Φίλτατοι φίλοι φιλμάκηδες, αυτή τη φορά διάλεξα να κάνω ένα αφιέρωμα σε έναν αγαπημένο Βρετανό σκηνοθέτη. Αυτά που έχω να σας πω, εκτός του ότι θα είναι υποκειμενικά, λόγω σεβασμού προς το είδος που υπηρετεί, θα είναι πιο πολύ αντικειμενικά. Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε πόσο σημαντική θέση κατέχει σε μια ταινία ο σκηνοθέτης. Είναι ο βασικός πυρήνας της εκάστοτε ταινίας, ο οραματιστής του σεναρίου και κατ’ επέκταση ο δημιουργός του οπτικοακουστικού υλικού που φτάνει στον θεατή.
Πολλοί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν και να καταλάβουν το σημάδι του κάθε σκηνοθέτη και γι’ αυτό τον λόγο διάλεξα να ασχοληθώ με το θέμα αυτό , για να δώσω να καταλάβουν όλοι το τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε πως υπάρχει “καλή σκηνοθεσία”. Όμως πρέπει να κάνω μια καλή έναρξη για να γνωριστούμε. Κυρίες και κύριοι έχω την τιμή αλλά και την χαρά να σας συστήσω τον Άγγλο κινηματογραφιστή σεναριογράφο, σκηνοθέτη, παραγωγό, ηθοποιό και επιχειρηματία, Guy Ritchie.
Γεννημένος στο Hatfield του Hertfordshire, βέρος Βρετανός που λέμε και με προγόνους να φτάνουν μέχρι τον βασιλιά Εδουάρδο Ι της Αγγλίας, αλλά και την Δούκισσα του Cambridge, ο μικρότερος γιος της Amber και του John-Vivian Ritchie, έγινε ένας σκηνοθέτης με τον δικό του χαρακτήρα που σου μένει λίγο πολύ αξέχαστος. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1995, φτιάχνοντας μια ταινία μικρού μήκους με το όνομα “Hard Case” η οποία αναφέρετε στον τζόγο που εντέλει δεν ήταν αυτή που έκανε αισθητή την παρουσία του στον χώρο.
Κάνοντας λοιπόν την είσοδο του το 1998 με το “Lock Stock and two Smoking Barrels”, ο Guy Ritchie ήρθε για να ταράξει τα σκηνοθετικά νερά και να αποδείξει την αξία του με τον ξεχωριστό χαρακτήρα που δίνει στις σκηνές του. Ο θεματικός πυρήνας είναι ο Βρετανικός υπόκοσμος, δοσμένος με χιούμορ που δεν ταιριάζει σε Άγγλο, με επεισοδιακές ανατροπές που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Όπλα, ναρκωτικά, “Kubrickίστικη” βία και όλα αυτά να συνοδεύονται μουσικά από ελληνικό συρτάκι. Με σκηνές αργής κίνησης (slow motion) σε κάνει να χαμογελάς πονηρά παρακολουθώντας τους Jason Statham / Nick Moran / Vinnie Jones, ενώ σιγοτραγουδάς κι εσύ το “What did you do it that thing to me”, κυνηγώντας με όλη την παρέα τις περίφημες καπνισμένες κάνες.
Συνεχίζοντας να γράφει και να σκηνοθετεί, μιας και το ίδιο έκανε και στην προηγούμενη ταινία, έρχεται να μας ταρακουνήσει για άλλη μια φορά μετά από δυο χρόνια το 2000 με την ταινία “Snatch” . Το θέμα της είναι πάλι ο υπόκοσμος της Αγγλίας, ο τζόγος των στοιχημάτων που αυτή τη φορά είναι σε παράνομους αγώνες μποξ, με Ρώσους γκάνγκστερς, με ανίκανους ερασιτέχνες ληστές που προσπαθούν να εντοπίσουν ένα τεράστιο διαμάντι 86 καρατίων. Σε όλες του τις ταινίες έχει ένα αντικείμενο που όλοι συνδέονται με αυτό και προσπαθούν ο ένας με τον άλλο να το αποκτήσουν. Κρατώντας στο δυναμικό του τον Jason Statham και Vinnie Jones, προσθέτει μέσα σε όλο τον πανικό τον Benicio Del Toro και τον Brad Pitt, παραδίδοντας άλλη μια κωμωδία εγκλήματος με συνεχείς ανατροπές. Αυτός όμως που “έκλεψε” την παράσταση ήταν ο σκύλος!
