Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη τρεις και η κακή του μέρα, και την τέταρτη τον βλέπεις στην πρεμιέρα! Είτε έχουν γίνει στην πραγματικότητα, είτε πρόκειται για φανταστικό σενάριο, έχουν πάντα αυτό το “κάτι” που θέλει να δει ο θεατής. Λίγο σασπένς, λίγη φαντασία, πολύ δράση, πολύ ένταση, εξυπνάδα, κάποιες φορές και κανένα love story.
Μας κρατάνε συντροφιά με παρέα, κάνα- δυο κουβάδες pop corn και πολλά λίτρα αναψυκτικό. Οι ταινίες με θέμα τις ληστείες και πιο συγκεκριμένα αυτές που “ξαφρίζουν” τις τράπεζες, αρέσουν σε όλους και είναι ένα από τα φαβορί όταν πρόκειται να βρεθεί μεγάλη παρέα στο σαλόνι σου. Οπότε κάτσε αναπαυτικά και διάλεξε μια από τις καλύτερες και πιο έξυπνες (κατά την γνώμη μου) ληστείες τραπεζών της τελευταίας δεκαετίας.
Νέα Υόρκη. Σε ώρα αιχμής, εισέρχονται στην Manhattan Trust με απόλυτη ελευθερία οι ληστές και μέσα σε λιγότερο από 4 λεπτά, έχουν φέρει τους μέσα ακόμα πιο μέσα. Οργανωμένοι και αποφασισμένοι βάζοντας σε εφαρμογή το καλοστημένο τους σχέδιο, προκαλούν τον πανικό τόσο στους ομήρους όσο και στις αστυνομικές αρχές. Με τον Clive Owen στην θέση του αρχηγού της ληστείας (Dalton Russell) και στην αντίπερα όχθη τον εξαιρετικό Denzel Washington στην θέση του διαπραγματευτή Keith Frazier, έχουμε μια ληστεία που ξέρει και να κλέβει, αλλά και να κρύβει.
Πανέξυπνη και αινιγματική, με τους αστυνόμους να χάνουν το έδαφος πολλές φορές, απολαμβάνουμε τους ληστές να κάνουν πάντα το δικό τους, με μεγάλη άνεση και να προκαλούν. Η θυρίδα με το νούμερο 392 ήταν το θέμα που φυσικά ανήκε στον Πρόεδρο της. Αυτό που ήθελαν ήταν να εκθέσουν τον πρόεδρο της τράπεζας (Christopher Plummer) που ζητώντας την βοήθεια της Madelein White (Jody Foster) για να διαφυλάξει το μυστικό του, καταλαβαίνουμε σταδιακά πως η λεία που ζητούσαν δεν είναι αυτό που έχει μέσα στο χρηματοκιβώτιό της η τράπεζα. Μία από τις πιο έξυπνες ληστείες και τις πιο ανατρεπτικές.
Γιοχάνεσμπουργκ , Νότιος Αφρική. Θα σας πάω λιγάκι μακριά, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, με την ιστορία που ακολουθεί να είναι άκρως αληθινή. Ο λόγος λοιπόν για τον πιο διάσημο κλέφτη τραπεζών και γιου Υποστράτηγου, τον Andre Stander (Tomas Jane). Ξεχώρισε για τον τολμηρό τρόπο τον οποίο ενεργούσε, κάνοντας τις ληστείες στο μεσημεριανό του διάλειμμα, επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος σαν να μην συμβαίνει τίποτα, προσπαθώντας να ανακαλύψει τον ένοχο. Μια άκρως περίεργη και αντιεξουσιαστική μορφή υπήρχε μέσα του, με την συνέχεια να είναι πιο τρελή και ότι ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί.
Με εξαιρετικές μεταμφιέσεις για την εποχή εκείνη, λήστεψε αρκετές τράπεζες και συνελήφθη από συνάδελφο και φίλο του. Δικάστηκε και φυλακίστηκε, όμως δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Κάνει την απόδραση να φαίνεται παιχνιδάκι προσθέτοντας στο ενεργητικό του πολλές ακόμη ληστείες τραπεζών. Υπολογίζεται πως μεταξύ του 1977 και του 1980 είχε “σηκώσει” (μαζί με τη συμμορία του) πάνω από 100.000 rand με το μενού να συμπεριλαμβάνει όπλα και αυτοκίνητα.
