Marrowbone (2017)

Μια ταινία που αν και είναι αγγλόφωνη, κατάγεται από την Ισπανία. Κάνοντας την αρχή της σκηνοθετικής του καριέρας, ο Sergio G. Sánchez σεναριογράφος του “The Orphanage”, μας χαρίζει μια ταινία που δεν ξεφεύγει κα πολύ από το οικογενειακό δράμα, της προαναφερθείσας ταινίας. Ένα κλειστοφοβικό θρίλερ, που προσπαθεί να μας μπερδέψει και για να πω την αλήθεια στην αρχή το κατάφερε.

Οικογενειακό δράμα λοιπόν, κάτι που οι Ισπανοί αγαπούν πολύ και το μεταφέρουν στις ταινίες τους. Εδώ μια τρομαγμένη οικογένεια που απαρτίζεται από μια μάνα με τέσσερα παιδιά, αποφασίζει να μείνει στο πατρικό σπίτι της μητέρας. Θέλοντας να αποφύγουν τον “πατέρα – τέρας”, κι έτσι μένουν όλοι μαζί ενωμένοι. Τα πράγματα όμως δυσκολεύουν όταν η βαριά άρρωστη μητέρα πεθαίνει και ο μεγάλος γιός Jack, πρέπει να κρατήσει το σπίτι παίρνοντας την κυριότητα του, εφόσον ενηλικιωθεί, κρατώντας την είδηση του θανάτου κρυφή. Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, μέσα στο σπίτι υπάρχει μια παρουσία που προσπαθεί να τους κυριεύσει. Στην παρέα τους θα προστεθεί η γλυκιά Allie, που θα βοηθήσει αρκετά για να ξεδιαλύνουν τα πράγματα.

Ένα θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του, τιμώντας τις παραδόσεις. Το πολυχρησιμοποιημένο σενάριο του στοιχειωμένου σπιτιού, η παράξενη ατμόσφαιρα, ένα χαώδες και λαβυρινθικό μοτίβο σκέψεων και όλα αυτά πάντα δοσμένα μέσα σε χώρους που ασφυκτιούν, παρότι που είναι ευρύχωροι, το συναίσθημα της κλειστοφοβίας είναι σε πρώτο πλάνο.

Το μήνυμα εδώ είναι πάλι τετριμμένο και χιλιοειπωμένο. Η αγάπη και το τι μπορεί να κάνει κάποιος γι ‘ αυτήν. Είτε είναι για οικογενειακούς δεσμούς, είτε για ερωτικούς δεσμούς, αυτό που θέλουν να δείξουν είναι πως η αγάπη όλα τα νικά. Ναι παιδιά, η αγάπη όλα τα νικά, αλλά έχει καταντήσει πια κουραστικό να λέμε συνέχεια το ίδιο πράγμα. Το έχουμε καταλάβει όλοι, δεν έχουμε πάθει εγκεφαλικό, να μας το λέτε όλη την ώρα και με κάθε ευκαιρία. Τέλος πάντων, παρασύρθηκα και ξεσπάθωσα λιγάκι, να με συμπαθάτε.

Κάτι ακόμα που θέλω να πω είναι πως, όσοι είστε λάτρης του Ισπανικού Κινηματογράφου και περισσότερο στην κατηγορία των θρίλερ, και εφόσον έχετε δει όλα αυτά που σας προτείναμε στα δυο αφιερώματα μας ( 5 Ισπανικά θρίλερ που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις – (Ακόμα) 5 Ισπανικά θρίλερ που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις), νομίζω πως θα μπείτε πολύ γρήγορα στο κλίμα (όπως έπαθα κι εγώ) και απ’ το μισάωρο και μετά θα προβλέψετε το τι γίνεται. Έτσι χάνεται λιγάκι η μαγεία του και απλά περιμένεις ως το τέλος για να επιβεβαιωθείς.

Όσοι δεν βλέπετε πολύ συχνά θρίλερ (?), θα το ευχαριστηθείτε και θα περάσετε καλά με όλα τα συναισθήματα που προσφέρουν οι ταινίες του είδους.