Το 2002 ήταν μια χρονιά που δεν του πήγε καθόλου γιατί κυκλοφόρησε μια ρομαντική κωμωδία σε σκηνοθεσία και σενάριο δικό του και πρωταγωνίστρια την τότε γυναίκα του, Madonna, με τίτλο “Swept Away”. Δεν αναγνωρίζεται στην ταινία η σκηνοθετική του υπεροχή και θεωρώ πως ήταν το πιο μελανό σημείο της καριέρας του. Διατηρεί την προτίμηση του στην Ελλάδα και εδώ εκτός του Ιταλού ηθοποιού Andriano Giannini, στον ρόλο του καπετάνιου έχουμε τον Έλληνα ηθοποιό Γιώργο Βογιατζή (Yorgo Voyagis).
Ευτυχώς επανέρχεται στα δεδομένα του το 2005 χαρίζοντας μας μια δυνατή ταινία με τίτλο “Revolver”. Σεναριακός δυναμίτης με κεντρικό θέμα μια πανέξυπνη ληστεία μεγαλοποσότητας κοκαΐνης. Τα ναρκωτικά είναι ένα θέμα που δεν λείπει σχεδόν από καμία ταινία του, ίσως γιατί όταν ήταν 15 ετών ήταν ο λόγος για την αποβολή του από το σχολείο Stanbridge Earls. Συνεχίζει να έχει ως πρωταγωνιστή τον Jason Statham, μιας και είναι η τελευταία ταινία που θα συνεργαστούνε, προσφέροντας μας μια δραματική περιπέτεια εγκλήματος. Ο τζόγος είναι σε πρώτο πλάνο και η ταχύτητα που μας βάζει και μας βγάζει από την φυλακή αστραπιαία. Εδώ εισάγει μια καινούργια σκηνοθετική πινελιά και μας χαρίζει ένα ανακάτεμα πραγματικού και animation.
Το 2007 κάνει μια δραματική τηλεταινία με τίτλο “Suspect”, εξετάζοντας όλους τους υπόπτους ενός εγκλήματος που διαπράχθηκε πρόσφατα, για να περάσει στην αμέσως επόμενη ταινία του που πάλι έχει γράψει ο ίδιος. Αναφέρομαι φυσικά στην ταινία “RocknRolla”. Επιλέγει ν’ αλλάξει πρόσωπα και όχι καταστάσεις, χαρίζοντας μας ένα κωμικό περιπετειώδες θρίλερ εγκλήματος με πρωταγωνιστές τους Gerard Butler / Tom Wilkinson / Tom Hardy / Mark Strong με αποκορύφωμα τον Toby Kebbell στον ρόλο του RocknRolla – Johnny Quid. Καινούργιο στοιχείο είναι η γυναικεία πρωταγωνιστική παρουσία κάτι που δεν το συνήθιζε στις παλαιότερες ταινίες του. Εεε, εντάξει με εξαίρεση εκείνη που έφτιαξε για την Madonna, για να μην τον τρώει η κρεβατομουρμούρα! Εδώ λοιπόν έχουμε την γοητευτική Thandie Newton στον ρόλο της λογίστριας Stella, η οποία έκανε την καλύτερη σκηνή σεξ που έχω δει. Πραγματικά ακόμα γελάω με την ρεαλιστικότατη σκηνοθετική του άποψη στο πως ερωτοτροπεί ένα ζευγάρι. Οι μουσικές επενδύσεις που διαλέγει ταιριάζουν πάντα γάντι στις εκάστοτε σκηνές και εδώ μας μένει στο μυαλό το κομμάτι των “The Subways – Be my Rock ‘n ‘ Roll Quin”. Το χιούμορ του ξεπερνάει πολλές φορές τις προσδοκίες μας, κάνοντας μας ν’ αναρωτιόμαστε αν όντως κατάγεται απ’ την Αγγλία. Ξεκαρδιστική η σχέση του G. Butler και του Tom Hardy. Εδώ το αντικείμενο που όλοι αναζητούν είναι ο πίνακας ενός Ρώσου μεγιστάνα.
