μιας και είχε πεθάνει) και τότε ακούγεται μια ανδρική φωνή να λέει: “Τι Jack, μωρή μ@@κο; Κάνε πιο κει να κάτσει ο άνθρωπος!” Ένα θα σας πω, ακόμα γελάω…
Η πρώτη φορά που βρέθηκα σε σκοτεινή αίθουσα, ήταν το 2002 στην προβολή της animated ταινίας της DreamWorks με τίτλο «Spirit: το Άγριο Άλογο». Αν και πλέον ανήκει στις ξεχασμένες παιδικές ταινίες εκείνης της περιόδου, στο έτος προβολής της γνώρισε αρκετά μεγάλη δόξα, καθώς θεωρήθηκε αντίστοιχη των κλασικών αριστουργημάτων της Disney (παρόλο που η ιστορία έδειξε πως δεν ήταν). Προσωπικά, μπορώ να θυμηθώ ελάχιστα από την ιστορία του άγριου αυτού αλόγου που πέφτει αιχμάλωτο στα χέρια των ανθρώπων. Αυτό που παραμένει όμως στη μνήμη μου, είναι η μοναδική εμπειρία του να βρίσκεσαι μέσα σε μια θεοσκότεινη αίθουσα, όπου ένα κομμάτι πανί και λίγο φως αρκούν για να ζωντανέψουν τα πιο τρελά όνειρά σου.
Όπως καταλαβαίνετε, για ένα τετράχρονο παιδί, η πρώτη επαφή με την κινηματογραφική εμπειρία μοιάζει κάπως με την προβολή της «Άφιξης του Τρένου στο σταθμό» των αδελφών Lumière. Ο εκκωφαντικός ήχος των όπλων των αλόγων που συναντούσαν τη γη, σε συνδυασμό με την ολοσκότεινη αίθουσα και την επιβλητική μουσική του Hans Zimmer, αρκούσαν για να με τρομοκρατήσουν προς στιγμήν. Σύντομα όμως, η ανεξήγητη μαγεία της σκοτεινής αίθουσας με κέρδισε και από τότε έχει γίνει η πόρτα για χιλιάδες μαγικούς κόσμους. Όπως είπε και ο Jean-Luc Godard, «το σινεμά είναι η πιο όμορφη απάτη στον κόσμο».
Η πρώτη μου επαφή με κινηματογραφική αίθουσα, για την ακρίβεια αυλή, καθώς ήταν σε θερινό επαρχιακό σινεμά της περιοχής μου, ήρθε σχετικά νωρίς. Είχα συμπληρώσει το πέμπτο έτος της ηλικίας μου και κατευθυνόμουν προς το έκτο και λόγω της θερινής πρωινής εργασίας των δύο μου γονιών πέρναγα τα καλοκαίρια μου μαζί με τους δύο μου παππούδες. Τότε μία βαρετή μέρα, όπως ήταν και οι περισσότερες, μου ανακοινώθηκε από την μητέρα μου ότι το ερχόμενο Σάββατο θα πάμε στο θερινό σινεμά να δούμε ταινία.
Ο ενθουσιασμός και η ανυπομονησία ήταν μεγάλη όχι μόνο γιατί θα έβλεπα μία πολυδιαφημιζόμενη animation ταινία, όπως ήταν το “Brother Bear”, αλλά και γιατί για πρώτη φορά η έννοια του κινηματογράφου που είχα στο μυαλό μου θα συνδυαζόταν με εικόνα. Όταν έφτασα στο χώρο και είδα το μεγάλο λευκό πανί, όπως είναι φυσικό για ένα παιδί στην ηλικία μου, ενθουσιάστηκα και κάθισα να παρακολουθήσω με προσοχή. Όπως είναι φυσικό, δεν θυμάμαι τα πάντα, αλλά μόνο κάποια σημεία της ταινίας όπου ήταν πραγματικά όμορφα για ένα παιδί παρά τις όλες κοινοτυπίες της αλλά και το αίσθημα που είχα την στιγμή που πέρναγε η ώρα και δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η εμπειρία. Όταν περνάς καλά περνάει και γρήγορα ο χρόνος λένε, ευτυχώς όμως με τον κινηματογράφο σου δίνεται η δυνατότητα να βιώνεις αυτή την εμπειρία πολλαπλές φορές στην ζωή σου και εάν δεθείς με μία ταινία, να χάσεις τον ύπνο σου με την σκέψη της, όπως εγώ εκείνη την ημέρα.
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που η μητέρα μου πήρε εμένα και την αδερφή μου στο σινεμά. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες γιατί όλα ήταν τόσο περίεργα για μένα. Ήταν το 2000, όταν ήμουν ακόμη 6 χρονών, που βρέθηκα μπροστά στη μεγάλη οθόνη να δω το Άγγελοι του Τσάρλι, το οποίο η μητέρα μου ήθελε απεγνωσμένα να δει ως φαν της τηλεοπτικής σειράς. Θυμάμαι πως έλεγα πόσο δυνατά ακούμε τα πάντα και πώς στην αρχή -μέχρι να συνηθίσω- με φόβιζε. Όταν συνήθισα τις εκρήξεις, τους δυνατούς ήχους και τα τεράστια πρόσωπα στην οθόνη, δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου! Πού να ήξερα ότι κάπως έτσι θα κατέληγα να κάνω το σινεμά δεύτερο σπίτι μου!