Στην πιο διάσημη Ιατρική Σχολή του Παρισιού, τα αμφιθέατρα κοχλάζουν από την υπερπροσπάθεια των πρωτοετών που προετοιμάζονται για τις εξετάσεις στο τέλος του έτους. Μόνο ένα 2% θα καταφέρει να περάσει με την πρώτη στο δεύτερο έτος. Μέσα σε αυτό το ακραία ανταγωνιστικό περιβάλλον, γεννιέται μια δυνατή φιλία.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Δύο χρόνια μετά το επίπεδο και αδιάφορο “Medecin de Campagne”, ο Thomas Lilti επιστρέφει στο μόνο θέμα που φαίνεται να τον ενδιαφέρει, τις διάφορες φάσεις της ζωής ενός γιατρού στη Γαλλία, αυτή τη φορά όμως με εντυπωσιακά μεγαλύτερη επιτυχία. Πιστός στην προσωπική του εμπειρία ως φοιτητής της ιατρικής, φτιάχνει μια αστεία, γλυκιά και πολύ ειλικρινή ταινία για την κομβική στιγμή της εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο και τις απίστευτες δοκιμασίες που τη συνοδεύουν.
Υπάρχει άραγε κανείς που δεν μπορεί να ταυτιστεί με το ασύλληπτο άγχος της ημέρας της εξέτασης; Υπάρχει κανείς που δεν ανατριχιάζει όταν ακούει τις αυστηρές οδηγίες και τον ήχο του ρολογιού στον τοίχο που μάταια προσπαθεί να φτάσει τον ανεξέλεγκτο χτύπο της καρδιάς; Αυτές είναι οι οικουμενικές εμπειρίες που για πρώτη φορά σκηνοθέτης αποφασίζει να αποτυπώσει με τόση αλήθεια στην οθόνη. Είναι πράγματι παράξενο να σκεφτεί κανείς ότι ένα τόσο κομβικό σημείο στη ζωή όλων των ανθρώπων έχει απασχολήσει ελάχιστους κινηματογραφιστές. Αυτή είναι λοιπόν η τόσο ανθρώπινη και άμεση εμπειρία με την οποία καταπιάνεται ο Lilti στο “Premiere Annee” και της δίνει την υπόσταση που της χρειάζεται.
Μια στιγμή της ζωής που είναι γεμάτη αντιφάσεις ανάμεσα στην ανέμελη νεότητα και την ανάληψη ευθυνών της ενηλικίωσης, η προσπάθεια για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο είναι μια ιδιαίτερα πιεστική στιγμή για τους νέους σε όλο τον κόσμο και είναι πολύ δύσκολο να μην βρείτε ένα κομμάτι του εαυτού σας στην ταινία, παρά της όποιες διαφορές μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα στο γαλλικό και το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Ήδη, αφήνοντας την πρωινή προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, οι θεατές αντάλλασσαν τις δικές τους ιστορίες άγχους, πίεσης και προσμονής.
Και στη μέση όλων αυτών, μια από αυτές της ανίκητες και απίστευτες φιλίες, που δένονται μπροστά σε ατέλειωτες σελίδες σχολικών βιβλίων, εγχειριδίων και σχεδιαγραμμάτων και δεν ξεχνιούνται ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Στιγμές γέλιου και ανεμελιάς και συνάμα δύσκολες στιγμές αγωνίας είναι τα συστατικά που κάνουν την ταινία τόσο αληθινή και τόσο άμεση, τόσο κοντά στους θεατές και τις κοινές μας εμπειρίες που είναι αδύνατο να μας αφήσει ασυγκίνητους.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Στη σκηνοθεσία αλλά και το σενάριο, ο Thomas Lilti που πέρα από τη δουλειά του στο “Hippocrate” δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει κάτι που να ξεπερνά τα στενά πλαίσια της mainstream, αδιάφορης μαζικής κινηματογραφικής παραγωγής της Γαλλίας. Το “Premiere Annee”, μπορεί επίσης να μην προτείνει τίποτα καινούριο καλλιτεχνικά, ούτε να ξεφεύγει με κανέναν τρόπο από της νόρμες της mainstream σκηνοθεσίας, έχει όμως μια αφοπλιστική σεναριακή ειλικρίνεια που μιλάει επί προσωπικού στο θεατή και είναι δύσκολο να μην τον αγγίξει. Διακρίνεται ακόμα από ένα αυθεντικό χιούμορ που μας χαρίζει στιγμές γέλιου, αλλά κυρίως στιγμές που θα κουνήσουμε καταφατικά το κεφάλι, αναγνωρίζοντας λίγο από τον εαυτό μας στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών.
Ερχόμαστε λοιπόν στο πιο σημαντικό κομμάτι της ταινίας, μετά το σενάριό της. Η καταπληκτική χημεία των δύο πρωταγωνιστών. Από τη μία ο Vincent Lacoste στο ρόλο του Antoine, που προσπαθεί τρία χρόνια να μπει στην Ιατρική χωρίς καμία επιτυχία αλλά και χωρίς να εγκαταλείπει ποτέ το όνειρό του και από την άλλη ο William Lebghil στο ρόλο του Benjamin, του κλασικού προτύπου μελλοντικού φοιτητή που δεν έχει ιδέα τι να κάνει με το μέλλον του και πηγαίνει όπου τον φυσάει ο άνεμος. Η συνάντηση των δύο αυτών διαφορετικών τύπων εξεταζόμενου, θα οδηγήσει σε μια συγκινητικά δυνατή φιλία την οποία θα αποδώσουν με γλυκύτατη αυθεντικότητα οι δύο ηθοποιοί.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Το “Premiere Annee” είναι μια πολύ καλή στιγμή του Thomas Lilti. Αν και τα πάντα εξακολουθούν να γυρίζουν γύρω από την ιατρική, αυτή τη φορά οι εμπειρίες που συνθέτουν την ταινία είναι πολύ πιο κοντά στο ευρύ κοινό και καταφέρνουν να μιλήσουν κατευθείαν στην καρδιά μας. Το σενάριο μας χαρίζει γέλιο και συγκίνηση σε ίση ποσότητα και η χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι τόσο αποτελεσματική που καταφέρνει να δώσει αυτό τον τόνο ειλικρίνειας που τόσο έντονα χαρακτηρίζει την ταινία.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ:
ΜΙΑ ΠΕΝΤΑΔΑ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ
ΜΙΑ ΠΕΝΤΑΔΑ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