Close (2022)

Ο Λέο και ο Ρεμι είναι δύο δεκατριάχρονα παιδιά. Παίζουν κάθε μέρα μαζί, κοιμούνται μαζί, βοηθούν στην καλλιέργεια της φύσης τους γονείς του Λέο, περνάνε το καλοκαίρι τους ανέμελα και ευχάριστα, τρέχουν στην ατελείωτη φύση των τουλιπών της Ολλανδίας, όπως όλα τα παιδιά, σαν μία ψυχή, ενωμένοι και απόλυτα εναρμονισμένη με τη γη, όπως και οι ίδιοι είναι σπόροι της γης, είναι παιδιά. Όταν η περίοδος χάριτος τελειώσει, θα πάνε στο γυμνάσιο, η υπερβολικά, για κάποιους, κοντινή σχέση τους, χλευάζεται απ’ τους νέους συμμαθητές τους, μέχρι και απ’ τα κορίτσια, που τους ρωτάνε αν τα έχουν, γελώντας. Ο Λέο αποφασίζει να απομακρυνθεί απ’ το Ρεμί λόγω των αρνητικών σχολίων, θέλει να ενταχθεί με το υπόλοιπο σύνολο γιατί θεωρεί πως έτσι θα νιώσει την αποδοχή απ’ το μεγαλύτερο μέρος του σχολείου, ξεκινάει χόκευ, παίζει ποδόσφαιρο, μιλάει για κορίτσια, όπως φυσιολογικά, θα πει κάποιος, όλα τα αγόρια σ’ αυτή την ηλικία. Ο Ρεμί όμως “μένει” πίσω, δεν καταλαβαίνει το λόγο που έχει αποστασιοποιηθεί ο Λέο, δεν ξαπλώνουν πια μαζί, δεν αγγίζει ο ένας τον άλλον, κοιμούνται σε διαφορετικό κρεβάτι.

Αν θέλουμε να απομονώσουμε τις θεματικές που θέλει να θίξει η ταινία θα πρέπει να την  χωρίσουμε σε δύο μέρη. Το ένα αποτελεί την αρχή, την ιδιαίτερη σχέση των δύο παιδιών, το δέσιμο που υπάρχει μεταξύ των οικογενειών, στην ουσία οι γονείς του Ρεμί έχουν υιοθετήσει τον Λέο. Στο σχολείο, έρχεται η απότομη μετάβαση, απ’ την παιδικότητα στην προ εφηβεία, που πρέπει να αρχίσεις να “μετράς” και να δείχνεις δυνατός στα μάτια των άλλων, όχι “αδερφούλα” όπως τους αποκαλούν τα παιδιά στην τάξη. Νομίζω πως ο Lukas Dhont και ο συνσεναριογράφος του Angelo Tijssens προβάλουν τα προβλήματα της συγκεκριμένης μετάβασης, μαζί με την ευαισθησία της ηλικίας και την παιδική καρδιά, που τα αντιμετωπίζει όλα στον υπερθετικό βαθμό του, κατασκευάζουν μια αληθινή, ευαίσθητη εικόνα για την είσοδο σε μια άγνωστη συνθήκη.

Στο δεύτερο μέρος της, όταν θα συμβεί το τραγικό γεγονός, όλοι θα γονατίσουν μπροστά στις καταστάσεις, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την απώλεια, να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, οπότε για τον Λέο έχει έρθει η ώρα να ωριμάσει βίαια, και μ’ αυτό τον τρόπο να βοηθήσει τους γονείς του Ρεμί να αντεπεξέλθουν στην άδεια πλέον ζωή τους, να καταπολεμήσουν την απώλεια, ίσως στον Λέο να βρουν ένα νέο γιο και ο Λέο να βρει σε εκείνους νέους φίλους, ποτέ δεν θα ξεχάσουν τον Ρεμί. Στο τέλος, δυστυχώς φλερτάρει με τον συναισθηματικό εκβιασμό, χωρίς να χρειάζεται, η θεματολογία ήταν από μόνη της δυνατή. Δύο παιδιά που έχουν κάτι αλλά δεν έχουν κάτι, συμβαίνουν πράγματα στην παιδική τους καρδιά. Η ανακάλυψη του παιδικού μυαλού από μόνη της κρατάει το ενδιαφέρον.