Nina (2016)

Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτή την ταινία δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις. Όταν ακούς το όνομα “Nina”, ο νους σου πάει ασυναίσθητα στη Nina Simone. Αν και νομίζω ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω και να αναλύσω το ποια ήταν η Nina, είμαι υποχρεωμένη να το κάνω γι’ αυτούς τους λίγους που δεν την γνωρίζουν (αν υπάρχει κάποιος δηλαδή).

Η Nina Simone, που το πραγματικό της όνομα ήταν Eunice Kathleen Waymon, ήταν Αμερικανίδα τραγουδίστρια, στιχουργός και πιανίστρια γεννημένη στην πόλη Tryon, της Νorth Carolina. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, ξεκίνησε την ενασχόληση της με τη μουσική από την τοπική εκκλησία. Στην μετέπειτα πορεία της βοήθησαν μερικοί δωρητές για να μπει στην περίφημη σχολή, Julliard School Of Music, όμως αναγκάστηκε να τα παρατήσει λόγω οικονομικών δυσκολιών. Στην συνέχεια προσπάθησε να μπει στο απαιτητικό, Curtis Institute, αλλά την απέρριψαν. Αν και οι ειδικοί την κατατάσσουν στους καλλιτέχνες της Jazz μουσικής, η ίδια δεν αποδέχτηκε ποτέ αυτήν την τυποποίηση. Από γενική άποψη το έργο της καλύπτει ένα ευρύ φάσμα, από τη Blues, τη Rythm’ n ‘ Blues έως τη Soul μουσική. Η φωνή της χαρακτηρίζεται από πάθος, μεγάλες αναπνοές και τρέμουλο. Δέχθηκε πολύ έντονο ρατσισμό και αυτό την οδήγησε να πάρει μέρος στο κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων, ηχογραφώντας μια σειρά στρατευμένων τραγουδιών.

Δεν μπορείς να περιγράψεις εύκολα και μέσα σε λίγες γραμμές την ζωή και το έργο αυτής της μοναδικής προσωπικότητας, γι’ αυτό θα συνεχίσω με το περιεχόμενο της ταινίας. Εδώ έχουμε μια προσπάθεια να ειπωθεί η ζωή και το έργο της θρυλικής “Αρχιέρειας της Soul”. Δεν καταφέρνει να μας κερδίσει και προβάλλει μεμονωμένα γεγονότα από τη ζωή της και σαφώς μερικά απο αυτά παραποιημένα. Γι’ αρχή να πω ότι η πρωταγωνίστρια δεν μας θύμισε καθόλου την αείμνηστη Nina. Τόσο στην εμφάνιση όσο και στην φωνή αλλά και στο χρώμα του δέρματος. Ήταν σαφώς πιο όμορφη από εκείνη και αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος, γιατί πραγματικά δεν αντιστοιχούσε το ένα πρόσωπο στο άλλο. Στην φωνή σαφώς και δεν υπάρχει άνθρωπος που θα την αγγίξει εύκολα, αλλά ούτε και εκεί υπάρχει έστω μια μικρή ελπίδα ότι αναφερόμαστε στη Nina Simone. Αν δεν ακούγαμε τα πασίγνωστα κομμάτια της, θα νομίζαμε ότι βλέπαμε μια άλλη τραγουδίστρια.

Επικεντρώθηκαν στα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της και στην σχέση της με τον νοσοκόμο και μετέπειτα φίλο και μάντζερ της, Clifton Hendersen, στον άσχημο χαρακτήρα της και την κατεστραμμένη πλευρά της, ως μητέρα και ως προσωπικότητα. Σίγουρα δεν θα την χαρακτήριζε κανείς ως εύκολο άνθρωπο, με τόσο εκρηκτικό χαρακτήρα που διέθετε, αλλά δεν ήταν κακός άνθρωπος. Το χρονικό ανακάτεμα ήταν ασαφές και υπήρξαν ανακρίβειες κατά τα λεγόμενα φίλων και συνεργατών της, αλλά πιο πολύ της κόρης της Lisa Simone, η οποία σε σχετικό σχόλιο της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανέφερε ότι η σχέση της μητέρας της και του Clifton, ήταν φιλική και επαγγελματική γιατί ο Clifton δεν επιθυμούσε ερωτικά τις γυναίκες.

Εν γένει λοιπόν δεν απέδωσε πολύ το εγχείρημα των συντελεστών της ταινίας αλλά και η προσέγγιση τους σε ότι αφορά τον ήχο και την εμφάνιση της “Αρχιέρειας της Soul”. Δυστυχώς!