Midnight Special (2016)

Πρόκειται για την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του ανερχόμενου Αμερικανού σκηνοθέτη Jeff Nichols, γνωστού για τα Mud και Take Shelter. Ο σκηνοθέτης και σε αυτή την ταινία χρησιμοποιεί την θεματική του κυνηγητού από την οπτική γωνία του κυνηγημένου (όπως ακριβώς και στο Mud) ενώ και ο μύθος γύρω από την ταινία, δηλαδή οι υπερφυσικές δυνάμεις του αγοριού, κινείται στην σφαίρα των θεωριών γύρω από την Αποκάλυψη (όπως ακριβώς και στο Take Shelter). Με μια πρώτη ματιά, θα λέγαμε πως ο σκηνοθέτης κινείται στην πεπατημένη, μπλέκοντας δύο είδη ταινιών που τα ξέρει καλά, φτιάχνοντας μια apocalyptic ταινία καταδίωξης.

Επίσης καταφέρνει με το ξεκίνημα της ταινίας να χτίσει σωστά την υποβλητικότητα που αρμόζει σε μια τέτοια ταινία, δημιουργώντας το πλαίσιο στο οποίο γίνεται το κυνηγητό του αγοριού. Από την μια μεριά οι θρησκόληπτοι ακόλουθοι που τον λατρεύουν σαν Μεσσία, από την άλλη οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. που τον θεωρούν ως το υπέρτατο όπλο του εχθρού. Δυο κόσμοι που αποδίδονται αρκούντως ικανοποιητικά από τον σκηνοθέτη και μέχρι εδώ όλα καλά.

Μια από τις βασικές αρχές στην πλοκή ενός φιλμ, είναι ότι σε κάποιο σημείο γίνεται η “αποκάλυψη” του μύθου της ταινίας, που συνήθως λειτουργεί και ως καταλύτης για μια σειρά από γεγονότα που οδηγούν στην κορύφωση της. Προφανώς ο σεναριογράφος της ταινίας (που ώ του θαύματος, είναι ο Jeff Nichols!), δεν θεώρησε απαραίτητο να αποκαλύψει στους θεατές της ταινίας το μυστικό για την προέλευση του πιτσιρικά πρωταγωνιστή της (φαντάζομαι πως το κράτησε για τον εαυτό του).

Αυτό είχε ως συνέπεια ο αρχικά καλός ρυθμός της καταδίωξης να κουράσει, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην κορύφωση του έργου μην έχοντας ιδέα για το τι στο καλό συμβαίνει τελικά με τον πιτσιρικά πρωταγωνιστή. Μια τεράστια τρύπα στο σενάριο, που παρά τις φιλότιμες ερμηνείες των ηθοποιών, την καλή σκηνοθεσία και τα ικανοποιητικά εφέ, δεν επιτρέπει στην ταινία να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό της “χρυσής” μετριότητας.