Πάμε να συνεχίσουμε τη βολτίτσα μας στο ιταλικό σινεμά φίλοι μου και μετά τις πρώτες 10 προτάσεις (5 κλασικές ταινίες και άλλες 5 σύγχρονες), να δούμε και μια δεύτερη πεντάδα σύγχρονων ιταλικών και πολύ επιτυχημένων ταινιών που πιστεύω πως αξίζουν το χρόνο μας. Ξεκινώντας από το 1994 και το “τέρας” της κωμωδίας, Ρομπέρτο Μπενίνι, θα φτάσουμε στο πολύ κοντινό μας 2017 και θα πάμε να κάνουμε τα παράπονά μας στο δήμαρχο! Άλλες 5 διεθνείς επιτυχίες της αγαπημένης Ιταλίας λοιπόν, στο πιάτο μας…
Βuon appetito!
Ο άνθρωπος είναι παλαβός, δεν το συζητώ, αλλά στη συγκεκριμένη ταινία πραγματικά οργιάζει! Ρεσιτάλ ιταλικής τρέλας και ξεκαρδιστικής κωμωδίας από τον Ρομπέρτο Μπενίνι σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές κωμωδίες της Ιταλίας που πρόκειται να σας μείνει αξέχαστη. Mε στοιχεία γκροτέσκο, φαρσοκωμωδίας και commedia dell’ arte, ο Ρομπέρτο Μπενίνι θα σας παρασύρει με την αστείρευτη ενέργειά του, τις δίχως τέλος γκάφες του και φυσικά τις παρεξηγήσεις που δε σταματάνε μέχρι το τέλος της ταινίας.
Ο Λόρις (Μπενίνι) είναι ένας άφραγκος απατεωνίσκος που έχει σκαρφιστεί χίλιους δύο τρόπους για να τη βγάζει τσάμπα. Εντωμεταξύ στην πόλη κυκλοφορεί ένας επικίνδυνος «δράκος» που βιάζει και σκοτώνει γυναίκες, όμως μέσα από μια σειρά ατυχών συμπτώσεων, η αστυνομία θα πιστέψει πως αυτός ο επικίνδυνος δολοφόνος είναι ο Λόρις! Έτσι, ξεκινάει μια στενή παρακολούθηση και ένα κυνηγητό που θα φέρει το ένα ευτράπελο μετά το άλλο και θα σας κάνει να κλάψετε από τα γέλια.
Σενάριο και σκηνοθεσία του Μπενίνι ως συνήθως και συμπρωταγωνίστρια η γυναίκα του (Nicoletta Braschi) για ακόμα μία φορά. Ο Μπενίνι κέρδισε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στα ιταλικά βραβεία εκείνη χρονιά και δικαίως αφού ο άνθρωπος είναι από μόνος ένα εγχειρίδιο κωμωδίας σε αυτήν την ταινία. Δεν παίζεται, δεν παλεύεται, είναι ένας σίφουνας μέσα στη οθόνη μας!
Ο Τζουζέπε Τορνατόρε μας συγκινεί για άλλη μια φορά με μια συγκλονιστική ταινία που παρόλο που έχει γυριστεί στην αγγλική γλώσσα και έχει ως πρωταγωνιστή της τον εκπληκτικό Τιμ Ροθ, μη γελιέστε, είναι ιταλική. Βασισμένη στον υπέροχο θεατρικό μονόλογο “Novecento” του Alessandro Baricco και με τη μουσική του εξαιρετικού Ennio Morricone, η ταινία καταφέρνει να συγκινήσει και να καθηλώσει τον θεατή.
