Κάθε χρόνο υπάρχουν ταινίες που πάνε κι έρχονται, που τις παρακολουθείς και κρύβονται μετά στο χρονοντούλαπο της φιλμογραφίας που έχεις παρακολουθήσει. Κάποιες φορές μάλιστα κάνουν την εμφάνισή τους χωρίς προειδοποίηση σε πιο “βαθιές” εγκεφαλικές περιοχές, χαρίζοντας κινηματογραφικούς εφιάλτες, όπως την υπενθύμιση των πεταμένων χρημάτων και χρόνου που σπατάλησες από την τόσο μικρή σου ζωή!
Υπάρχουν όμως και εκείνες οι ταινίες που θα θυμάσαι για πάντα, που κάνουν τη ψυχή σου να παίζει ανεξέλεγκτα ping pong κάθε φορά που αναφέρεσαι σ’ αυτές. Είναι η ταινία που επιλέγεις να δεις κάθε φορά που σε παίρνει από κάτω, που έχεις τα ψυχολογικά σου. Είναι η ταινία που σε κάθε της σκηνή “μυρίζεις” τα συναισθήματά της πρώτης σου φοράς. Τις περισσότερες φορές δεν μιλάμε για την αγαπημένη σου, αλλά για αυτήν που σ’ έκανε πρώτη φορά να νιώσεις τη μαγεία του καλού σινεμά.
Για μένα προσωπικά, σαν παιδί μεγαλωμένο τα 90s (εντελώς αντικειμενικά η καλύτερη δεκαετία του πλανήτη 😛 ), η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που μ’ έκανε να βιώσω σχεδόν όλα τα πιθανά συναισθήματα σε λιγότερο από 90 λεπτά, ήταν προφανώς ένα animation της Disney και ακόμα προφανέστερα το Lion King, ελληνιστί “Ο Βασιλιάς των Λιονταριών” ή για τους πιο μυημένους “Ο Άμλετ πάει στην Αφρική”!
Όλα στη ζωή αποτελούν αλληγορικά και κυριολεκτικά έναν ατέρμονα βρόγχο, ένα κύκλο παρουσίας ζωής στο πλανήτη για εκατομμύρια χρόνια που δεν σταματά, παρά μόνο εξελίσσεται και συνεχίζει. Η εισαγωγική σκηνή του Lion King ξεκινά με το χάραμα του ήλιου και την μάζωξη όλων των ζώων σε μία σκηνή που θυμίζει κιβωτό του Νώε, δημιουργώντας αναμονή για το επερχόμενο γεγονός. Τι μεγαλύτερη γιορτή μπορεί να υπάρξει στο πλανήτη από την γέννηση; Μα φυσικά καμιά!
Πολύχρωμα κάδρα με ηχηρά υποσυνείδητα μηνύματα οικογενειακής καθημερινής ευτυχίας, φυσικά δοσμένες έννοιες όπως ο σεβασμός και ο θαυμασμός, εμπνευσμένη εισαγωγική μουσική του Elton John και ένας ηχηρός τίτλος για μήνυμα: “Η ζωή είναι μία γιορτή της κοινότητας” (άσχετα αν εμείς ως… κυρίαρχο είδος, την έχουμε μετατρέψει σε γιορτή του “εγώ”)
Σςςςς η ταινία μόλις μας απογείωσε!
Πόσες φορές ένας λαοπλάνος και υπερόπτης με τάσεις μεγαλομανίας δεν χρησιμοποίησε την ηλιθιότητα της μάζας για να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα του; Η Disney εμπνευσμένη από σκηνές παρέλασης στην Ναζιστική Γερμανία, χρησιμοποιεί τον Scar ως άλλο Αδόλφο Χίτλερ. Το λιοντάρι που βρισκόταν πάντα στην σκιά του μεγάλου αδερφού-βασιλιά και σχεδιάζει επανάσταση και φόνο, με συνεργούς τις ύαινες (τους “αιώνιους εχθρούς” δηλαδή). Ο φόβος αρπαγής της ελευθερίας μπροστά στα μάτια σου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος χαμός για έναν άντρα, από τον χαμό του πατέρα του. Του ανθρώπου που μεγάλωσε θαυμάζοντας και που ποτέ δεν μπορεί να ξεπεράσει σε ιδανικά. Πόσο μάλλον όταν αυτή η σχέση μένει ανεκπλήρωτη, όταν αυτή η σχέση ύπαρξης γκρεμοτσακιστεί σε μία τρυφερή ηλικία!
