Marriage Story (2019)

Για ακόμη μία φορά στην σκηνοθετική του καριέρα, ο Noah Baumbach μας παρουσιάζει μία ιστορία που αφορά τις οικογενειακές σχέσεις. Συγκεκριμένα, βλέπουμε ένα ζευγάρι να στρώνει σιγά σιγά τον δρόμο για το διαζύγιο, προσπαθώντας να πετύχει έναν χωρισμό χωρίς εντάσεις και με ήπιους τόνους. Ένα σύντομο και αρκετά έξυπνο exposition στην αρχή της ταινίας μας κατατοπίζει όσον αφορά τον χαρακτήρα των πρωταγωνιστών και τα πράγματα τα οποία εκτιμούν ο ένας στον άλλον. Σιγά σιγά μέσα από το πέρας της υπόθεσης βλέπουμε και τα σημεία στα οποία διαφωνούν, αυτά που δημιουργούν τις εντάσεις και την πλήξη μέσα στην σχέση τους. Ακριβώς αυτή είναι και η εστίαση της ταινίας πως δηλαδή ένα ζευγάρι που εμφανώς ακόμη ενδιαφέρεται ο ένας για τον άλλον καταλήγουν στο χωρισμό λόγω της αλληλεπίδρασης τους και το πως ο καθένας βλέπει την ζωή του να αντικατοπτρίζεται μέσα σε αυτήν την σχέση.

Ο δημιουργός πετυχαίνει να μας μεταφέρει την ψυχοσύνθεση και των δύο βασικών πρωταγωνιστών και την σχέση τους με το παιδί τους. Βέβαια, παρά το αρκετά σοβαρό θέμα με το οποίο ασχολείται η ταινία, σε πολλά σημεία έχει έντονα χιουμοριστικό ύφος. Ειδικά στην αρχή της, ο κάθε ρόλος έχει και από μία ατάκα να πει. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του Baumbach, το οποίο βλέπουμε και σε προηγούμενες δουλειές του, όπως το While We ‘re Young και το Margot at the Wedding. Συνηθίζει, δηλαδή, να παρουσιάζει κάτι το αρκετά σοβαρό και κάπως θλιβερό με κάποια κωμικά στοιχεία. Αν και στο Marriage Story υπάρχουν αρκετές πετυχημένες ατάκες, η έντονη προσπάθεια της ταινίας να εκμαιεύσει το γέλιο από τον θεατή χαλάει σε κάποιο βαθμό το σύνολο της εικόνας της.

Ωστόσο, σε αυτό που κερδίζει η ταινία είναι η αρκετά ρεαλιστική προσέγγιση που βλέπουμε να κάνει ως προς το διαζύγιο. Όλη η παρουσίαση της διαδικασίας πατάει στην πραγματικότητα, χωρίς υπερβολές, ενώ μας δίνεται η δυνατότητα να παρακολουθήσουμε όλη την εξέλιξη και την μεταβατική περίοδο, δηλαδή από το πως το ζευγάρι βλέπει τον χωρισμό στην αρχή και πως οι τυπικές διαδικασίες τους αλλάζουν, τους μετατρέπουν σε κάτι που δεν είχαν προγραμματίσει και ούτε περίμεναν ποτέ να γίνουν. Επιπλέον, ο Baumbach σε όλη την ταινία κάνει μια ψυχανάλυση των χαρακτήρων για να τους μάθει καλύτερα το κοινό, η οποία σε κάποια σημεία γίνεται με πάρα πολύ όμορφο τρόπο, ώστε να ενεργοποιήσει το συναίσθημα του θεατή, όπως είναι η σκηνή με τον μονόλογο της Nicole στην δικηγόρο ή την σκηνή που τραγουδάει ο Charlie στο πιάνο μπαρ που συχνάζει ο θίασος του.