Μεταβατική περίοδος το 2009 κάνοντας την ανατροπή για ν’ ασχοληθεί μόνο με την σκηνοθεσία του Sherlock Holmes. Κρατώντας από την προηγούμενη ταινία τον Mark Strong στον ρόλο του Lord Blackwood, εισάγει καινούργια πρόσωπα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η έκπληξη έρχεται από τον Robert Downey Jr. στον ρόλο του Sherlock, αλλά και απ’ τον Jude Law στον ρόλο του Dr. Watson και στο εγχείρημα του να σκηνοθετήσει το διάσημο σε όλο τον πλανήτη μυθιστόρημα του Sir Arthur Conan Doyle. Μια μικρή λεπτομέρεια που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος για τον Guy Ritchie, είναι πως ξεκίνησε καράτε σε ηλικία επτά ετών στην σχολή Budokwai στο Λονδίνο, από όπου έλαβε μαύρη ζώνη στο Shotokan και στο τζούντο. Έχει λάβει επίσης μαύρη ζώνη στο βραζιλιάνικο juu jutsu, με προπονητή τον Renzo Gracie. Προφανώς και έκανε μαθήματα στον Robert Downey γιατί το επίπεδο στο ξύλο που ρίχνει είναι το λιγότερο επαγγελματικό. Χαρακτηριστικό του Guy Ritchie είναι σκηνές χιούμορ που έχει χωρίς κανείς να λέει κάτι. Βάλτε το βίντεο που είναι στο ναυπηγείο στα 2:17.
Δυο χρόνια μετά, το 2011, επιστρέφει με την συνέχεια στην ταινία του “Sherlock Holmes 2 : A Game of Shadows”. Αν και να σας πω την αλήθεια η επιλογή του R.D.J, εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε ως προς την εμφάνιση του, ομολογώ ότι ερμηνευτικά είναι εξαιρετικός στον ρόλο αυτό. Αν του έμοιαζε λίγο παραπάνω θα ήταν ιδανικό, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Μας αποζημιώνει όμως με τις τρελές μεταμφιέσεις του. Και στην πρώτη αλλά και σε αυτή την ταινία ο Guy Ritchie έχει ανεβάσει το επίπεδο του σε όλους τους τομείς. Εξελίχθηκε και κρατώντας παλιές τεχνικές όπως αυτή των σκηνών αργής κίνησης σε διπλό χρόνο, με χαρακτηριστική την σκηνή του δάσους μας προσφέρει ακόμα μια άρτια ταινία από σκηνοθετικής άποψης. Η γυναικεία παρουσία δεν λείπει και έτσι έχουμε την Noomi Rapace που ενσαρκώνει την Madame Simza Heron ενώ παραμένει στην αρχική της θέση απ’ την πρώτη ταινία η Rachel McAdams, στον ρόλο της Irene Adler.
