O αστροναύτης Roy McBride καλείται να αναλάβει μία αποστολή στο μακρινό διάστημα και συγκεκριμένα στον Ποσειδώνα στην οποία θα πρέπει να ανακαλύψει την αλήθεια για μία παλαιότερη αποστολή που είχε σταλεί εκεί πριν τριάντα χρόνια με επικεφαλής τον πατέρα του και φαίνεται ότι οι παρενέργειες της απειλούν ακόμη και την ζωή στην Γή.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Μετά το αρκετά επιτυχημένο The Lost CIty of Z, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος James Gray παραδίδει μία διαστημική περιπέτεια καλογυρισμένη και με ωραία ατμόσφαιρα βάζοντας για “Οδυσσέα” τον Brad Pitt. Ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας πολύ μετρημένος άνθρωπος, με αφοσίωση στην εργασία του, ο οποίος όμως δείχνει να είναι συναισθηματικά κενός. Η γυναίκα του απ’ όσα μαθαίνουμε από το αρκετά καλό αλλά λίγο βιαστικό exposition τον έχει αφήσει όχι μόνο εξαιτίας της εργασιομανίας του αλλά και γιατί είναι συναισθηματικά απαθής. Αυτές οι πληροφορίες που λαμβάνουμε όπως και αρκετές ατάκες κατά την διάρκεια της ταινίας μας προετοιμάζουν ότι θα παρακολουθήσουμε ένα “ταξίδι” που θα είναι ίσως η πλειονότητα του μεταφορική, ένα ταξίδι εσωτερικών και υπαρξιακών αναζητήσεων του πρωταγωνιστή.
Ο τρόπος που γίνεται αυτός ο παραλληλισμός θυμίζει πολύ αυτόν του Gravity , του Alfonso Cuarón, όπου και εκεί η πρωταγωνίστρια βιώνει μία ασταθή περίοδο στην ζωή της που την κάνει να αισθάνεται σαν να είναι ολομόναχη στο διάστημα και μέσα από τις εσωτερικές της αναζητήσεις και μία κλήση από την κόρη της, φτάνει στην “λύτρωση” της. Έτσι και στο Ad Astra o πρωταγωνιστής μας βιώνει μία μοναξιά και ένα συναισθηματικό κενό που τον ωθεί να ψάξει στον αχανές εσωτερικό του κόσμο και να βρει τα κατάλοιπα της απουσίας του πατέρα του που τον έχουν φέρει σε αυτήν την συναισθηματική και ψυχολογική θέση. Βέβαια στο Ad Astra το αντιλαμβάνεσαι πολύ νωρίτερα και επειδή ο δημιουργός δεν εμβαθύνει λίγο περισσότερο, σε ένα μεγάλο της μέρος η ταινία “φλυαρεί” και επαναλαμβάνεται. Πως όμως η ταινία λειτουργεί στο σύνολο της για τον θεατή;
Γενικά, είναι μία καλογυρισμένη ταινία που μεταφέρει με μεγάλη επιτυχία το διαστημικό περιβάλλον με ωραία πλάνα και αρκετό ρεαλισμό όπου μπορεί, καθώς υποτίθεται τοποθετείται σε ένα κοντινό μέλλον όπου έχουμε φτιάξει επιστημονικές βάσεις σε Σελήνη και Άρη και οι αποστάσεις μεταξύ τους γίνονται σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Η υπόθεση της ταινίας ξεδιπλώνεται αρκετά αργά στην προσπάθεια της να χτίσει την “επαφή” του κοινού με τον πρωταγωνιστή, με αποτέλεσμα να κάνει μία κοιλιά, την οποία όμως την ανταποδίδει στο τέλος γιατί έχει ο θεατής το υπόβαθρο να αισθανθεί όπως και ο πρωταγωνιστής. Παράλληλα, ο δημιουργός θέλει να επεκτείνει τις αναζητήσεις του κάνοντας αρκετές αναφορές και με σκηνές και με ατάκες στην αυτοκαταστροφική ανθρωπότητα, η οποία όσες κατακτήσεις και να καταφέρει να κάνει, στο τέλος επαναλαμβάνει τα λάθη της. Τέλος, η ταινία περιέχει κάποιες στιγμές δράσης και έντασης που γεμίζουν με αντιξοότητες το ταξίδι του Roy, οι οποίες δεν ταιριάζουν πολύ με τον υπόλοιπο φιλοσοφικό κάπως χαρακτήρα της, πράγμα που μπορεί να ενοχλήσει κάποιους θεατές αλλά δεν χαλάει σίγουρα τον ρυθμό και την ουσία, καθώς μέσα από αυτές παρατίθεται η λατινική φράση “Per aspera ad astra”, δηλαδή “μέσα από τις δυσκολίες φτάνεις στα αστέρια” από την οποία δείχνει να εμπνέεται και ο τίτλος της ταινίας.