Ο Λάιονελ Έσρογκ, υπάλληλος σε γραφείο παρακολουθήσεων, αναζητά τους υπεύθυνους του θανάτου του αφεντικού του, Φρανκ Μίνα, ώστε να ξεδιαλύνει το μυστήριο της τελευταίας του λέξης.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Το όραμα του Edward Norton επιτέλους πραγματοποιείται έπειτα από είκοσι χρόνια προετοιμασίας. Υποδύεται έναν ευαίσθητο και πεισματάρη ντετέκτιβ, ο οποίος, όμως, πάσχει από το σύνδρομο Τουρέτ, μια ανεξέλεγκτη πάθηση ακατάπαυστης επανάληψης λέξεων που δημιουργεί προβλήματα στην προσπάθειές του. Άλλοτε αντιμετωπίζεται με καχυποψία και εκνευρισμό, ενώ κάποιες φορές προκαλεί γέλιο, οίκτο ή συμπάθεια. Παρόλα αυτά, η παράξενη κατάστασή του δεν έχει αντίκτυπο στην επιμονή του, ούτε επηρεάζει την ισχύ της σκέψης του· αντιθέτως, αυξάνει την αυταπάρνησή του. Οι παραπάνω δεξιότητες ενισχύονται και από την ικανότητά του να συγκρατεί φωτογραφικά εκατοντάδες πληροφορίες, χάρισμα που ουσιαστικά τον προτρέπει να μην παραιτηθεί μπροστά στο μέγεθος της δυσεπίλυτης υπόθεσης που καλείται να ξεκαθαρίσει.
Όλες τις δυνατότητές του, λοιπόν, οφείλει να επιστρατεύσει, ώστε να ενοχοποιήσει βάσιμα τους υπαίτιους της δολοφονίας του προστάτη και εργοδότη του. Θα βρεθεί καθηλωμένος σε ένα σίφουνα αντίθετων συμφερόντων, μεγαλεπήβολων οραμάτων και χαραμισμένων ονείρων, ενώ προσπαθεί να διατηρήσει ανέπαφη την ελπίδα για διεκπεραίωση του στόχου του. Πολλά τροχοπέδια θα εμφανιστούν, αρκετοί καλοθελητές θα σπεύσουν να τριβελίσουν το μυαλό του και κάμποσα περιστατικά θα χρειαστούν το ένστικτό του, ώστε να διαλευκανθούν. Όλα αυτά στο Μπούκλιν της δεκαετίας του 1950, εποχής της ασυναγώνιστης δημοτικότητας των φιλμ νουάρ και άνθισης της κάθε μορφής ψυχαγωγίας αστυνομοκεντρικού ύφους.
Ο Norton, βασισμένος στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jonathan Lethem, μπολιάζει τη δράση με τζαζ συγχορδίες, μεγαλοσχήμονες πολιτικούς, διπρόσωπους ιδιωτικούς ερευνητές, απατηλής ευήθειας ιδιοκτήτες καταστημάτων και πολλά άλλα που ακολουθούν την πεπατημένη των κλασικών ταινιών του είδους. Πέραν της παρέλασης των στοιχείων που αποκρυσταλλώνουν την ουσία της συγκεκριμένης κινηματογραφικής κατηγορίας, τροφοδοτεί με ασίγαστη ενέργεια τη δημιουργία του, δίχως να καταφεύγει σε άσκοπες κινήσεις εντυπωσιασμού για να ισορροπήσει τις αστοχίες του έργου του. Παρουσιάζει μια περιποιημένη, σχεδόν ατσαλάκωτη ταινία, χωρίς εμφανείς αδυναμίες, πέραν της πιθανώς υπερβολικής τάξης της, η οποία μάλλον αποτελεί και το θεμελιώδες ελάττωμά της. Φαίνεται άπνοη, σχετικά χλιαρή και αρκετά προβλέψιμη.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σίγουρα ο πενηντάχρονος Αμερικανός οραματίζεται κάτι παραπάνω από αυτό που παραδίδει. Κάπως χυμώδες, επιγραμματικά αναλυτικό και με αιχμή του δόρατος ένα ευπρόσδεκτα ενοχλητικό πολιτικό σχόλιο, το πόνημά του απέχει από την πολυσύνθετη μορφή που ματαιοπονεί να απεικονίσει, αλλά η τακτοποιημένη δομή του και μια εξαίρετη ερμηνεία από τον ίδιο αφήνουν ένα “κρίμα” να εκφραστεί, αφού δεν επιτυγχάνονται πλήρως οι επιδιώξεις του. Καλογυαλισμένο, μελετημένο, μα άψυχο και άνοστο, έρχεται να βρει τη θέση του στη χρυσή μετριότητα, οπότε και αξίζει τη θέαση. Άλλωστε, δεν κατακρεουργεί το περιεχόμενό του και επιδεικνύει υπέρμετρο σεβασμό σε κάθε πτυχή που συντέλεσε στην υστεροφημία του νουάρ.