Η ιστορία ξεκινάει όταν την πρωτοχρονιά του έτους 1900, ακριβώς πάνω στην αλλαγή του αιώνα βρίσκεται στο καράβι εγκαταλελειμμένο ένα μωράκι. Ένας καλόκαρδος εργάτης του πλοίου θα το πάρει και θα το μεγαλώσει σαν δικό του. Το μικρό αγοράκι θα “βαφτιστεί” 1900 λόγω της σημαδιακής ημερομηνίας που βρέθηκε πάνω στο καράβι. Ο 1900 θα ζήσει όλη του τη ζωή μέσα στο καράβι. Δεν θα πατήσει το πόδι του ούτε μία φορά στη στεριά η οποία τον τρομάζει, γιατί του φαίνεται χαώδης και επικίνδυνη. Για εκείνον η ζωή ξεκινάει και τελειώνει ανάμεσα στη πλώρη και στην πρύμνη ενός καραβιού. Εκεί είναι η πατρίδα του. Όμως δεν είναι μόνο αυτό που κάνει τον 1900 τόσο ξεχωριστό. Ο 1900 έχει ένα μοναδικό πηγαίο ταλέντο στο πιάνο. Χωρίς να του διδάξει ποτέ κανείς τίποτα, όταν ακουμπάει τα χέρια του πάνω στα πλήκτρα βάζει κάτω τους μεγαλύτερους πιανίστες του κόσμου! Έτσι η φήμη του εξαπλώνεται παντού και γρήγορα γίνεται ένας πραγματικός θρύλος!
”Αυτό που έπαιζε, δεν είχε γραφτεί πουθενά, δε το είχε ακούσει άνθρωπος… Έπαιζε τη ”μουσική του Ωκεανού”…”
Αξίζει πραγματικά να τη δείτε, για το συγκινητικό story, για την ποιητική σκηνοθεσία, για τις ανατριχιαστικές ερμηνείες, για την υπέροχη μουσική…. για όλα τέλος πάντων!
Ο Jep Gamberdella είναι ένας γοητευτικός άντρας, που παρόλο που έχει περάσει πια τα 60, απολαμβάνει στο μέγιστο τη «dolce vita» της πανέμορφης Ρώμης. Παρευρίσκεται σε εκκεντρικά δείπνα και πλούσια πάρτι, κάνοντας μια ζωή φιλήδονη και ασύδοτη. Είναι ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος και αμετανόητος γόης. Στα νιάτα του είχε γράψει ένα και μοναδικό μυθιστόρημα που του εξασφάλισε το λογοτεχνικό βραβείο και μία φήμη την οποία εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, χωρίς όμως να έχει την ανάλογη συγγραφική συνέχεια. Κρύβει τη ματαιότητα που νιώθει κάτω από τη μάσκα του κυνισμού και έχει έναν πικρόχολο σαρκασμό για τα πάντα γύρω του. Είναι στοιχειωμένος από τις αναμνήσεις του, προσπαθεί να ξεπεράσει την αποστροφή που νιώθει για τον εαυτό του και όλα αυτά με φόντο την εκθαμβωτική αιώνια πόλη. Τόσο όμορφη, που προκαλεί λιποθυμία σε ένα Γιαπωνέζο τουρίστα!
Ο Πάολο Σορεντίνο δημιουργεί ένα αριστούργημα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η έγχρωμη συνέχεια του κλασσικής ταινίας του Φεντερίκο Φελίνι “Dolce Vita”, ή ως φόρος τιμής αν θέλετε στον ιστορικό αυτό σκηνοθέτη της Ιταλίας…
“Εδώ και καιρό σκεφτόμουν μια ταινία που να ψηλαφίζει τις αντιφάσεις, τις ομορφιές, τις σκηνές που έχω δει και τους ανθρώπους που έχω συναντήσει στη Ρώμη. Είναι μια εκπληκτική πόλη, κατευναστική και ταυτόχρονα γεμάτη από κρυφούς κινδύνους. Λέγοντας κινδύνους, εννοώ τις πνευματικές περιπέτειες που δεν οδηγούν πουθενά. Αρχικά, ήταν ένα φιλόδοξο σχέδιο χωρίς όρια, που το ανέβαλλα συνεχώς μέχρι που βρήκα το συνδετικό στοιχείο που θα μπορούσε να δώσει ζωή σε αυτό το ρωμαϊκό σύμπαν. Και το στοιχείο αυτό ήταν ο χαρακτήρας του Jep Gambardella, το τελευταίο κομμάτι του παζλ, που έκανε την όλη ιδέα της ταινίας δυνατή και λιγότερο συγκεχυμένη”, Πάολο Σορεντίνο
Απλό και πρωτότυπο ταυτόχρονα, μια διαφορετική ιδέα για ταινία που κάλλιστα θα μπορούσε να ήτανε και θεατρικό έργο. Κι αυτό το λέω γιατί είναι εξολοκλήρου γυρισμένη μέσα σε ένα σπίτι, με μοναδικούς ηθοποιούς την παρέα των πρωταγωνιστών. Λίγοι και καλοί λοιπόν, χαμηλό budget αλλά καθόλου χαμηλής ποιότητας ταινία. Αντιθέτως είναι μια ταινία που κρατάει το θεατή σε εγρήγορση, έχει ανατροπές, έχει πολύ γέλιο, αλλά και πολύ προβληματισμό. Εσείς ας πούμε, πόσο ειλικρινής είστε με τους φίλους σας; Tα ξέρουν όλα για σας; Mήπως υπάρχουν πράγματα που τους κρύβετε; Tι θα γινόταν αν ένα βράδυ μαζευόσασταν όλοι μαζί και διαβάζατε φωναχτά όλα τα μηνύματα που σας έρχονταν στο κινητό και βάζατε σε ανοιχτή ακρόαση όλες τις κλήσεις; Αυτό ακριβώς κάνει το team των Ιταλών πρωταγωνιστών στην ταινία, ξεκινώντας ένα παιχνίδι που ξεκινάει για πλάκα, αλλά καταλήγει σε καταστροφή!
