Dolemite Is My Name (2019)

Βασισμένο στην πραγματική ιστορία του “Νονού της Ραπ”, του ανθρώπου που οι ρυθμικές εξιστορήσεις που τoν κατέστησαν λαοφιλή εξελίχθηκαν στο κυρίαρχο μουσικό είδος των ημερών μας, το “Dolemite Is My Name” δε διαφέρει πολύ από τις κοινές, χιλιοειπωμένες ιστορίες εκπλήρωσης του Αμερικανικού Ονείρου. Η ειδοποιός διαφορά που του εξασφαλίζει το καλλιτεχνικό αντίκτυπο που αναζητά είναι η πρωταγωνιστική του φιγούρα, ο Eddie Murphy, ο οποίος ενσαρκώνει τον θρύλο των blaxploitation ταινιών με μπρίο και ασυναγώνιστο κέφι, δίνοντας στην ταινία μια ευχάριστη διάθεση που δεν την εγκαταλείπει ποτέ στα 118 λεπτά της.

Ο πραγματικός Rudy Ray Moore υπήρξε υπόδειγμα αισιοδοξίας και συνεχούς προσπάθειας. Με κάθε νέα ιδέα αναρριπιζόταν η πιθανότητα να κερδίσει τη φήμη που τόσο επιθυμούσε, κάθε πρόταση που κατέθετε σε μουσικούς παραγωγούς τη στήριζε με παροιμιώδη πίστη. Οι ατέλειωτες απορρίψεις και οι προτροπές των φίλων του για παραίτηση και συμβιβασμό με την τραχύτητα της ρουτίνας δεν νέκρωσαν ποτέ την αδάμαστη θέλησή του για ανέλιξη, την οποία εν τέλει πέτυχε χάρη σε έναν…ζητιάνο! Ο Ρίκο, ένας άστεγος της γειτονιάς που εργαζόταν ο Moore συνήθιζε να μιλάει για τον “Dolemite”, μια περσόνα που εκφραζόταν χυδαία και προκλητικά, σκαρώνοντας στιχάκια με ομοιοκαταληξία. Όταν ο Moore διαπίστωσε πως αυτές οι ιστορίες θα μπορούσαν να του χαρίσουν το εισιτήριο για την επιτυχία, τον κάλεσε σπίτι του, τον κέρασε κρασί και του δώρισε μερικά χρήματα, ώστε να καταγράψει τα πάντα!

Αυτή η απίθανη ιστορία αναθάλλεται κινηματογραφικά από το Netflix, δίχως διάθεση για ανάδειξη των κοινωνικών συνθηκών της εποχής. Το blaxpoitation, όρος που δημιουργήθηκε για να εξηγήσει τη μαζική παραγωγή ταινιών που στελεχώνονταν από έγχρωμους και απευθύνονταν σχεδόν αποκλειστικά σε αυτούς, άνθισε τη δεκαετία του’70, παραχωρώντας βήμα σε μια κοινότητα που είχε φιμωθεί με καθαρά ρατσιστικά κριτήρια. Δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως η επιτυχία των ταινιών συνέβαλε στη σταδιακή ένταξη των μαύρων στις εμπορικές παραγωγές και απελευθέρωσε τα στούντιο από την απαράδεκτη μικροψυχία τους. Αυτή η αδιάντροπη στάση αποκλεισμού είχε τις ρίζες της σε ένα νοσηρό ηθικό κώδικα που είχε άτυπα θεσπιστεί και τα στούντιο μεριμνούσαν για την τήρησή του, ώστε να διαφυλάξουν την εμπορικότητα των έργων τους. Η απρόσμενη επιτυχία φιλμ σαν το “Dolemite” πίεσε για την άρση των διαχωριστικών πολιτικών, βοηθώντας στη μελλοντική επαρκέστερη εκπροσώπηση της κουλτούρας των έγχρωμων συνολικά στο πεδίο των τεχνών.

Παρότι δεδομένα το υπόβαθρο της ιστορίας μένει ανεκμετάλλευτο, η ταινία πετυχαίνει την ανάδειξη ενός ανθρώπου με ακατάβλητη θέληση, διατεθειμένο να υπομείνει κακουχίες, ώστε να υλοποιήσει το όραμά του. Και, ενώ προφανώς σφετερίστηκε το αρχικό υλικό με το οποίο κατέκτησε τις πρώτες του δόξες, κατάφερε να μεγαλουργήσει, αφού απέφυγε τις κακοτοπιές επιδέξια και όρθωσε το ανάστημά του απέναντι σε όσους πρόβαλλαν κάθε είδους επιχειρήματα, προκειμένου να τον μεταπείσουν για το ανώφελο των δράσεών του. Επιπλέον, άξια αναφοράς είναι και η συνεισφορά του στη στήριξη των κοντινών του ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους αποκαρδιώθηκαν με τα υποτιμητικά σχόλια που εκσφενδονίζονταν εναντίον τους και δε θα πείθονταν ποτέ να διακινδυνεύσουν την υστεροφημία τους, αν δεν είχαν ένα άτομο σαν τον Moore να τους εμπνέει με την επιμονή και το αδιάλλακτο του χαρακτήρα του.