Μετά από μια απουσία τεσσάρων ετών, επιστρέφει δυναμικά το 2015 και αυτή τη φορά ξαναπαίρνει το τιμόνι του σεναρίου, αυτή τη φορά με παρέα τεσσάρων ατόμων, δημιουργώντας την ταινία “The Man of U.N.C.L.E.”. Θέλησε να ασχοληθεί με την μεταφορά της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς κατασκόπων του ‘64 στην μεγάλη οθόνη, σατιρίζοντας με έναν ξεχωριστό τρόπο την αιώνια αντιπαλότητα μεταξύ Ρωσίας – Αμερικής. Ψάχνοντας να βρουν και να αφοπλίσουν μια ατομική βόμβα, ο Henry Cavill, o Armie Hammer και η σαγηνευτική Alicia Vikande, ενώνονται και συμμαχούν για το κοινό καλό. Υπέροχες σκηνές, καλλιτεχνικά πλάνα, κοστούμια και αυτοκίνητα εποχής μας μεταφέρουν στο 1963. Η κινηματογράφηση είναι σε φοβερό επίπεδο και το χιούμορ επίσης. Θα το πω άλλη μια φορά, δεν πρέπει να είναι Άγγλος. Οι Άγγλοι δεν έχουν τόσο καλό χιούμορ. Ευχάριστη έκπληξη είναι η ολιγόλεπτη εμφάνιση του Hugh Grant και του Jared Harris, που τον κράτησε σαν “μαγιά” απ’ την προηγούμενη ταινία του, Sherlock Holmes: A Game of Shadows, συχνό φαινόμενο για τον Guy Ritchie. Διασκεδαστική κωμωδία και λογικά θα υπάρξει συνέχεια, αν κρίνουμε από το τέλος της.
Φτάνοντας αισίως στο κοντινό παρελθόν επιστρέφει το 2017 με την ταινία, King Arthur: Legend of the Sword. Πιστός στην αναβίωση των θρύλων της πατρίδας του, επιλέγει να δώσει την δική του εκδοχή στην ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου και στο ξακουστό θρύλο του Σπαθιού. Όλοι γνωρίζουμε το Excalibur και την ιστορία του, μόνο που εδώ θα αλλάξουν λίγο τα δεδομένα μας. Η “μαγιά” του απ’ την προ προηγούμενη ταινία του είναι ο Jude Law, ο οποίος εδώ κατέχει τον πιο μισητό ρόλο, ενσαρκώνοντας τον Vortigern. Για τον ρόλο του Αρθούρου διαλέγει τον αρρενωπό και εξαιρετικό ηθοποιό, Charlie Hunnam (Sons Of Anarchy) , που μας δίνει τον καλύτερο του εαυτό. Αξιοσημείωτες εμφανίσεις είναι αυτές των, Aidan Gillen (Game of Thrones)- Annabelle Wallis (Peaky Blinders)- David Bekcham- Astrid Berges Frisbey. Αν και κρατάει κάπως τον χαρακτήρα του στην σκηνοθεσία που τον έχουμε συνηθίσει, μπορώ να πω ότι έχει ανέβει αρκετά επίπεδα, έχει εξελιχθεί και όσο πάει και το κάνει καλύτερο. Έχει κρατήσει τις γρήγορες σκηνές που τον χαρακτηρίζουν, δοκιμάζει όμως και την τεχνική τις go- pro κάμερας και γενικά το όλο κλίμα σκηνοθεσίας ευχαριστεί τον αμφιβληστροειδή μας.
Αναμφισβήτητα είναι ένας απ’ τους σκηνοθέτες που αφήνει το σημάδι του. Αν και έχει στο ενεργητικό του οκτώ ταινίες, αυτό δεν τον εμπόδισε καθόλου στο να καθιερωθεί στον χώρο και να αναρριχηθεί, κάνοντας μας όλους να νομίζουμε ότι έχει φτιάξει περισσότερες. Με ταινίες που έμειναν στον χρόνο αφήνοντας μια γεύση από Αγγλία, ο Guy Ritchie είναι σίγουρα από αυτούς τους σκηνοθέτες που θα τους ξεχωρίσεις στο μυαλό σου, θες δεν θες. Με το χιούμορ του, ανατρέπει την θεωρία του Βρετανού χιουμορίστα George Mikes, που έλεγε ότι : Το Αγγλικό χιούμορ μοιάζει με το τέρας του Loch Ness στο ότι και τα δύο είναι διάσημα, αλλά υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι κανένα από τα δύο δεν υπάρχει. Όχι παιδιά υπάρχει Αγγλικό χιούμορ και θα το βρείτε στις ταινίες του Guy Ritchie!