Ο παρασημοφορημένος ντετέκτιβ Rey Archer και ο συνάδελφος του, ο ειδικός στη σκιαγράφηση του προφίλ εγκληματιών Will Ruiney, αναλαμβάνουν να πιάσουν έναν εκ των πλέον διαβόητων κατά συρροή δολοφόνων της πόλης. Ο ψυχοπαθής αυτός δολοφόνος παίζει μια διεστραμμένη εκδοχή του παιδικού παιχνιδιού Δήμιος. Την ίδια ώρα, η δημοσιογράφος Christi Davies έχει πάρει στο κατόπι τους δύο ντετέκτιβ, προσπαθώντας να καλύψει καλύτερα την υπόθεση.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Μια περιπέτεια με νότες μυστηρίου και ατμόσφαιρα που να θυμίζει θρίλερ. Μια ιστορία που έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε, είναι εδώ να επιβεβαιώσει ότι τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά εκεί στο Hollywood. Έμπνευση δεν έχει κανείς για να γράψει ένα σενάριο της προκοπής και αρχίζουν να εμπνέονται από παιδικά παιχνίδια που έχουμε παίξει όλοι κατά καιρούς. Ναι, παιδιά δεν κάνω πλάκα, το συγκεκριμένο σενάριο είναι εμπνευσμένο από το διάσημο παιχνίδι, την κρεμάλα.
Δεν θέλω να σας κουράσω με το τι και ποιος, γιατί τα γράφω στην εισαγωγή. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι το πόσο άνευρο και καθόλου αγωνιώδες ήταν, το πόσο προβλέψιμο και ρηχό σε σημείο που δεν πάει άλλο. Ένας κλασικά καταπιεσμένος άνθρωπος αναστατώνει τους πάντες και το αποτέλεσμα μας χαλάει την διάθεση, δεν μας προσφέρει τίποτα απολύτως, ενώ θα μπορούσαν να μην το έχουν γυρίσει καν και να είμαστε όλοι ευτυχείς.
Ηθικό δίδαγμα; Κανένα απολύτως! Αν όμως θα έπρεπε να διαλέξω κάτι να σας πω θα ήταν αυτό. Μην εντυπωσιάζεστε από τα δυνατά ονόματα που παίζουν στην εκάστοτε ταινία. Είναι οι “κράχτες”. Άφησαν σαφές υπονοούμενο ότι θα έχει και συνέχεια!
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ο Johnny Martin σαν σκηνοθέτης δεν μπορώ να πω ότι δεν έκανε την δουλειά του, αλλά μέχρι εκεί. Ούτε μας εντυπωσίασε, ούτε μας απογοήτευσε τελείως. Μέτρια και απαραίτητα ήταν τα βήματα του. Οι διάλογοι ήταν το λιγότερο για γέλια. Πολλές φορές δεν ταίριαζαν μεταξύ τους και σ’ έκαναν να νομίζεις πως κάτι έχασες, ενώ δεν ήταν έτσι. Αδιάφοροι, κουραστικοί σε σημείο που παρακαλάς να μη μιλούσαν καθόλου. Γι’ αυτό ευθύνονται οι Michael Caissie, Charles Huttinger, που έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν για να μας νευριάσουν.
Για τον Al Pacino, τι να πω; Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι, μετά από εννιά φορές που έχει υποδυθεί τον ντετέκτιβ, βαρέθηκε και η κούραση είναι σχεδιασμένη επάνω του. Δεν κουράστηκε να μας πείσει, γιατί κατάλαβε ότι και το σενάριο δεν είχε δύναμη και οι υπόλοιποι συντελεστές και συνάδελφοι, δεν έλεγαν καθόλου μα καθόλου. Έτσι λοιπόν θα αναφερθώ στα γρήγορα για όλους (τους βασικούς). Για παράδειγμα ο Karl Urban ( Star Trek – Lord of the Rings), ήταν που μας την χάλασε τελείως. Ερμηνεία, καθόλου μα καθόλου. Πραγματικά ήταν πολύ άδειος και δεν μας έπεισε. Στην ίδια φάση ήταν και η Britany Snow (Pitch Perfect), που υποδύθηκε τον ρόλο της δημοσιογράφου Christie Davis. Δεν σχολιάζω περαιτέρω. Στον ρόλο του Hangman έχουμε τον Joe Anderson.
Μουσική εξαπάτηση δέχθηκα και πείσθηκα να δω την ταινία, από το trailer. Σε εξαιρετική διασκευή το “The house of the Rising Sun”, σε προκαλεί και σε κάνει να γουστάρεις να δεις την ταινία. Η εν λόγω διασκευή έπαιζε χαμηλά, στο ραδιόφωνο ενός αυτοκινήτου. Μετά μόνο πιστολιές και καταδίωξη.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Γιατί σου αρέσει ο Al Pacino και δεν χάνεις ταινία του. Γιατί θες να δεις μια περιπέτεια, που να μη σε νοιάζει το σενάριο. Έτσι απλά να περνάει η ώρα και να έχει μέσα λίγο έγκλημα, λίγο σασπένς και κατιτίς λίγο να σιχαθούμε για να λέμε ότι ήταν θρίλερ (πέρασε και δεν ακούμπησε). Γιατί σε έψησε το κομμάτι στο trailer.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ:
ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ
ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
22 Δεκεμβρίου 2017
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ (GR)
08 Μαρτίου 2018
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
98 λεπτά