Ένα διαστημόπλοιο με σχεδόν 5,5 χιλιάδες επιβάτες σε λήθαργο έχει ξεκινήσει το ταξίδι του με σκοπό να αποικίσει ένα νέο πλανήτη. Όταν δύο θάλαμοι ληθάργου δυσλειτουργούν, οι δύο επιβάτες ξυπνάνε 90 χρόνια μακριά από τον προορισμό τους.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Αρχικά να δηλώσω ότι αγαπάω τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας για το wanderlust που μου προκαλούν, οπότε με εκνευρίζει αν ένα sci-fi είναι κακό ή/και χαζό.
Επειδή δε θυμόμουν όλες τις υποψηφιότητες των Όσκαρ, δεν περίμενα ότι θα πω “ακόμα μια κριτική οσκαρικής ταινίας” όταν την είδα. Αλλά ναι, το “Passengers” ήταν υποψήφιο για βραβείο Μουσικής και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης οπότε ας δούμε τι έχουμε εδώ. Θα μείνω σε γενικότητες για να αποφύγω τα σπόιλερ επειδή η ταινία έχει μια-δυο ανατροπές. Από αυτά που είχαμε δει από το τρέιλερ είχαμε υποπτευθεί ότι μάλλον δε θα ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά είχε όλα τα στοιχεία να γίνει μια καλούτσικη έστω ταινία. Εντυπωσιακά διαστημικά πλάνα, φουτουριστική τεχνολογία, πανέμορφους πρωταγωνιστές, δράση και μυστήριο.
Ξεκινάμε με ένα τεράστιο διαστημόπλοιο το οποίο ταξιδεύει προς ένα νέο μακρινό πλανήτη με σκοπό να τον αποικίσει με τους 5,5 χιλιάδες επιβάτες του, καθώς η Γη έχει προβλήματα υπερπληθυσμού. Οι θάλαμοι ληθάργου δύο επιβατών δυσλειτουργούν, με συνέπεια να ξυπνήσουν (με μόνη παρέα ένα ανδροειδές-μπάρμαν) 90 χρόνια πριν φτάσουν στον προορισμό τους, κάτι για το οποίο δεν τρελαίνονται από χαρά. Ευτυχώς όμως είναι και οι δύο όμορφοι και ζουν τον έρωτά τους όσο προλαβαίνουν, αφού το διαστημόπλοιο αρχίζει να καταρρέει και οι ήρωες μας πρέπει να το επισκευάσουν και να σώσουν τη μέρα. Όλα καλά και χολιγουντιανά μέχρι εδώ.
Το τρέιλερ όμως και η διαφημιστική καμπάνια της ταινίας μας είπαν ψέματα. Παρέλειψαν επίτηδες ένα σημαντικό στοιχείο της πλοκής για έναν από τους δύο χαρακτήρες για να μην ξενίσει το κοινό και φανεί πόσο παράλογες είναι κάποιες καταστάσεις. Δε θα σας κάνω spoiler, για να δείτε κι εσείς τι εννοώ.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθέτης είναι ο Morten Tyldum του πολύ καλού νορβηγικού Headhunters (2011) και του υποψηφίου για 8 βραβεία Όσκαρ The Imitation Game (2014). Εδώ χαλάει το σερί του με άοσμη, άχρωμη και όποια-άλλη-λέξη-με-α-στερητικό-μπορείτε-να-σκεφτείτε σκηνοθεσία, ενώ και τα εφέ δεν είναι τρομερά, με το green screen να είναι εμφανές σε εσωτερικά πλάνα του διαστημοπλοίου. Το σενάριο του Jon Spaihts (Prometheus, Doctor Strange) είναι το πραγματικά αδύναμο σημείο της ταινίας, από την περίεργη επιλογή στην αρχή και το πως τη χειρίζεται, μέχρι τους κλισέ χαρακτήρες που δε μπορούν να πεθάνουν με τίποτα και πάντα αντιμετωπίζουν τις υπερβολικές δυσκολίες που τους παρουσιάζονται, λες και το διαστημόπλοιο ξέρει ότι παίζει σε ταινία. Ακόμα και το τέλος είναι απότομο, με τον σεναριογράφο μάλλον να σηκώνεται να πιει νερό και να ξεχνάει ότι δεν έχει τελειώσει το σενάριο.
Πρωταγωνιστές είναι φυσικά οι Chris Pratt και Jennifer Lawrence (με τον Michael Sheen στο ρόλο του ανδροειδούς-μπάρμαν) που έχουν πολύ καλή χημεία μεταξύ τους, αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω με το υλικό που τους έχει δοθεί.
Η μουσική από τον Thomas Newman (The Shawshank Redemption, Skyfall, Wall-E) είναι καλή χωρίς να ξεφεύγει όμως από τα τυπικά soundtrack μιας περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας, ενώ ένα τραγούδι για την ταινία ηχογράφησαν και οι Imagine Dragons.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Γιατί έχεις κάποια ποπ-κορν που λήγουν. Γιατί τουλάχιστον δεν είναι βαρετό. Για να δεις πως ένα σενάριο χαλάει μια ταινία. Για να χαζέψεις την Jennifer Lawrence και τον Chris Pratt.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Passengers
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
21 Δεκεμβρίου 2016
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ (GR)
29 Δεκεμβρίου 2016
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
117 λεπτά
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
ΓΛΩΣΣΑ
ΧΩΡΑ
BUDGET
$110.000.000