Μια ταινία που στην αρχή της θα σε κάνει να αναρωτηθείς γιατί αργεί τόσο πολύ η δράση, αλλά μετά θα σε αποζημιώσει με ότι ακολουθεί. Γρήγορο και ευχάριστο σασπένς, με την αίσθηση της ελευθερίας κινήσεων ενάντια στον νόμο. Με κατάληξη άκρως ανατρεπτική, που βρίσκει (τουλάχιστον εμένα) να ξεφωνίζω “Όχι ρε γ@μώτο”. Ο Stander ήταν ανεπιφύλακτα ένας άνθρωπος με τσαγανό και “γεμάτα παντελόνια” και όπως αναφέρεται μέσα στην ταινία “ακόμα και όταν έκανε λάθος ήταν σωστός”!
Στο Las Vegas θα ταξιδέψουμε για να δούμε στην πράξη πως “Όσο πιο κοντά κοιτάς, τόσο λιγότερα βλέπεις”. Η βασική αρχή της μαγείας, μας προτρέπει να καθίσουμε λίγα μέτρα μακριά και να δούμε την υπόθεση με άλλο μάτι. Τώρα θα μου πεις τι σχέση έχουν οι μάγοι με τις ληστείες μας; Η τέχνη της μαγείας είναι μια καλοστημένη επιχείρηση που έχει ως πρώτο στόχο την παραπλάνηση και την εξαπάτηση του κοινού, για να βγάλει λεφτά ο εκάστοτε μάγος. Μόνο που εδώ γίνεται το ανάποδο. Οι “Τέσσερις Καβαλάρηδες” ακολουθούν οδηγίες, αναστατώνουν FBI και μια ολόκληρη Αμερική και “ως διά μαγείας” κλέβουν μπροστά στα μάτια όλων το περιεχόμενο ούτε μιας, ούτε δύο, αλλά τριών τραπεζών, μοιράζοντας τα λεφτά στον κόσμο.
Φαντασμαγορικό και πανέξυπνο με γρήγορους ρυθμούς, πολύ καλή δράση και ωραίο cast. Φιγουράροντας με Michael Cain, Morgan Freeman, Mark Ruffalo, Woody Harlleson, Jesse Eisenberg, Dave Franco, Alma Dray και την ολιγόλεπτη εμφάνιση του Elias Koteas, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι το… θέαμα της ταινίας “παίζει” σε πολλά ταμπλό. Με κίνητρο την εκδίκηση, πραγματοποιούν μια έξυπνη και δίκαιη ληστεία. Ο αντιπερισπασμός είναι το κυριότερο όπλο τόσο στην μαγεία, όσο και σε μια επιτυχημένη ληστεία.
Το Charlestown της Βοστόνης είναι μια περιοχή που κατέχει τα πρωτεία στο να παράγει εγκληματίες, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να γίνονται περισσότερες από 300 ληστείες! Βασισμένο στην νουβέλα του Chuck Hogan, “Prince Of Thieves”, το The Town εξιστορεί τις ληστείες μιας τετραμελούς συμμορίας. Η παρέα του Doug (Ben Affleck) είναι αδελφικά δεμένη έχοντας κάνει αρκετές λάθος επιλογές στη ζωή τους, μπλεγμένοι με φυλακές και ναρκωτικά, κινούνται ενάντια στην νόμιμη οδό, καταφέρνοντας να γίνουν ο “κακός βραχνάς” του FBI.