Η καταπληκτική (σκηνοθετικά) σκηνή πτώσης του Mufasa με το ταυτόχρονο zoom out στον μικρό Simba που βλέπει τον πατέρα του να εξαφανίζεται από την ζωή του, είναι σαν να σου κάρφωσε κάποιος ένα μαχαίρι στην καρδιά. Όταν δε βλέπεις τον γιο να κουρνιάζει στην αγκαλιά του πατέρα ζητώντας του να σηκωθεί, αυτός ο κάποιος σου στρίβει το μαχαίρι στην ήδη πληγωμένη σου καρδιά.
Ο χαμός του γονιού αποτελεί ένα οριστικό τέλος της παιδικής μας ηλικίας που θέλαμε να κρατήσει για πάντα. Αποτελεί έναν μεταφορικό θάνατο του παιδικού εαυτού μας που τόσο αγαπήσαμε, και την γέννηση ενός ενήλικα που αποφασίζει χωρίς τη θέλησή του να βλέπει το κόσμο με λιγότερη αγάπη.
Το απέραντο κενό της απώλειας.
Η ζωή συνεχίζεται και ο Simba αποφεύγοντας τον θάνατο, γεμάτος ενοχές, αυτοεξορίζεται στη ζούγκλα. Εκεί θα βρει ψυχική ηρεμία σε μία άλλου είδους αγάπη και γιατρεία, την αληθινή φιλία.
Η ευκαιρία να ξεπεράσεις όλες εκείνες τις σκέψεις που δεν σε αφήνουν να πας παρακάτω, δίνεται μέσα από το γέλιο, την ταπεινότητα και τον μακαριστό τρόπο ζωής. Γιατί ένας “βασιλιάς” θα μάθει πως πραγματικά είσαι ελεύθερος όταν δεν έχεις τίποτα, μα ταυτόχρονα και την δυνατότητα να κάνεις τα πάντα. Στη τελική, κατά τη διάρκεια της διαδρομής για την αναζήτηση της αληθινής ευτυχίας, “όλα μια ιδέα είναι”.
Hakuna Matata
Έρχεται η στιγμή που είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, τα πράγματα που άφησες πίσω μέχρι να βρεις την κατάλληλη ευκαιρία να τα απομακρύνεις μια και καλή απ’ τη ζωή σου.
Τούτη εδώ είναι μία από τις πιο λατρεμένες σκηνές που έχουν δει ποτέ τα ματάκια μου. Ο Simba συνειδητοποιεί πως ο πατέρας του θα ζει για πάντα μέσα του. Πως θα συνεχίσει να βρίσκεται δίπλα του, μόνο όταν πάρει την ευθύνη να διορθώσει τα κακώς κείμενα, παίρνοντας πίσω ότι δικαιωματικά του αξίζει.
Η μουσικάρα του ιδιοφυούς συνθέτη που ονομάζεται Hans Zimmer, θα με αφήνει πάντα βουρκωμένο να αναρωτιέμαι το μεγαλείο της ψυχικής ενηλικίωσης με αρκετές δόσεις νοσταλγίας.
Ο Simba επιστρέφει και μετά από μία ηρωική μάχη, καταλαγιάζει τον θυμό του δείχνοντας ευσπλαχνία στον θείο και δολοφόνο του πατέρα του. Ο τελευταίος θα βρει τον τραγικό θάνατο από τους μέχρι πρότινος συμμάχους του, όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως.
Άλλος ένας κύκλος ζωής θα ολοκληρωθεί φέρνοντας την “Άνοιξη”, τερματίζοντας οριστικά τον βαρύ “Χειμώνα” της κοινότητας.
Ο “Βασιλιάς του Λιονταριών” μπορεί να μην είναι αψεγάδιαστος, λογίζεται όμως ως ταινία με άφθονες στιγμές λαμπρότητας και κοινωνικών μηνυμάτων, τόσο για παιδιά, όσο και μεγάλους που αναπολούν την χαμένη παιδική τους ευκολία να εναλλάσσουν συναισθήματα.