Downsizing (2017)

Η επιστροφή του Payne μετά από 4 χρόνια απουσίας από την μεγάλη οθόνη είναι γεγονός. Μετά το μελαγχολικό και ιδιαίτερα φιλοσοφημένο Nebraska, δημιουργεί μία ταινία σατιρικού χαρακτήρα με αρκετό χιούμορ και όπως πάντα αρκετά κοινωνικά μηνύματα. Στο “μικροσκόπιο” του βάζει αρχικά ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια, αυτό του υπερπληθυσμού και μέσω αυτού επεκτείνεται σε περαιτέρω προβληματισμούς (οικονομική κρίση, ανθρώπινη απληστία, η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης στην αμερικανική κοινωνία κ.α.). Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί παρατίθενται με ειρωνικό τόνο και αρκετό σαρκασμό. Αρνητικό στην θεματολογία της ταινίας είναι η προσπάθεια να στριμώξει ο δημιουργός ένα οικολογικό μήνυμα στο τέλος με σκοπό να εξυπηρετήσει κατά κάποιον τρόπο την συμβουλή ζωής που θέλει να δώσει στον θεατή. Αυτό είναι αρνητικό γιατί το κάνει με έναν απότομο και άτσαλο τρόπο, δείχνοντας μία έλλειψη έμπνευσης στο κομμάτι σύνδεσης των γεγονότων. Επιπλέον, ο σκηνοθέτης λόγω του θετικού μηνύματος που θέλει να αφήσει, “πέφτει” στην παγίδα του λίγο τετριμμένου, χωρίς βέβαια να επηρεάζει αυτό σε μεγάλο βαθμό την γενικότερη εικόνα της ταινίας.

Θετικό, σίγουρα αποτελεί η καλή ισορρόπηση ανάμεσα στην σοβαρότητα και το κωμικό-ειρωνικό στοιχείο, με τους ιδιαίτερα ευφυής παραλληλισμούς και το πλήθος ατακών που αντιστοιχούν σε ωμές αλήθειες που δύσκολα παραδέχεται και αποδέχεται η πλειονότητα των ανθρώπων. Επιπλέον, ο “μικρόκοσμος” στον οποίο θέλει να μας κάνει να εισέλθουμε ο Payne είναι πολύ ομαλά σχεδιασμένος η χρήση των εφέ γίνεται προσεκτικά, με μέτρο και αποδίδει, νομίζω, την “εικόνα” όπως την είχε στο μυαλό του.