An Elephant Sitting Still (Da xiang xi di er zuo) (2018)

Πρόκειται για την ιστορία τεσσάρων ανθρώπων, που παλεύουν με τον εαυτό τους, την απαισιοδοξία, την απάθεια, την απελπισία, τη μοναξιά. Τέσσερις άνθρωποι που έχουν απογοητευτεί από τη ζωή και τα πολύ λίγα που αυτή τους προσφέρει. Η ταινία σε βάζει να αναρωτηθείς αν πραγματικά αξίζει να ζει κανείς μέσα σε τέτοια αθλιότητα. Η μηδενιστική ματιά του δημιουργού αποτελεί το φίλτρο μέσα από το οποίο βλέπουμε την ιστορία των ηρώων να εξελίσσεται. Χρωματίζει –ή καλύτερα αποχρωματίζει, καθώς η ταινία σε αφήνει με την εντύπωση ότι σε όλα τα πλάνα κυριαρχεί το αδιάφορο και καταθλιπτικό γκρι- τις συχνά ανυπόφορες σιωπές μεταξύ των χαρακτήρων, τις άβολες και βασανιστικά αργές συζητήσεις τους, τα ‘κενά’ βλέμματά τους, τις σκηνές βίας και θανάτου που κάθε άλλο παρά θεαματικές είναι, καθώς εσύ ο ίδιος δεν γίνεσαι ποτέ μάρτυράς τους, αφού η κάμερα φροντίζει πάντα να δείξει αλλού.

Υπάρχουν στιγμές που η υποβόσκουσα οργή των χαρακτήρων με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό τους φτάνει στο ζενίθ. Τότε ακολουθούν σκηνές που σε σχέση με την υπόλοιπη ταινία φαντάζουν σαν συναισθηματικές εκρήξεις και πάλι όμως σου αφήνουν την αίσθηση του ανικανοποίητου, την αίσθηση ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταπιεστεί σε τέτοιο βαθμό που δε δύνανται να βιώσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους στο μεγαλείο τους, είτε αυτά είναι ο θυμός και η απέχθεια είτε η αγάπη και η στοργή. Το τέλος της ταινίας σου προσφέρει την μικρότερη δυνατή κάθαρση.