Ford v Ferrari (Le Mans ’66) (2019)

Μετά την αποτυχημένη απόπειρα εξαγοράς της Ferrari από την Ford, ο ιδιοκτήτης της, νιώθοντας εξαπατημένος και γελοιοποιημένος, κηρύσσει πόλεμο εναντίον της, με σκοπό τη διάσωση της τιμής του και την εδραίωση της θέσης του ως πρωτοπόρου στον τομέα. Η ιστορία διαπλέκει τον προσωπικό μόχθο και τη διορατικότητα του κατασκευαστή αυτοκινήτων Κάρολ Σέλμπυ με την αγωνιστική τετραπερατοσύνη και τον άστατο χαρακτήρα του οδηγού και μηχανικού Κεν Μάιλς.

Δίχως προηγούμενη εμπειρία και, χαμένη στον ερεβώδες κόσμο των (άσχετων) στελεχών και της αδικαιολόγητης έπαρσης, η Ford μοχθεί κάπως σπασμωδικά να πετύχει κάτι που εκ πρώτης όψεως μοιάζει ανέφικτο: όχι απλώς την κατάκτηση της νίκης στον πιο απαιτητικό αγώνα μηχανοκίνητου αθλητισμού, αλλά και τη συντριβή του ανταγωνισμού, την ταπείνωση, δηλαδή, των αλαζόνων και ακράδαντα πιο αποτελεσματικών Ιταλών.

Κόντρα σε όλα, κυριολεκτικά, όπως επισημαίνει και η ελληνική απόδοση του τίτλου, ο Κάρολ Σέλμπυ, ένας εργατικός και ευφυής σχεδιαστής αυτοκινήτων, αναλαμβάνει την αφόρητα πιεστική εργασία της επίτευξης αυτού του σκοπού. Κοντά του, ο παθιασμένος Κεν Μάιλς, δεν μοιάζει το κατάλληλο άτομο για να συνδράμει στην πραγματοποίηση αυτού του οράματος: απείθαρχος, παρορμητικός και εριστικός, τρομάζει τους γραφειάδες παρατρεχάμενους επιβλέποντες της Ford. Διατηρεί, παρόλα αυτά, δύο αδιαμφισβήτητα προτερήματα, την κτηνώδη ικανότητά του πίσω από το τιμόνι και την εμπειρία στη διαπίστωση των κατασκευαστικών ατοπημάτων.

Οι δύο τους θα παραμερίσουν προσωπικές αγκυλώσεις και εγωϊσμούς, αφού διακατέχονται από μια κοινή αγάπη για το αντικείμενό τους και μια έντονη ανάγκη να αποδείξουν την αξία τους. Πλήρως προσηλωμένοι, αθεράπευτα ρομαντικοί, σαγηνευτικά θρασείς και τρανώς επίμονοι, θα μεταδώσουν το αγωνιστικό πνεύμα στους ανωτέρους τους, με τους οποίους τους χωρίζει κυρίως η έννοια της πρακτικότητας, που απουσιάζει πλήρως από τη λήψη αποφάσεων και τις αναίτιες- συχνά επιζήμιες- παρεμβάσεις τους.

Έχουμε, λοιπόν, μια ταινία που μιλά για την αλληλοκατανόηση δύο αντρών με διαφορετικό σκεπτικό, που σχολιάζει τη δυναμική της αρμονικής συνεργασίας σε συνθήκες υπερβολικής πίεσης και τονίζει τη σημασία της αφοσίωσης και του αμοιβαίου σεβασμού όταν διακυβεύονται υπόληψη και παρακαταθήκη. Δεν πρόκειται για εμμονικό παραλογισμό: Η καθολική αναγνώριση απορρέι από την επικράτηση, μόνο η προβολή της ανωτερότητας ουσιαστικά θα διασαλεύσει μια καθεστηκυία τάξη. Την τάξη της πρωτοκαθεδρίας της Ferrari, που επαιρόταν όχι μόνο για την εκθαμβωτική εξωτερική εμφάνιση των δημιουργημάτων της, μα επίσης και για τις εξωπραγματικές, αποστομωτικές επιδόσεις τους.

Αν κάπου παραπαίει το οικοδόμημα του σεναρίου, είναι στην υπανάπτυξη των σχέσεων μερικών χαρακτήρων. Έτσι, ένας άπλερος συναισθηματισμός ξεφυτρώνει σε ορισμένα σημεία του φιλμ, με τους πρωταγωνιστές να εξομαλύνουν αμυδρά την προχειρότητα των συγκεκριμένων σεκάνς, χάρη στην υποκριτική τους δεινότητα. Πάντως, ποτέ το έργο δεν απεμπλέκεται από την νοικοκυρεμένη βασιμότητά του, ούτε ανατρέπει όσα χτίζει· αντιθέτως, στοιχειοθετεί επαρκώς δράσεις και αποφάσεις και στέκεται στα σημεία που περιπλέκουν ακανθώδη ζητήματα με προσήνεια και ευαισθησία.