Coco (2017)

Μικροί και μεγάλοι καθίστε αναπαυτικά, πάρτε δίπλα σας τ’ απαραίτητα και ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι μακρινό. Εν αρχή, θα περάσουμε τον Ατλαντικό Ωκεανό και θα προσγειωθούμε στο Mexico, γνωρίζοντας ένα από τα καλύτερα animation που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Στη συνέχεια η Pixar Animation Studios, μαζί με τον σκηνοθέτη και εμπνευστή της εκπληκτικής ιστορίας μας, Lee Unkrich, μας ταξιδεύουν στην Γη των Νεκρών. Δεν πιστεύω να τρομάξατε; Μη σας πτοεί το άκουσμα, απλά επικεντρωθείτε στην υπέροχη εμπειρία που μας χαρίζουν οι δημιουργοί και μαζί τους αφεθείτε σε ένα υπέροχο μουσικό και ευαίσθητο ταξίδι.

Κεντρικός μας ήρωας είναι ο μικρός Miguel Rivera, βέρος Μεξικάνος στην κυριολεξία, έχει κρυφό απωθημένο να γίνει μουσικός. Ίνδαλμά του ο διάσημος της περιοχής Ernesto de la Cruz, ένας ταλαντούχος τραγουδιστής αλλά και ηθοποιός. Η οικογένεια του Miguel, έχει απαγορέψει σε τρεις γενιές απογόνων να ακούν την οποιαδήποτε μουσική και όχι μόνο. Ό,τι έχει σχέση με τραγούδι, μελωδία και τα σύνεργα που παράγουν ήχους καταστρέφεται. Η επανάσταση ήρθε από τον μικρό Miguel που ήθελε να μοιάσει στο ίνδαλμά του και από εκεί κι έπειτα ξεκινάει ένα φαντασμαγορικό ταξίδι στην αναζήτηση της αλήθειας, της προσπάθειας, των αξιών, των παραδόσεων αλλά και την γνωριμία μας με την Χώρα Των Νεκρών.

Η ταινία κάνει συνεχώς όμορφα σκαμπανεβάσματα σε κύρια ζητήματα που μας αφορούν όλους. Παίζει με συναισθήματα και προκαλεί ανακατατάξεις από την μια στιγμή στην άλλη. Τα κίνητρα που δίνουν ώθηση για να κάνεις τα όνειρα σου αληθινά, αν και στηρίζονται σε ανθρώπους που τους έχεις πιο ψηλά και από την ίδια σου την οικογένεια, αρχίζουν τελικά ν’ αλλάζουν. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε οι περισσότεροι, αλλά είναι πολύ έντονο το συναίσθημα που έχεις όταν θαυμάζεις κάποιον. Εκτός του ότι θέλεις να του μοιάσεις, τον θεοποιείς μέσα σου και ονειρεύεσαι τα πιο τρελά σενάρια.

Γεμίζεις χαρά και ευτυχία, φτερουγίζει η καρδιά σου και η εσωτερική λάμψη που έχεις, αρχίζεις να ακτινοβολείς από μέσα προς τα έξω. Τώρα το δύσκολο κομμάτι είναι όταν φτάνει η ώρα και η στιγμή που θα απομυθοποιήσεις το πρόσωπο αυτό. Εκεί χάνεις τον κόσμο όλο. Όταν μαθαίνεις την αλήθεια, για το τι μέρος του λόγου είναι. Αυτό εν τέλει, σου δίνει την δυνατότητα να καταλάβεις ότι οι πραγματικοί ήρωες και άξιοι θαυμασμού, είναι τα μέλη της οικογένειας σου που είναι πάντα εκεί και σε στηρίζουν, αλλά και σ ‘αγαπούν γι’ αυτό που είσαι. Όλοι οι υπόλοιποι απλά είναι “ενεργειακά βαμπίρ”, που θέλουν να πάρουν από σένα και μετά να σε πετάξουν, χωρίς δεύτερη σκέψη σ’ ένα βουνό από ψέματα.

Και όλο αυτό το μαθαίνει ο ήρωας μας όταν με πείσμα και επιμονή καταφέρνει να προσεγγίσει τον άνθρωπο που θαυμάζει, αλλά τότε αποκαλύπτεται η αλήθεια. Συμβολικό μπορώ να πω, το ότι διάλεξαν το ταξίδι στην Χώρα Των Νεκρών. Είναι ένας παραλληλισμός πως η αλήθεια κρύβεται πάντα στους προγόνους αλλά και στα άδυτα της ψυχής μας. Δηλαδή βαθιά μέσα μας!