Αδίστακτοι και ψύχραιμοι, καλύπτοντας πάντα τα νώτα τους, δεν αφήνουν περιθώριο αλλά ούτε και στοιχεία που να τους ενοχοποιούν, παραμένοντας έτσι ασύλληπτοι. Σε μία όμως ληστεία που έκαναν, πήραν όμηρο την Διευθύντρια Claire (Rebecca Hall) που ερωτεύτηκε ο Doug (o αρχηγός της ομάδας). Η ταινία στο γενικό της σύνολο, μας κάνει να στρέψουμε συμπονετικά το βλέμμα μας στους ληστές και να δούμε τις ιστορίες του καθένα ξεχωριστά. Αξίζει να παρατηρηθεί ότι το FBI έκανε την δουλειά του, με τον καταπληκτικό John Hamm (Mad Men), στο ρόλο του Πράκτορα Adam Frawley. Την σκηνοθετική αλλά και σεναριακή ευθύνη έχει αναλάβει ο πρωταγωνιστής μας, Ben Affleck, παραδίδοντας ένα αρκετά καλοστημένο και οργανωμένο αποτέλεσμα.
Λονδίνο, αρχές του ’70 με λεία που ξεπέρασε τα 4 εκ. λίρες, ποσό μεγαλύτερο κι από την μεγάλη ληστεία του τρένου το 1963. Με την προτροπή μιας παλιάς του φίλης, ο Terry (Jason Statham) και η παρέα του κατάφεραν να κλέψουν την τράπεζα της οδού Baker, αλλά ανοίγοντας τις θυρίδες της, άνοιξαν άθελα ένα “κουτί της Πανδώρας”. Διαμάντια γεμάτα λάσπη και παρανομία, έμποροι ναρκωτικών, ροζ φωτογραφίες από υπουργούς και άτομα της Βασιλικής οικογένειας, ανώτερα στελέχη της μυστικής υπηρεσίας, πουλημένοι μπάτσοι, αντιεξουσιαστές και η λίστα δεν έχει τελειωμό…
Μετά την ληστεία διεφθαρμένοι αξιωματικοί ξηλώθηκαν, μέλη της Κυβέρνησης αναγκάστηκαν να παραιτηθούν και 100 τουλάχιστον ιδιοκτήτες των θυρίδων αρνήθηκαν να δηλώσουν τις απώλειες τους από την ληστεία. Με τον βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα Roger Donaldson στην σκηνοθετική καρέκλα, έχουμε μια αρκετά γρήγορη και ενδιαφέρουσα ροή, εξηγώντας μας ξεκάθαρα ποιος είναι και τι, μιας και οι δευτερεύοντες ρόλοι είναι αρκετοί. Οι ηθοποιοί στάθηκαν στο ύψος τους και μας χάρισαν μια δίωρη ταινία που δεν της έλειπε η δράση.
Ελληνική ονομασία: Ποιος κλέβει ποιόν;
Βαλένθια. Με κλίμα βροχερό που παραπέμπει πιο πολύ σε Λονδρέζικο σκηνικό, έχουμε την πιο “κοκτέιλ” ληστεία που έγινε σε τράπεζα. Με αρχηγό της τον Ούρου, όπως τον φωνάζουν χαϊδευτικά οι δικοί του το οποίο βγαίνει από το παρατσούκλι Ουρουγουανός, η συμμορία δεν διαλέγει τυχαία την Μεσογειακή Τράπεζα της Βαλένθια. Σεναριακά δεν απέχει και πολύ από το Inside Man, αλλά μας κάνει εντύπωση ο τρόπος σκέψης τους. Το πλάνο ήταν σαφές, μπαίνουμε – κλέβουμε – φεύγουμε. Έτσι, γίνονται τα κλασικά κόλπα που συναντάμε σε κάθε ληστεία και το τέλος έχει μια δόση υπερβολής!
Έχει αρκετές δόσεις χιούμορ και η απόδοση των Ισπανών είναι σε πολύ καλό βαθμό. Αν σκεφτούμε πως στο cast είναι ο εκπληκτικός Luis Tossar (Cell 211) και ο Rodrigo De La Serna (“Ούρου”) που… πείθει αρκετά, καταλαβαίνετε πως ανεβαίνει το επίπεδο σε πολλά σημεία. Το μάθημα έχει το εξής: Πρέπει να ξέρεις “τι και ποιον κλέβεις”. Μερικές φορές ο Θεός ξεχνάει τον νοικοκύρη και αγαπάει μόνο τον κλέφτη, έτσι για την αλλαγή.