Killers of the Flower Moon (2023)

Το 2023 γενικά αποτέλεσε (θα δούμε και το Λάνθιμο και το Σκότ) μια πολύ καλή χρονιά για το καλλιτεχνικό σινεμά και τους σινεφίλ ανά τον κόσμο. Δύο απ’ τους καλύτερους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου δημιουργήσανε τις πιο προσωπικές ταινίες τους, ο Νόλαν αποθέωσε το βιογραφικό σινεμά με την τραγωδία του σημαντικότερου, κατ’ εκείνον, ανθρώπου του 20ου αιώνα, Τζ.Ρ. Οπενχάιμερ, ο μεγάλος Μάρτιν Σκορσέζε αποφάσισε μετά το “Irishman”, όπου η πορεία της μαφίας για πρώτη φορά αναλύεται σε πραγματικό χρόνο απ’ τη γέννηση του ως τα φυσικά γεράματα και την πραγματική πτώση του υποτιθέμενου Αμερικανικού ονείρου, να χαρτογραφήσει την ιστορία της χώρας του, από ένα μέρος που καθρεφτίζει όλη την ελπίδα  του δυτικού κόσμου για πρόοδο, στη χώρα της απόλυτης ιμπεριαλιστικής αντανάκλασης και ανθρώπινης εξαθλίωσης.

Ο Σκορσέζε μαζί με τον Έρικ Ροθ διασκευάζουν το βιβλίο του Ντέιβιντ Γκραν, “Killers of the Flower Moon: The Osage Murders and the Birth of the FBI”, μια αληθινή ιστορία για μια σειρά δολοφονιών Ινδιάνων απ’ τη φυλή Osage που έφερε και την τελική πτώση της πλειοψηφίας των Ιθαγενών, την αρχή του τέλους για την αγνή Αμερική όπως την καταλαβαίνει ο Μάρτιν Σκορσέζε.

Μόλις μπήκα στην αίθουσα και ξεκίνησε η ταινία πίστεψα ότι θα δω ένα ιστορικό δράμα εποχής, που θα διηγείται με μελοδραματικό τρόπο την σφαγή των ιθαγενών, μέγα λάθος μου, η ταινία ξεκινάει έτσι αλλά καθώς αναπτύσσεται η πλοκή της καταλαβαίνεις ότι πάμε για μια ιδιόμορφη “φαμίλια” αλλά “Godfather” με το θείο του πρωταγωνιστή αρχηγό και το αρχητσιράκι του να τον ακολουθεί και να τον υπακούει σε όλα τα θελήματα του αποκαλώντας τον Βασιλιά. Για τις ανάγκες ενός απ’ τα σχέδια τους ο Έρνεστ θα πρέπει να παντρευτεί μια καθαρόαιμη Ινδιάνα με απώτερο σκοπό να της φάει την τεράστια περιουσία της, εδώ λοιπόν ξετυλίγει ο Σκορσέζε την ιστορία και αποκαλύπτει ότι δεν θέλει να κάνει άλλη μια μαφιόζικη ταινία, επιχειρεί να αναλύσει με καπιταλιστικούς και κοινωνικοοικονομικούς όρους την άνοδο των λευκών στην εξουσία και τη διαστρέβλωση της γης και του πλούσιου πολιτισμού των Ινδιάνων, η “μαφία” σκοτώνει για να πλουτίσει, δεν υπάρχει πιο κυρίαρχος θεματικός άξονας για ένα γουέστερν να μιλήσει για τη βαρβαρότητα και την απανθρωπιά του πολιτικού συστήματος.

Πέρα από τη θεματική αυτή, η ταινία σε όλες τις πτυχές της αποτελείτε από “πιασάρικες” σκηνές, στην πλειοψηφία τους αργές και μακρόσυρτες έτσι ώστε να νιώσεις τα κίνητρα, τα πάθη και τα θέλω του κάθε χαρακτήρα, έχεις ρομάντζο, έχεις τον έρωτα εναντίον της προδοσίας, έχεις ηθικά διλήμματα, οικογένεια εναντίον αγάπης, ο ορισμός του μεγάλου κινηματογράφου. Γενικότερα η αφήγηση είναι μια μίξη από δοκιμασμένες μεθόδους μαζί με ένα meta-σχολιασμό του Σκορσέζε για την κατανάλωση θεάματος και τη σχέση θεατή και έργου.

Θα μπορούσε να λείπει μισή ωρίτσα; Ναι
Μας νοιάζει που ήταν τρεις ώρες και είκοσι έξι λεπτά; Όχι

Ούτως ή άλλως όλες οι σκηνές υπάρχουν για να ενισχύσουν τη δραματουργία και το βάρος των τελευταίων σκηνών, την κορύφωση των διακυβευμάτων. Γιατί όμως το “Killers of the Flowers Moon” θα αποτελέσει top στιγμή του 2023 για το σινεμά; γιατί ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο άρχοντας του Αμερικανικού σινεμά, ένας απόλυτος Auter του παγκόσμιου κινηματογράφου δεν έχει χρόνο για να εκβιάσει το συναίσθημα, προχώρα προς τη δόξα με απόλυτη ουδετερότητα και αποστασιοποίηση απ’ τα τεκταινόμενα, συνθέτοντας τον απόλυτο καμβά της ιστορίας της Αμερικής, βάφοντας τον με μαύρο χρώμα.