Η σκηνοθεσία είναι του χαρισματικού Paolo Genovese, ενώ το σενάριο υπογράφουν τέσσερις σεναριογράφοι, μεταξύ των οποίων κι ο ίδιος ο Genovese. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα που πραγματικά αξίζει το χρόνο σας. Δεν είναι τυχαίο που το σενάριο ζητήθηκε και από την Ελλάδα και από την Ισπανία. To 2016 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Αθερίδη με τον τίτλο “Οι τέλειοι ξένοι” και το 2017 κυκλοφόρησε στην Ισπανία σε σκηνοθεσία Álex de la Iglesia με τον τίτλο “Perfectos desconocidos” . Και στις τρεις περιπτώσεις η ταινία είναι πολύ καλή και την προτείνω ανεπιφύλακτα, αν και το αυθεντικό έχει πάντα άλλη χάρη, πως να το κάνουμε!
Όλοι ξέρουμε πως είναι να δίνει υποσχέσεις ένας πολιτικός πριν βγει στις εκλογές, τις οποίες όμως προφανώς και δεν τηρεί μετά την εκλογή του. Το έχουμε βιώσει τόσες φορές εξάλλου, έτσι δεν είναι; Tι γίνεται όμως αν τελικά γίνει η ανατροπή και ο εκλεχθής αποφασίσει όντως να τις τηρήσει; Εμείς που γκρινιάζουμε μέρα νύχτα για τη διαφθορά και την αναλγησία του κράτους, θα μπορούσαμε τελικά να αποδεχτούμε έναν αδιάφθορο πολιτικό που ακολουθεί κατά γράμμα το νόμο; Θα μπορούσαμε να γίνουμε υπεύθυνοι και νομοταγείς πολίτες; Μην ξεχνάμε πως ούτε οι Ιταλοί αλλά ούτε κι εμείς οι Έλληνες φημιζόμαστε γι’ αυτή μας την ικανότητα…
Η ιστορία ξεκινά όταν οι δημότες ενός μικρού χωριού της Σικελίας κάνουν την υπέρβαση και δεν ψηφίζουν τον διεφθαρμένο, παλαιοκομματικό δήμαρχο, αλλά έναν νέο, ιδεαλιστή και έντιμο δάσκαλο που υπόσχεται δικαιοσύνη και πάταξη της διαφθοράς. Όλα βαίνουν καλώς μέχρι τη στιγμή που ο δάσκαλος πράγματι θα κάνει πράξη τις υποσχέσεις του (ο αλήτης!) και οι αγανακτισμένοι κάτοικοι θα ξεσηκωθούν!
Μια τρελή- τρελή κωμωδία από το αχώριστο δίδυμο Φικάρα, Πικόνε, με τους ίδιους να σκηνοθετούν αλλά και να πρωταγωνιστούν σε μία ταινία που σχολιάζει δριμύτατα την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ιταλία, τη νοοτροπία των Ιταλών και όλο αυτό το σύστημα της διαφθοράς και της παρανομίας που εδώ και πολλά χρόνια έχει γίνει μάστιγα. Αν σας άρεσε το “Που πάω Θεέ μου” (QUO VADO), ε τότε σίγουρα θα αγαπήσετε και αυτήν την ταινία και θα γελάσετε με την ψυχή σας! Δείτε την επειγόντως!