Anomalisa (2015)

Χωρίς να έχω διάθεση να παρεξηγηθώ ή να εξηγήσω λεπτομερώς τον τρόπο που κριτικάρω και αξιολογώ μία ταινία, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι σημαντικό. Σιχαίνομαι κάθε τι ελιτίστικο! Αυτό το είδος μετριότητας που ψάχνει εναγωνίως να βρει τι δεν αρέσει στη πλατιά μάζα και το προωθεί με το στανιό, χρησιμοποιώντας ακτιβιστικούς και επαναστατικούς υπέρτιτλους.

Σε καμία των περιπτώσεων δεν θα χαρακτήριζα το Anomalisa “masterpiece”, ούτε καν μια ταινία που θα σου μείνει στη μνήμη για εσωτερική κατανάλωση. Σίγουρα η stop motion κινηματογράφησή του σε μορφή animation αποτελεί ένα από τα πολλά σημεία αναφοράς της χρονιάς, χωρίς ωστόσο να προσφέρει πρωτοτυπία ή να αναδείξει τον, κατά γενική ομολογία, πιο απλό τρόπο γυρίσματος (το ίδιο συνέβη άλλωστε και πέρυσι με το Boxtrolls).

Το σενάριο πραγματεύεται το πολύ ευαίσθητο (και μάστιγα των ημερών) θέμα της κατάθλιψης στην μέση ηλικία, προκαλώντας μου… σινεματική κατάθλιψη τόσο για την προσέγγιση, όσο και για την μασημένη τροφή που βεβιασμένα προσπάθησε να μου “πασάρει”.

Ο πρωταγωνιστής του σεναρίου (ένας bestseller συγγραφέας), χάριν μιας παρουσίασης βιβλίου του, περνά ένα βράδυ μακριά από την κατεστραμμένη οικογένεια του, προσπαθώντας να βρει λύτρωση στη πρώτη γκόμενα που θα του κάτσει. Όταν το τελευταίο γίνεται πράξη, καταλαβαίνει πως ούτε αυτό είναι η λύση στο πρόβλημά του…

Ακούει όλες τις φωνές ίδιες (εκτός της κοπέλας-θαυμάστριας που του γυάλισε), γιατί πρέπει να καταλάβεις με τον πλέον “εξόφθαλμο” τρόπο την έλλειψη ενδιαφέροντος του πάσχοντος για το οτιδήποτε, ενώ η οικογενειακή του αβαρία, προβάλεται από ένα αμήχανο τηλεφώνημα που κάνει στο σπίτι.

Στο αρτιστικό κομμάτι, οι κούκλες του cast δεν έχουν ανθρώπινα πρόσωπα, αλλά περισσότερο κάτι που μοιάζει σε προσωπείο, με το φιλμ να προσπαθεί “πρόστυχα” να παραδώσει το κοινωνικό απόφθεγμα περί απρόσωπης και υποκριτικής σημερινής κοινωνίας.

Το Anomalisa οφείλει μία συγγνώμη στους πάσχοντες από κατάθλιψη για τον παιδιάστικο τρόπο προσέγγισης της ασθένειας, μία δεύτερη συγγνώμη στους θεατές που απέφυγαν τη μασημένη τροφή του για μιάμιση περίπου ώρα (όχι δεν είμαστε αυτοί που “δεν καταλάβαμε τι ήθελε να πει”) και μία τρίτη, ειρωνική αυτή τη φορά, σ’ αυτούς που… κατάλαβαν τα υψηλά νοήματά της (την ελίτ ντε).