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Στο τεχνικό κομμάτι τώρα λίγο πιο λεπτομερώς, παρατηρείται ότι ο James Gray ακολουθεί σκόπιμα έναν αρκετά αργό ρυθμό που επιτρέπει στον θεατή να συνδεθεί με την κατάσταση του πρωταγωνιστή, τα συναισθήματα του και γενικά την ψυχοσύνθεσή του. Η αφήγηση της ιστορίας είναι προσωποκεντρική, δηλαδή υπάρχει ένας βασικός πρωταγωνιστής στον οποίο εστιάζει πάνω του τόσο η κάμερα, όσο και όλη η εξέλιξη της υπόθεσης. Το exposition της ταινίας γίνεται μέσα από τις προσωπικές σκέψεις που αφηγείται ο ίδιος ο πρωταγωνιστής στο μεγαλύτερο της μέρος αλλά και από τα ψυχολογικά test που περνάει για τις αποστολές.
Βέβαια, για να αποδώσει σωστά η ταινία γίνεται κατανοητό ότι χρειάζεται μία δυνατή ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή της και δεν υπάρχει καλύτερος από τον πολύ έμπειρο ερμηνευτικά Brad Pitt που προσθέτει ακόμη μία πολύ καλή ερμηνεία στο βιογραφικό του που ίσως τον “φτάσει” μέχρι και τις υποψηφιότητες για τα Oscar. Αξίζει να σημειωθεί φυσικά, ότι και η ερμηνεία του βετεράνου Tommy Lee Jones, στις σκηνές που εμφανίζεται είναι ιδιαίτερα καλή και εξαιρετικά συναισθηματική. Τέλος, όπως προαναφέρθηκε, υπάρχει το μικρό αρνητικό στο σενάριο όπου σε κάποια σημεία φλυαρεί αρκετά κάνοντας μία μικρή κοιλιά αλλά στο σύνολο του έχει κάποια πολύ όμορφα νοήματα και μία κριτική, αν και κάπως επιφανειακή, από την οποία έχει να κερδίσει αρκετά ο θεατής.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Συνεπώς, το Ad Astra είναι μία ταινία που έχει προσεγμένη και καλή δομή στο σύνολό της, καθώς μεταφέρει το διαστημικό περιβάλλον πολύ καλά και γενικά σκηνοθετικά είναι σχεδόν άρτια, με μόνο κάποιες μικρές ατασθαλίες στο σενάριο που δεν επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την γενική της εικόνα. Σίγουρα, έχει και τα κάπως αρνητικά σημεία της, όπως είναι αυτά που κάνει κοιλιά και ίσως μπορούσε να εμβαθύνει λίγο περισσότερο, αλλά λειτουργεί αρκετά καλά για μία ταινία με πολύ αργό ρυθμό. Όποιος αντιληφθεί το κομμάτι του παραλληλισμού της και των υπαρξιακών της αναζητήσεων θα ανταμειφθεί, ακόμη και αν παρατηρήσει αυτά τα μικρά αρνητικά που έχει. Ωστόσο, είτε αν είσαι απαιτητικός θεατής είτε πιο ελαστικός, αξίζει σίγουρα να αφιερώσεις λίγο χρόνο στην θέαση της, καθώς περιέχει κομμάτια που μπορεί πολλοί να ταυτιστούν και να βιώσουν με μοναδικό τρόπο την κατάσταση του πρωταγωνιστή και της ψυχολογικές του αναζητήσεις, αλλά και σημεία που γίνεται αρκετά διδακτική.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Ad Astra
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
17 Σεπτεμβρίου 2019
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ (GR)
19 Σεπτεμβρίου 2019
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
123 λεπτά
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
ΓΛΩΣΣΑ
BUDGET
$87.500.000