Ο Bruce Willis, μετά από σειρά τραγελαφικών ρόλων τα τελευταία χρόνια, ξεφεύγει από τη μανιέρα του απρόσβλητου, σκληροτράχηλου άντρα και προσδίδει έναν εύγλωττο τόνο αμφισημίας πράξεων στον χαρακτήρα του. Δεν πειραματίζεται, αλλά ούτε και υποκρίνεται βαριεστημένα, κερδίζοντας το στοίχημα της εμπιστοσύνης του σκηνοθέτη. Από τους υπόλοιπους, ο Willem Dafoe εκπλήσσει ακόμα μια φορά, ενσαρκώνοντας έναν πάμφτωχο, καταβεβλημένο αρχιτέκτονα. Όχι απλώς ακτινοβολεί συντριβή και απόγνωση σε κάθε του φράση, μα, με την άριστη κινησιολογία του επιτείνει ένα συναίσθημα δυσφορίας στον θεατή για την εξαθλίωση που σφουγγίζει κάθε πιθανότητα λύτρωσής του.
Αξίζει να αποθεωθεί και η αψεγάδιαστη δουλειά στα κουστούμια της Amy Roth, η οποία αναπλάθει την εποχή με προσοχή στη λεπτομέρεια. Χάρη στην ενδυματολογική ακρίβειά της, μεταφερόμαστε και απορροφούμαστε άμεσα από το περιβάλλον της αμερικανικής μεγαλούπολης της έκτης δεκαετίας του εικοστού αιώνα, επιστρέφοντας νοητά στα έργα που γαλούχησαν το ενδιαφέρον μας και έθρεψαν τον ρομαντισμό των αδιέξοδων αντιπαλοτήτων μεταξύ ακοίμητων εκπροσώπων της δικαιοσύνης και απειθών, ταγμένων στην παρατυπία πολιτών.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Λιτό και στιβαρό, το “Motherless Brooklyn” υποκλίνεται με υπέροχη ποιητικότητα στην παραισθησιογόνα, γοητευτική ταυτότητα του νουάρ. Αποδίδει τη μεταπολεμική ταραγμένη περίοδο με ρεαλισμό, αφήνοντας να διαφανεί και μια αλληγορία για την ανικανότητα της κοινωνίας να εξακοντίσει την δηλητηριασμένη εξουσιολαγνεία που διαποτίζει συστηματικά μέρος του πολιτικού σώματος. Η διαχρονικότητα αυτής της νοσηρότητας καθίσταται εμφανής, όπως και η αδυναμία του έργου να ανταπεξέλθει στο δύσκολο αγώνα της επιβίωσης στη μνήμη.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Οι Σκιές του Μπρούκλιν
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
31 Οκτωβρίου 2019
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
145 λεπτά
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
ΓΛΩΣΣΑ
ΧΩΡΑ
BUDGET
$26.000.000