Kong: Skull Island (2017)

All hail the king! Οι νέες περιπέτειες του King Kong, στη δεύτερη ταινία του MonsterVerse της Legendary Entertainment. Ένα σύμπαν που ξεκίνησε το 2014 με το αρκετά καλό reboot του Godzilla και θα οδηγήσει στη σύγκρουση των δύο τεράτων το 2020 με το Godzilla vs. Kong.

H ραχοκοκαλιά της ιστορίας δε διαφέρει πάρα πολύ από το γνωστό μύθο του Κονγκ. Μια ομάδα εξερευνητών ταξιδεύουν στο αχαρτογράφητο Skull Island χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει και συναντούν τον Βασιλιά Κονγκ. Όλα αυτά γίνονται το 1973 για να γίνει πιστευτό το ότι έχει παραμείνει άγνωστο κάποιο μέρος της Γης, καθώς τότε ξεκινούσαν οι προσπάθειες χαρτογράφησής της με χρήση δορυφόρων. Ο Κονγκ στην προσπάθειά του να αμυνθεί ενάντια στους ανθρώπους, σκοτώνει αρκετούς στρατιώτες, αλλά σιγά-σιγά βλέπουν ότι δεν είναι αυτός η απειλή και ότι απλά προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες στο νησί του (ο πρώτος από τους αρκετούς παραλληλισμούς με το Godzilla).

Το setting όπως είπαμε είναι το 1973, με το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ, σε μια προσπάθεια των δημιουργών να δώσουν ιστορική βαρύτητα στην ταινία και να λειτουργήσει ως παραβολή για τον αμερικανικό στρατό που τον κατάπιε η ζούγκλα του Βιετνάμ. Οι αναφορές σε ταινίες όπως το Platoon και το Apocalypse Now είναι πάμπολλες, καθώς ακόμα και η αφίσα της ταινίας αποτελεί φόρο τιμής στην ταινία του Κόπολα.

Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγαλοπρεπές και τρομερά ευχάριστο monster movie, το οποίο θα απολαύσεις αν ξέρεις τι πας να δεις, γιατί κακά τα ψέματα, πέρα από το να βλέπεις υπέροχες ταινίες, ο κινηματογράφος είναι φτιαγμένος και για τέτοιου είδους οπτικά θεάματα. Το Skull Island δεν ακολουθεί το στυλ του Godzilla, καθώς ο Kong εμφανίζεται πριν τη μισή ώρα, προκαλεί δέος και δε σου λείπει ποτέ, με την ταινία να διατηρεί εξαιρετικό ρυθμό καθόλη τη διάρκειά της. Τα τέρατα που εμφανίζονται είναι παραπάνω από όσα περιμένεις και έχουν εντυπωσιακό σχεδιασμό, με την ταινία να μη διστάζει να τα δείξει σε κάθε ευκαιρία να αντιμετωπίζουν ανθρώπους και πίθηκο.

Το μόνο αρνητικό, πέρα από τα γνωστά που υπάρχουν στις περισσότερες ταινίες τέτοιου είδους και θα αναφερθώ παρακάτω, είναι ότι μερικές φορές η ταινία δεν αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο να χαρεί την παιδική απόλαυση που προσφέρει, καθώς προσπαθεί κάπου-κάπου να χώσει ένα υποτιθέμενο σοβαρό και βαρύγδουπο σχόλιο.